Thursday 29 November 2007

Πίνοντας βότκα σε ποτήρι από πάγο

Γενικά δεν τρελαίνομαι για διασκέδαση by night, είμαι παιδί της μέρας. Προτιμώ χίλιες φορές μια βόλτα στο πάρκο, στην αγορά, στο ποτάμι, στη θάλασσα, πρωί ή μεσημέρι, ή το απογευματάκι στο σούρουπο, από μερικά ποτά και χορό σε ένα club. Κι αν πρέπει ντε και καλά να βγω βράδυ θα προτιμήσω να πάω για φαγητό ή σε ένα χαλαρό cafe που να μένει μέχρι αργά, ή - προσφάτως - σε καμιά pub να σκιστούμε στις μπύρες και να γελάσουμε. Αλλά club ή bar δε θυμάμαι πότε πήγα τελευταία φορά. Ναι, μπορείτε να πείτε οτι είμαι ολίγον ξενέρωτος, δε θα με πειράξει καθόλου.

Που και που όμως, ειδικά όταν είναι παρέα στη μέση, επιχειρώ την υπέρβαση, κάνω την καρδιά μου πέτρα (καλά, τα παραλέω λίγο) και κάνω αυτό που κάνει όλος ο κόσμος, i.e. ντύνομαι στα μαύρα και πάω για ποτάκι.

Κάπως έτσι έγινε και τις προάλλες. Βρέθηκα με κάτι φίλους που ήρθαν για μια δουλίτσα στο Λονδίνο, και είπα να πάω με τα νερά τους. Θυμήθηκα λοιπόν ένα bar για το οποίο μου είχαν πει κάτι φίλοι πέρσι, στο οποίο δεν είχα πάει και θα ήθελα (ω, ναι) να το δω κι αυτό.

Πρόκειται για το Absolut Ice Bar. Είναι ένα bar, στο κέντρο του Λονδίνου (δίπλα στη Regent Street), που είναι φτιαγμένο από πάγο. Όχι ολόκληρο (τοίχοι, πάτωμα κλπ) αλλά η μπάρα, τα καθίσματα, τα τραπέζια και βεβαίως τα ποτήρια είναι από πάγο! Η θερμοκρασία είναι στους -5 βαθμούς, και γι' αυτό σου δίνουν και φοράς κάτι ισοθερμικά πανωφόρια και γάντια, ενώ δε μένεις πάνω από 40 λεπτά (αν και πολλοί φεύγουν σε λιγότερο χρόνο!).

Το bar σερβίρει μια ποικιλία cocktails με βότκα, τα οποία αν και η βότκα δεν είναι το αγαπημένο μου ποτό, βρήκα αρκετά ωραία και εύγευστα μη σας πω! Το κορυφαίο βέβαια είναι τα τετράγωνα ποτήρια από πάγο, τα οποία δυσκολεύεσαι να πιάσεις με γυμνό χέρι γιατί γλιστράνε! Όταν καταφέρεις να πιεις (γι' αυτό τελικά υπάρχουν τα γάντια στα πανωφορια) έχει πλάκα γιατί το σημείο του ποτηριού απ' όπου πίνεις αρχίζει και λιώνει (λίγο βρε, μη φανταστείς οτι θα σου μείνει το ποτό στο χέρι).

Βέβαια το εν λόγω bar μόνο bar δεν είναι, ή τουλάχιστον ως τέτοιο ποτέ δεν το αντιμετωπίσαμε εμείς. Αφού περάσαμε αρκετή ώρα βγάζοντας φωτογραφίες (στην παγωμένη μπάρα, πίνοντας από το παγωμένο ποτήρι, τσουγκρίζοντας τα παγωμένα ποτήρια, τουρτουρίζοντας κλπ), κι αφού βγάλαμε φωτογραφίες και τις γύρω παρέες (κατ' όπιν παρακλήσεώς τους εννοώ!), επιδοθήκαμε σε διαφόρων ειδών χαζομαρούλες, του στυλ ποιος θα κρατήσει το χέρι του περισσότερη ώρα πάνω στο παγωμένο τραπέζι (γκουχ γκουχ, νίκησα παρεπιμπτόντως). Για κάποιους τα 40 λεπτά φάνηκαν αιωνιότητα αλλά αποφασίσαμε να εξαντλήσουμε το χρόνο, παρατείνωντας το μαρτύριο τους (χεχε!). Το καλό ήταν οτι όταν βγήκαμε στους 8 βαθμούς έξω, μας φάνηκε πολύ ήπιος ο καιρός!

Μουσική πρέπει να έπαιζε, αλλά όχι πολύ δυνατή, γιατί δεν την πολυπροσέξαμε. Από Πέμπτη μέχρι Κυριακή πρέπει να έχει αρκετό κόσμο και να χρειάζεται reservation, αλλά την Τρίτη που πήγαμε εμείς ήταν πιο χαλαρά. Μη με ρωτάτε αν αξίζει, γιατί δεδομένου του γούστου μου τη διασκέδαση δε θα είμαι αντικειμενικός. Αν πάντως πάτε ποτέ, οι κοπέλες μη βάλετε φούστα. Είδα μια που φορούσε και τη λυπήθηκε η ψυχή μου!

