Eμείς μέσα, οι Άγγλοι έξω

Ονειρεύονταν οι Άγγλοι μια καλύτερη απόδοση στο επόμενο Euro στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, από αυτή στο περσινό, ονειρευόμουν κι εγώ ένα καλοκαίρι γεμάτο ποδόσφαιρο.

Ονειρεύονταν αυτοί πρωτιές στον όμιλο, προκρίσεις, τελικούς και κύπελλα, ονειρευόμουν κι εγώ κατάμεστες pub γεμάτες αναψοκοκκινισμένους Άγγλους με άσπρες φανέλες και με τη μπύρα να ρέει αύθονη να ζητωκραυγάζουν, να γιορτάζουν, να γιορτάζω κι εγώ μαζί τους. Κι ας μην υποστηρίζω την Αγγλία σαν ομάδα, βλέπετε για ανεξήγητους μέχρι τώρα λόγους ανέκαθεν υποστήριζα την Ιταλία, από απωθημένο ίσως στο χαμένο Μουντιάλ του '94. Αλλά φανταζόμουν το ερχόμενο καλοκαίρι όλα να γυρίζουν γύρω από το ποδόσφαιρο, να μην υπάρχει άλλο θέμα για κανέναν. Γιατί εδώ το ποδόσφαιρο είναι η ζωή τους, και δεν υπερβάλλω.

Και εννοείται οτι θα γυρίζει για μένα, όπως και για όλους τους Έλληνες εκείνες τις μέρες, αφού η Εθνική μας κατάφερε πανάξια να προκριθεί στα τελικά του Ευρωπαϊκού κυπέλλου και μάλιστα πρώτη, και μάλιστα με τη μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών από όλους (αν και ήμασταν και σε σχετικά εύκολο όμιλο). Αλλά ρε συ, θα είχε πολύ περισσότερη πλάκα αν όλο αυτό το ζούσα παρέα με τους τρελούς Εγγλέζους. Αν παρακολουθούσαν με τέτοιο πάθος τους αγώνες της εθνικής τους στο Rugby πριν λίγες βδομάδες, φαντάσου τι θα γινόταν το καλοκαίρι.

Αλλά είναι άξιοι της μοίρας τους. Εκεί που δεν είχαν την τύχη στα χέρια τους και έλπιζαν σε στραβοπάτημα άλλων, το στραβοπάτημα γίνεται και όλοι είναι μέσα στην τρελή χαρά. Και έχουν τελευταίο ματς μέσα στην Αγγλία, στο θρυλικό Wembley, απέναντι στην Κροατία που έχει ήδη προκριθεί, και χρειάζονται νίκη ή ακόμα και ισοπαλία, ή ακόμα και ήττα αν η Ρωσία δεν κέρδιζε. Τι άλλο δηλαδή; Και χάνουν στο ημίχρονο 2-0! Λέω, δεν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν. Θα κάνουν το come back. Και το κάνουν. Σε 10 λεπτά ισοφαρίζουν (με ένα πέναλτι που το δίνεις δεν το δίνεις) και μ' αυτό προκρίνονται. Αλλά θα παν και για 3ο. Αλλά αντί να το βάλουν αυτοί, το βάζουν οι άλλοι. Και κάπου εκεί αντιλαμβάνονται όλοι οτι άλλη μια πανωλεθρία ήταν γεγονός!

Θέλω να δω τα πρωτοσέλιδα αύριο, τι θα σούρουν του McClaren και σε όλη την ομάδα. Ξέρετε, οι εφημερίδες εδώ δεν θέλουν και πολύ... Και η σημερινή ήττα - αποκλεισμός, και με τον τρόπο που έγινε, θα τους πέσει βαριά στο στομάχι.

Αλλά κι αν αυτοί δεν είναι εκεί, εμείς θα είμαστε! Μπράβο στα παιδιά, στον προπονητή και όλους όσους συνετέλεσαν στην επιτυχία αυτή!


ΥΓ. Ένας φίλος μου είπε πως βλέπει Μουρίνιο για προπονητή της Αγγλίας. Μωρέ λες;