Wednesday 28 November 2007

The Phantom of the Opera

Πήγα χτες βράδυ και είδα επιτέλους το πολυβραβευμένο musical The Phantom of the Opera στο Her Majesty's Theatre. Η μουσική του Andrew Lloyd Webber γενικά είναι εκπληκτική κατά τη γνώμη μου, αλλά στο συγκεκριμένο έργο είναι κάτι παραπάνω από αυτό, και σε συνδυασμό με μια ωραία ιστορία γεμάτη πάθος και περιπέτεια, ήταν κάτι που δε μπορούσα να αντισταθώ, παρά την λίγο πιο τσιμπημένη τιμή σε σχέση με άλλα musicals!

Πηγαίνοντας στο θέατρο είχα αρχίσει να σιγοτραγουδάω κάποια από τα γνωστά τραγούδια, αφήνοντας βέβαια κατά μέρος τους στίχους, που σπάνια θυμάμαι σε ένα τραγούδι! Όπως καταλαβαίνετε πήγαινα με μεγάλες προσδοκίες. Το κακό με όταν συμβαίνει αυτό είναι οτι γίνομαι πολύ αυστηρός και δεν ενθουσιάζομαι εύκολα.

Θα είμαι ειλικρινής. Στο πρώτο μισό της πρώτης πράξης είχα ανατριχιάσει στην κυριολεξία! Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό, σε τίποτα απ' ότι έχω παρακολουθήσει ever. Μπορεί σε κάποια άλλα θεάματα να συγκινήθηκα ή ακόμα και να ανατρίχιασα, αλλά αυτό δεν κράτησε παραπάνω απ' όσο να "χωνέψω" αυτό που έβλεπα ή άκουγα. Χτες όμως επί περίπου μισή ώρα, από τη στιγμή που ο πολυέλαιος ξεσκεπάστηκε στη δημοπρασία της πρώτης σκηνής και ολόφωτος υψώθηκε για να μας μεταφέρει στις μέρες δόξας της Όπερας του Παρισιού, καθώς η μία σκηνή διαδεχόταν την άλλη, καθώς η ορχηστρική μουσική ταλλαντευόταν σε τέμπο και ένταση, έννιωθα το ένα ρίγος μετά το άλλο. Είχα εκστασιαστεί και δεν υπερβάλλω καθόλου!

Βέβαια, όπως όλα τα ωραία πράγματα, είχε κι αυτό ένα τέλος, και συντομότερα απ' ότι περίμενα. Η παράσταση έκανε μια τεράστια κοιλιά, από τη μέση της πρώτης πράξης (για όσους ξέρουν, μετά την συνάντηση του Φαντάσματος της Όπερας με την Christine, εκεί που στέλνει γράμματα στους νέους ιδιοκτήτες της Όπερας για τις απαιτήσεις του), η οποία δυστυχώς συνεχίστηκε και μέχρι τη μέση της δεύτερης πράξης. Αυτό κυρίως νομίζω λόγω του σεναρίου, αφού το Φάντασμα έχει μικρή συμμετοχή και εμφανίζεται σποραδικά, ενώ το κυρίως θέμα είναι οι αντιδράσεις του θιάσου στη μυστηριώδη ύπαρξή του. Ένα άλλο στοιχείο που δε μου άρεσε είναι οι σκηνές που μιλάνε (ή τραγουδάνε) όλοι μαζί, με αποτέλεσμα αν δεν κάθεσαι στις πρώτες σειρές (και όχι, δεν καθόμουνα εκεί), να μην καταλαβαίνεις ούτε τι λένε ούτε τι τραγουδάνε, ούτε τέλος πάντων τι γίνεται. Κάπου εκεί άρχισα να κοιτάω το υπόλοιπο θέατρο, τα διαζώματα, τα σκηνικά, τα φώτα, τις εξόδους, τους γύρω μου που μιλούσαν συνέχεια κλπ. Δεν αντιλέγω, σίγουρα έφταιγε οτι ήξερα την υπόθεση, αλλά οτι θα ήμουν αυστηρός το είπα, δεν το είπα;

Κατάφερα να συγκεντρωθώ ξανά προς τη μέση της δεύτερης πράξης, όταν το Φάντασμα επέστρεψε δριμύτερο και διεκδίκησε την Christine με όλα τα επακόλουθα. Κάπως το έσωσε, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω πως μία ώρα νωρίτερα, ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις και όλη τη δυναμική, κατάφερε να με κάνει να βαρεθώ.

Στα θετικά της παράστασης θα βάλω την μουσική του Webber, την άψογη εκτέλεσή της από τους μουσικούς, την ερμηνεία της ηθοποιού που υποδυόταν την Christine αλλά και του Φαντάσματος, αν και δεν με εντυπωσίασε τόσο. Επίσης στα θετικά θα βάλω τα ωραία σκηνικά, που σε μεταφέρουν από την σκηνή και τα παρασκήνια της Όπερας στην υπόγεια λίμνη με τα κεριά που ζει το Φάντασμα. Οι εναλλαγές των σκηνικών ήταν πολύ γρήγορες, ενώ η μεγάλη σε βάθος σκηνή επέτρεπε την εξέλιξη της δράσης σε διαφορετικά επίπεδα. Καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα κουστούμια αλλά και η ερμηνεία του Raoul (του αγαπητικού της Christine) και ίσως της Meg Giry (της καλύτερης φίλης της Christine), η οποία αν θυμάμαι καλά στην ταινία (χωρίς βέβαια να θέλω να συγκρίνω την ταινία με την παράσταση) είχε πολύ μεγαλύτερο ρόλο.

Παρ' όλη την κριτική που έκανα, και παρά τις δυσκολίες που είχε σαν θέαμα σε σχέση με τα άλλα musicals που έχω δει εδώ (γνωστό σενάριο, γνωστή μουσική, πρόσφατη ταινία, υψηλές προσδοκίες) νομίζω οτι για την ένταση του πρώτου μέρους, την ερμηνεία των τραγουδιών και τα σκηνικά, άξιζε τον κόπο και σίγουρα καταφέρνει να μπει ψηλά στη λίστα των δικών μου Best of!

Friday 23 November 2007

Που είναι ο Wally;

Περπατώντας χτες μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο, είδα σε μια βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου μια γνώριμη φιγούρα από το παρελθόν, που μου μου χαιρετούσε χαμογελαστή.

Ο χαριτωμένος και ταξιδιάρης Wally, με την γνωστή του ριγέ ασπροκόκκινη μπλούζα του, τον σκούφο του και το μπλε του παντελόνι, πόζαρε στο κουτί μιας συλλογής τεσσάρων βιβλίων! Εννοείται οτι τα αγόρασα αμέσως (οι - λίγες - αναστολές μου έκαναν φτερά από το γεγονός οτι ήταν σε προσφορά!).

Ένα από τα βιβλία του Wally, νομίζω αυτό με το κόκκινο εξώφυλλο, μου το είχαν φέρει δώρο όταν ήμουν πολύ μικρός, και θυμάμαι διασκέδαζα πολύ να τον ψάχνω στα υπερβολικά πολυσύχναστα μέρη που σύχναζε. Για όσους δεν ξέρουν, τα βιβλία με τίτλο Where's Wally (σε διάφορες εκδόσεις και ονόματα, πχ στην Αμερική είναι Waldo) αποτελούνται από μεγάλες εικονογραφήσεις στις οποίες συναντάμε εκατοντάδες ανθρώπους σε διάφορα μέρη. Εκτός από το γέλιο που ρίχνεις βλέποντας τα αστεία σκηνικά που εκτυλίσσονται σε κάποιες παρέες σε μια παραλία ή στα γυρίσματα μιας επικής ταινίας στο Hollywood, ή σε έναν σταθμό μετρό σε ώρα αιχμής που είναι ο ένας πάνω στον άλλον (στην κυριολεξία), ή ακόμα ακόμα στο αρχαίο εργοτάξιο των πυραμίδων της Αιγύπτου (αμέ), ψάχνεις και να ξετρυπώσεις τον κρυμμένο Wally, κάτι το οποίο σας διαβεβαιώ κάποιες φορές είναι πολύ μα πολύ δύσκολο. Και για να καταλάβεται περι τίνος πρόκειται, ορίστε και μία εικόνες που βρήκα στο internet!

Βεβαίως εδώ δε φαίνονται και πολλά (ίσως αν κάνετε zoom, αλλά και πάλι θα στραβωθείτε!), αλλά μια ιδέα την πήρατε νομίζω. Άλλες είναι πιο εύκολες κι άλλες πιο δύσκολες, ανάλογα με το σκηνικό, την πυκνότητα του κόσμου, τα χρώματα κλπ. Πολλές φορές μπερδεύεσαι γιατί φοράνε άλλοι αυτή την ριγέ μπλούζα, άλλες φορές σε μπερδεύει η ριγέ τέντα ενός παγωτατζίδικου, άλλες δε φαίνεται ολόκληρος αλλά είναι τον μισοκρύβει κάτι και πάει λέγοντας. Επίσης σε κάθε εικόνα υπάρχουν κι άλλα πράγματα να ψάξεις να βρεις (υπάρχει λίστα στο τέλος του βιβλίου), όπως πχ τους φίλους και τον σκύλο του Wally, ή κάποιον που χτίζει κάστρο στην άμμο, ή ένα κόκκινο βιβλίο σε μια βάρκα τον καιρό των πειρατών!

Σπανίως αγοράζω πράγματα αυθόρμητα, όταν δεν το έχω προγραμματίσει από πριν και δεν έχω κάνει μια στοιχειώδη (έως και εξονυχιστική) έρευνα αγοράς, αλλά όταν το κάνω βεβαιώνομαι οτι είναι για πράγματα που ξέρω οτι αξίζουν, για τον δικό τους λόγο κάθε φορά. Κι αυτό είναι ένα από αυτά, γιατί είναι κομμάτι των παιδικών μου χρόνων που θυμάμαι με πολύ αγάπη (αν και το είχα ξεχάσει πολύ καιρό εκεί που ήταν θαμμένο). Κι ας μην είμαι πια 10 χρονών, κι ας φαντάζει γελοίο να κάθομαι πάνω σε ένα βιβλίο με ζωγραφιές και να φωνάζω "Α, να' τος" (με το χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, εν μέρει επειδή το βρήκα πρώτος, να τα λέμε όλα!), με χαρά διαπίστωσα οτι μπορώ και το κάνω ακόμα.

Είμαι σίγουρος οτι και όταν τους το δείξω στο σπίτι στην πατρίδα θα ενθουσιαστούν όπως κι εγώ!

Thursday 22 November 2007

Eμείς μέσα, οι Άγγλοι έξω

Ονειρεύονταν οι Άγγλοι μια καλύτερη απόδοση στο επόμενο Euro στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, από αυτή στο περσινό, ονειρευόμουν κι εγώ ένα καλοκαίρι γεμάτο ποδόσφαιρο.

Ονειρεύονταν αυτοί πρωτιές στον όμιλο, προκρίσεις, τελικούς και κύπελλα, ονειρευόμουν κι εγώ κατάμεστες pub γεμάτες αναψοκοκκινισμένους Άγγλους με άσπρες φανέλες και με τη μπύρα να ρέει αύθονη να ζητωκραυγάζουν, να γιορτάζουν, να γιορτάζω κι εγώ μαζί τους. Κι ας μην υποστηρίζω την Αγγλία σαν ομάδα, βλέπετε για ανεξήγητους μέχρι τώρα λόγους ανέκαθεν υποστήριζα την Ιταλία, από απωθημένο ίσως στο χαμένο Μουντιάλ του '94. Αλλά φανταζόμουν το ερχόμενο καλοκαίρι όλα να γυρίζουν γύρω από το ποδόσφαιρο, να μην υπάρχει άλλο θέμα για κανέναν. Γιατί εδώ το ποδόσφαιρο είναι η ζωή τους, και δεν υπερβάλλω.

Και εννοείται οτι θα γυρίζει για μένα, όπως και για όλους τους Έλληνες εκείνες τις μέρες, αφού η Εθνική μας κατάφερε πανάξια να προκριθεί στα τελικά του Ευρωπαϊκού κυπέλλου και μάλιστα πρώτη, και μάλιστα με τη μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών από όλους (αν και ήμασταν και σε σχετικά εύκολο όμιλο). Αλλά ρε συ, θα είχε πολύ περισσότερη πλάκα αν όλο αυτό το ζούσα παρέα με τους τρελούς Εγγλέζους. Αν παρακολουθούσαν με τέτοιο πάθος τους αγώνες της εθνικής τους στο Rugby πριν λίγες βδομάδες, φαντάσου τι θα γινόταν το καλοκαίρι.

Αλλά είναι άξιοι της μοίρας τους. Εκεί που δεν είχαν την τύχη στα χέρια τους και έλπιζαν σε στραβοπάτημα άλλων, το στραβοπάτημα γίνεται και όλοι είναι μέσα στην τρελή χαρά. Και έχουν τελευταίο ματς μέσα στην Αγγλία, στο θρυλικό Wembley, απέναντι στην Κροατία που έχει ήδη προκριθεί, και χρειάζονται νίκη ή ακόμα και ισοπαλία, ή ακόμα και ήττα αν η Ρωσία δεν κέρδιζε. Τι άλλο δηλαδή; Και χάνουν στο ημίχρονο 2-0! Λέω, δεν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν. Θα κάνουν το come back. Και το κάνουν. Σε 10 λεπτά ισοφαρίζουν (με ένα πέναλτι που το δίνεις δεν το δίνεις) και μ' αυτό προκρίνονται. Αλλά θα παν και για 3ο. Αλλά αντί να το βάλουν αυτοί, το βάζουν οι άλλοι. Και κάπου εκεί αντιλαμβάνονται όλοι οτι άλλη μια πανωλεθρία ήταν γεγονός!

Θέλω να δω τα πρωτοσέλιδα αύριο, τι θα σούρουν του McClaren και σε όλη την ομάδα. Ξέρετε, οι εφημερίδες εδώ δεν θέλουν και πολύ... Και η σημερινή ήττα - αποκλεισμός, και με τον τρόπο που έγινε, θα τους πέσει βαριά στο στομάχι.

Αλλά κι αν αυτοί δεν είναι εκεί, εμείς θα είμαστε! Μπράβο στα παιδιά, στον προπονητή και όλους όσους συνετέλεσαν στην επιτυχία αυτή!


ΥΓ. Ένας φίλος μου είπε πως βλέπει Μουρίνιο για προπονητή της Αγγλίας. Μωρέ λες;

Tuesday 20 November 2007

Με διάθεση Χριστουγεννιάτικη

Το έχετε πάρει χαμπάρι οτι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έτσι; Και μην ακούσω αηδίες του στυλ "είναι ακόμα Νοέμβριος" και κουραφέξαλα. Εξάλλου η pre-Christmas περίοδος συνδυάζει την προσμονή για τις επερχόμενες διακοπές μαζί με βόλτες σε όλο πιο χειμωνιάτικο και συνάμα στολισμένο φόντο.

Τα μαγαζιά από καιρό έχουν βάλει τα καλά τους. Χριστουγεννιάτικο δέντρο θυμάμαι είχα δει σε κάποιο μαγαζί αρχές Οκτωβρίου - κάποιος φαίνεται βιαζότανε πολύ! Οι δρόμοι έχουν αρχίσει ήδη να στολίζονται. Σε έναν μετά τον άλλον τους μεγάλους εμπορικούς δρόμους της πόλης ανάβουν τα φωτάκια και στήνουν τον στολισμό. Στην Oxford street έχουν ήδη ανάψει τα εορταστικά λαμπιόνια, ενώ στην Regent street ο φωτισμός θα γίνει σήμερα. Μάλιστα διάβασα οτι φέτος λέει ο φωτισμός στη Regent θα αλλάζει ανάλογα με την πυκνότητα των πεζών, στην ταχύτητα του ανέμου, στον καιρό κλπ. Τι μου λες...

Η αρχή της ήδη στολισμένης Oxford street

Η αγορά στο Covent Garden έχει βάλει κι αυτή τα καλά της. Λαμπιόνια και γιρλάντες ανεβαίνουν προς την οροφή, από την οποία κρέμονται μεγάλοι άσπροι πολυέλαιοι. Ο φωτισμός αλλάζει κάθε λίγο, και μαζί η όψη της αγοράς. Κόσμος πολύς, στην αγορά, στα cafes, καστανάδες και ανιματέρς συνθέτουν το γνώριμο σκηνικό της πλατείας, που στις γιορτές γίνεται ακόμα πιο πολυσύχναστη. Το Καρουζέλ μόνο δεν είδα, αλλά φαντάζομαι όπου να' ναι θα κάνει την εμφάνισή του για να δέσει το γλυκό.

Μέσα στη βδομάδα θα αρχίσουν να στήνονται ένα ένα και τα παγοδρόμια σε διάφορα κεντρικά σημεία της πόλης, όπως έξω από το Natural History Museum και τον Tower of London. Τα είχα πετύχει και πέρσι, οπότε υποθέτω οτι είναι κλασική attraction. Αν και δεν είμαι πολύ του σπόρ, έχει πλάκα να τους βλέπεις απ' έξω!

Το ice rink έξω από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (περσινή φώτο)

Έτσι, να μπαίνουμε στο κλίμα σιγά σιγά!

Friday 16 November 2007

Ελληνικός τουρισμός: μήπως είναι μύθος;

Ένα από τα σημαντικά πράγματα που κερδίζεις ζώντας έξω από τον μικρόκοσμο της ελληνικής καθημερινότητας είναι οτι βλέπεις πολλά πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, ή αν το θες σε μια άλλη διάσταση διαφορετική από αυτή που είχες μάθει, από αυτή που νόμιζες οτι ισχύει.

Μιλούσα τις προάλλες με έναν φίλο, και πως το έφερε η κουβέντα, μου είπε οτι μια έρευνα που έγινε έδειξε πως την περασμένη εβδομάδα τα δελτία ειδήσεων αφιέρωσαν μόνο 5% του χρόνου τους στη διεθνή ενημέρωση, ενώ κάποια δεν αφιέρωσαν καθόλου χρόνο (0%). Το θέμα μου δεν ειναι η κατάντια των δελτίων ειδήσεων, απλά θέλω να βλέπουμε και με νούμερα πόσο εσωστρεφείς είμαστε, πόσο τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, πόσο κοντόφθαλμα κοιτάμε όταν νομίζουμε πως πέρα από τα σύνορά μας δεν υπάρχει τίποτα...

Τόσα χρόνια νόμιζα πως ο τουρισμός είναι το βιομηχανικό προϊόν της χώρας μας. Έτσι άκουγα, έτσι έλεγα. Αυτοκίνητα δεν φτιάχνουμε, πετρέλαιο δεν βγάζουμε, αλλά έχουμε φυσικές ομορφιές, ήλιο και θάλασσα, αρχαία, πολιτισμό, έχουμε τους λόγους και τις υποδομές για να είναι ο τουρισμός μια από τις βασικές πηγές εσόδων της χώρας. Σωστά; Σωστά!

Πήγαινα το καλοκαίρι στο νησί, έβλεπα δεκάδες rooms to let, δεκάδες ταβερνάκια και μπαράκια, έβλεπα και τους ξένους τουρίστες να λιάζονται και να κοκκινίζουν στις παραλίες ή να ανεβαίνουν το δρόμο προς τον αρχαίο οικισμό με τα πόδια μέσα στη ντάλα του μεσημεριού, και σκεφτόμουν πόσο ωραίος τουριστικός προορισμός είμαστε, τι ωραία που θα τους φαίνονται όλα αυτά, σ' αυτούς που έρχονται από την κρύα, ξενέρωτη, κακάσχημη χώρα τους.

Έβλεπα την άνοιξη, που ο καιρός ήταν ήδη καλοκαιρινός, δεκάδες τουρίστες στην πλάκα με ένα χάρτη στο χέρι, να ρωτούν για την Ακρόπολη και για το μουσείο, και έλεγα "Απρίλιος και πήξαμε στους τουρίστες από τώρα"!

Και έρχομαι εδώ και γνωρίζω για πρώτη φορά με τόσους πολλούς ξένους, και κάνουμε παρέα, και συζητάμε. Και αρχίζουν και γκρεμίζονται μέσα μου ένας ένας οι μύθοι.

Στην αρχή θεώρησα σύμπτωση πως από τους 25 συμφοιτητές και καθηγηές μου κανένας δεν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα. Το απέδωσα στην ποικιλία εθνοτήτων και προελεύσεων. Κάποιοι από την Αφρική ή από την Ασία, ίσως τους έπεφτε μακριά. Θα μου πεις είχε και Ευρωπαίους. Ε, τυχαίνει. Και άρχισα να κάνω διαφήμιση, τι ωραίες θάλασσες, νησιά, ήλιο, χαλάρωση, διασκέδαση, ότι πρέπει για το καλοκαίρι. Δε φάνηκαν να συγκινούνται, ούτε οι Άγγλοι ούτε οι υπόλοιποι. Ε καλά, ρωτάω τους Άγγλους, που πάτε διακοπές εσείς; Και αρχίζουν. Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Αίγυπτο, Τουρκία, Αμερική, κάτι άλλα νησιά που δεν τα πολυέπιασα εκείνη την ώρα. Κάποιοι μάλιστα έχουν αγοράσει σπίτι στην Ισπανία ή στη νότια Γαλλία και κατεβαίνουν εκεί το καλοκαίρι. Και μου το περιγράφουν σαν παράδεισο. Σύμπτωση σκέφτομαι, έτυχε.

Ένα χρόνο μετά, και έχοντας γνωρίσει πολύ περισσότερο κόσμο, έχω καταλήξει στο δυσάρεστο συμπέρασμα πως η Ελλάδα δεν βρίσκεται καν στην πρώτη δεκάδα προορισμών για τις διακοπές τους. Βρήκα μόνο δυο που έχουν έρθει, ο ένας στη Ζάκυνθο κι ο άλλος στην Κω, ο δεύτερος δε πετάχτηκε μόνο για μια-δυο μέρες από την Τουρκία, όπου έκανε τις διακοπές του.

Σύμπτωση λέτε; Μη αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπων; Μιλάω για φοιτητές, για νεαρους επαγγελματίες, για μεσήλικες, για οικογενειάρχες, για ότι θέλετε. Και επαναλμβάνω, όχι μόνο Βρετανούς, αλλά και Γερμανούς, Φινλανδούς, Ελβετούς, Κινέζους, Ινδούς.

Πέρσι, τέτοιες μέρες ήταν, είχα εντυπωσιαστεί με την διαφημιστική καμπάνια του ΕΟΤ. Από το Νοέμβριο αφίσσες παντού! Ένιωσα περήφανος τότε, δε θα σας το κρύψω. Ένα χρόνο μετά και έχω αρχίσει να έχω πολλές αμφιβολίες για το αν τα πράγματα είναι έτσι όπως θα θέλαμε να είναι ή τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση.

Wednesday 14 November 2007

Η επιστροφή του Φαραώ

Από αύριο μέχρι τις 30 Αυγούστου το Λονδίνο θα φιλοξενήσει σημαντικά εκθέματα από την αρχαία Αίγυπτο και συγκεκριμένα από την εποχή του Tutankhamun (πάνω κάτω). Στα εκθέματα περιλαμβάνονται αντικείμενα από τον τάφο του νεαρού Φαραώ, όπως το χρυσό του διάδημα, αλλά κι από τάφους άλλων Φαραώ.

Ο τάφος του Tutankhamun, του Φαραώ που ανέβηκε στο θρόνο στα 9 του χρόνια και έζησε και βασίλεψε μόλις για άλλα 9, ανακαλύφθηκε το 1922 και τα αντικείμενα είχαν εκτεθεί στο Λονδίνο τελευταία φορά πριν 35 χρόνια. Η έκθεση με τίτλο Tutankhamon and the Golden Age of Pharaohs θα στεγαστεί στο Ο2 στο Greenwich και το εισιτήριο θα κοστίζει 15 λίρες ενώ ήδη έχουν προπωληθεί 325.000 εισιτήρια.

Παρ' όλα αυτά η έκθεση δε θα συμπεριλαμβάνει δύο από τα πιο γνωστά εκθέματα, την νεκρική μάσκα και την σαρκοφάγο του Tutankhamun, τα οποίοι θεωρήθηκαν πολύ ευαίσθητα για να μεταφερθούν από την Αίγυπτο.

Διαβάζω οτι «Πλέον τίποτα δεν είναι δωρεάν» δήλωσε ο Ζάχι Χαουάς, γενικός γραμματέας του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου. Την έκθεση συνοδεύει οικονομική συμφωνία, η οποία ορίζει ότι τα τρία τέταρτα των χρημάτων από τα εισιτήρια θα δοθούν στην Αίγυπτο για την συντήρηση των μνημείων της χώρας.[...]Με αυτή την έκθεση και άλλη μία που θα γίνει σε διάστημα πέντε χρόνων με θέμα τον Φαραώ Ραμσή, η Αίγυπτος θα εξασφαλίσει 140 εκατομμύρια δολάρια.

Καθόλου άσχημα, δε νομίζετε; Γιατί αν σκεφτείς κοντόφθαλμα, όπως πολλές φορές κάνουμε εμείς στην Ελλάδα, θα πεις "ας έρθουν στην Ελλάδα αν γουστάρουν να δουν τα ωραία μας αρχαία"! Και μπορείς να προσθέσεις "Δε φτάνει που έχουν τα δικά μας στο Βρετανικό Μουσείο, θα τους πάμε και έκθεση με άλλα; Αμ δε!". Δε θα σου απαντήσω ευθέως. Θα σου πω μόνο 1-2 πραγματάκια. Από όσους έχω γνωρίσει ένα και κάτι χρόνο εδώ (και όχι μόνο Άγγλους), 1-2 έχουν έρθει στην Ελλάδα, κι αυτοί σε κάποιο νησί. Τα αρχαία δεν τα έχει δει κανείς τους. Αντίθετα προορισμοί όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Αίγυπτος και η Τουρκία (ναι) είναι πολύ πιο συνηθισμένοι. Απορώ ώρες ώρες πως στο καλό ο τουρισμός είναι το βιομηχανικό μας προϊόν! Και δεύτερον, να σημειώσω οτι εκτός από τα ελληνικά μάρμαρα, στο Βρετανικό μουσείο υπάρχει και συλλογή με πολλά Αιγυπτιακά εκθέματα.

Δεν ξέρω αν θα αξίζει η συγκεκριμένη έκθεση ή γίνεται πολύς ντόρος για το τίποτα. Πάντως το promotion που γίνεται είναι πολύ καλό (ακόμα και αναμνηστική Oyster card έβγαλαν προς τιμήν της έκθεσης!). Μια έκθεση τέτοιου μεγέθους και προβολής αφ' ενός έχει τεράστιο οικονομικό όφελος για τη χώρα (στην προκειμένη περίπτωση την Αίγυπτο), αν το χειριστείς σωστά, και αφ' εταίρου είναι ένας τρόπος να προσελκύσεις κόσμο και να προωθήσεις το προϊόν που ξέρεις οτι έχεις σε αφθονία. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Monday 12 November 2007

Ωπα, ηρεμία λίγο. Για ποιες βόμβες μιλάτε;

Πριν λίγο το τηλέφωνο χτυπούσε επίμονα, και μάλιστα ώρα που δε συνηθίζουν να με παίρνουν. Ήταν η μητέρα μου.
Άκουσε λέει για μια βόμβα στο ανατολικό Λονδίνο. Δεν ήταν ταραγμένη, αλλά ούτε και μέσα στην τρελή χαρά.

Τι; Ποιος; Που καλέ; Πότε;
Δεν ξέρω τίποτα, της λέω, κάτσε να δω στο internet (στο κόσμο μου εγώ...). Πάντως μην ανησυχείς, δεν είμαι ανατολικό Λονδίνο, helloooo!

Μπαίνω στο site του BBC, και διαβάζω τρίτο θέμα Huge fire at Olympic site. Καμιά φωτιά στο εργοτάξιο θα είναι ρε μαμά, ηρέμησε, της λέω. Κοιτάω στα γρήγορα, καμία υποψία για τρομοκρατική ενέργεια λέει.

Μετά από λίγο μου σκάνε τα μηνύματα το ένα μετά το άλλο στο msn, άκουσα για μια βόμβα.

Ήθελα να ήξερα, δεν ξέρουν να φιλτράρουν και να επεξεργάζονται λίγο τις πληροφορίες που τους έρχονται εκεί κάτω τα κανάλια; Εντάξει, δε λέω, ακόμα κι αν σε αυτήν ή κάποια άλλη περίπτωση αποδειχτεί οτι έχει γίνει κάτι τέτοιο, πως πας και λες στον κόσμο έτσι αβίαστα "υποψίες για τρομοκρατική ενέργεια" (αν δεν παρέλειψες καν τη λέξη υποψίες, λέω εγώ τώρα); Τελικά περισσότερο τρομοκρατείς εσύ τον κόσμο μου φαίνεται... Καλή η άμεση και γρήγορη ενημέρωση, καλή η πρωτιά στις πληροφορίες, αλλά μην τα διαλύσουμε όλα, ε;

Στο προκείμενο, ακόμα δεν ξέρω αν έχει ξεκαθαριστεί τι και πως. Ας ελπίσουμε οτι είναι κάποιο ατύχημα. Πάντως οι ζημιές είναι μόνο υλικές.

Sunday 11 November 2007

Τηλεοπτικών αναμνήσεων συνέχεια

Τελικά αρχίζω και γράφω το post για τις ξένες σειρές που παρακολουθούσε ο μικρός γκρινιάρης νωρίτερα απ' ότι περίμενα! Να' ναι καλά τα posts της Δανάης που με ξεσήκωσαν βραδιάτικα με ευχάριστες αναμνήσεις! Τελικά είναι να μην αρχίζεις να σκαλίζεις το παρελθόν. Και είμαστε ακόμα νέοι, φαντάσου τι έχει να γίνει όταν μεγαλώσουμε.....

Θα σας πάω λοιπόν πάλι λίγο πίσω...

Μικρό σπίτι στο λιβάδι. Πρέπει να το ξέρετε οι περισσότεροι, μιας και η σειρά κράτησε πάρα πολλά χρόνια. Στην Αμερική (διαβάζω) παίχτηκε από το '74 ως το '83, αλλά στην Ελλάδα πρέπει να παίχτηκε κάπου στα '80s. Οι ιστορίες μια αγροτικής οικογένειας στην αμερικανική επαρχία, του Τσαρλς και της Καρολάιν, με τις τρεις ξανθούλες κόρες, τη Μαίρη, τη Λώρα και την Κάρι. Όταν ωρίμασε η Μαίρη και έγινε γυναίκα (μέχρι που και παντρεύτηκε αν θυμάμαι καλά), πρέπει να είχα ένα μικρό crush (μικρό λέμε). Η εισαγωγή παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου, με τα τρία κοριτσάκια να κουτρουβάλανε στο λιβάδι... Μια πολύ αθώα και γλυκιά σειρά, ότι πρέπει για εκείνα τα χρόνια (νομίζω).

Καρουζέλ. Δεν έχω ιδέα αν αυτός είναι ο ακριβής τίτλος, ούτε και βρήκα κάτι στο internet, αν και η έρευνά μου είναι πολύ επιφανειακή. Πρέπει να ήταν Μεξικάνικη μεταγλωττισμένη και να την έδειχνε η ΕΡΤ. Δεν ξέρω αν είχε ευρύ κοινό, ή αν είμαι ο μόνος που μικρός την παρακολουθούσα καθημερινά κι ανελλιπώς, μεσημέρι μετά το σχολείο θυμάμαι. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα σχολείο (Δημοτικό λογικά), όπου γίνονται διάφορα. Χαρακτήρες που θυμάμαι: ο Σιρίλο (thanks Sourotiri), το μαύρο καλοκάγαθο παιδάκι που γουστάρει τρελά την ψηλομύτα ξανθιά πλούσια Μαρία Χοακίνα (τι αντιπαθητική, με εκείνα τα άσπρα γαντάκια συνέχεια!), η δασκάλα κυρία Σιμένα (θεά παρεμπιπτόντως), ο Αλεξάντρο που ήταν ο καλός (αλλά όχι σπασικλάκι) μαθητής, και άλλοι πολλοί. Την έβλεπα ΦΑ-ΝΑ-ΤΙ-ΚΑ! Το Καρουζέλ μπενίλντοοοοο (δεν γράφεται έτσι το theme, αλλά ηχητικά αυτό θυμάμαι, ΟΚ;).


Ο Ιππότης της Ασφάλτου. Respect. Ο Michael Knight (κατά κόσμο David Hasselhoff) αναλαμβάνει διάφορες δύσκολες αποστολές μαζί με το σούπερ αυτοκίνητο που έχει νοημοσύνη, μιλάει, οδηγάει μόνο του, εκτελεί εντολές, τρέχει σαν super car, διαθέτει όπλα, μπλέκει τα ηλεκτρονικά συστήματα άλλων αμαξιών, δε χαράζεται ούτε παραβιάζεται με τίποτα, τον γνωστό και μη εξαιρετέο KITT (χειροκρότημα). Το αμάξι που όλοι τότε (και τώρα μη σου πω) θα θέλαμε να είχαμε!!! Ααααααχ! Θυμάμαι ένα επεισόδιο που ο KITT είχε να αντιμετωπίσει έναν άλλον, κακό ΚΙΤΤ, και στο τέλος του επεισοδίου συγκρούονταν, αλλά δε θυμάμαι αν είχα δει τι έγινε μετά! Περιπέτεια με τα όλα της. Και με theme που ακόμα θα ακούσετε ίσως ως ringtone.


Μαγκάιβερ. Αν θέλαμε το αμάξι του Michael Knight, σίγουρα θα θέλαμε και το μυαλό του Μαγκάιβερ. Του μυστικού πράκτορα που χρησιμοποιώντας ένα τσιμπιδάκι κι ένα κουτί από αναψυκτικού θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες, να το σκάσει από το κελί, να απενεργοποιήσει μια βόμβα και να κατασκευάσει καπνογόνο για να ρίξει στους φρουρούς! Εξίσου γνώριμο μουσικό theme.


21 Jump Street. Πιθανώς να μην το έγραφα τώρα αν δεν ήταν το post της Δανάης. Αλλά τότε ήταν από τα αγαπημένα μου. Νεανική αστυνομική σειρά, με τον Νταγκ (Peter DeLuise) τον Tom (Johnny Depp) και τους άλλους σε undercover αποστολές.


Helene. Τελειώνω με μια ακόμα σειρά για την οποία δυσκολεύτηκα πολύ να βρω πληροφορίες στο internet, αλλά τελικά βρήκα! Το όνομα της σειράς είναι Helene et les garcons. Η σειρά ήταν εφηβική-νεανική, γαλλικής παραγωγής, και η πρωταγωνίστρια (καλά καταλάβατε) ήταν η νεαρή ξανθιά Γαλλιδούλα Helene (Helene Rolles). Νεανικά σκιρτήματα και περιπέτειες, άλλα όχι σε στυλ Beverly Hills που όλοι τα φτιάχνουν με όλους. Είχε μάλιστα ένα ωραίο τραγουδάκι, το οποία τελικά το βρήκα και σας το παρουσιάζω.



Που τη θυμήθηκα τώρα αυτή τη σειρά! Ξεπέρασα τις προσδοκίες μου! Την έβλεπε κανείς άλλος άραγε;


Σταματάω εδώ, γιατί θέλω να περιοριστώ αυστηρά σε εκείνη την περίοδο του 80 και αρχές 90. Αν επεκταθώ η λίστα θα γίνει ατέλειωτη, με Beverly Hills, με Highlander, με Dawson's Creek, με Baywatch και δε συμμαζεύεται.

Friday 9 November 2007

Σκέφτομαι και γράφω: Κινούμενα σχέδια που έβλεπα μικρός

Συνεπής στην υπόσχεσή μου (μια φαγούρα που την είχατε σου λέωωωω), επανέρχομαι με το post για τα κινούμενα σχέδια που ο μικρός γκρινιάρης, κάπου στη μέση της δεκαετίας του '80, παρακολουθούσε στην τηλεόραση. Πρέπει να σας πω οτι δεν περιμένω οι περισσότεροι να φτάσετε μέχρι τέλους, κυρίως γιατί η πλειοψηφία των αναγνωστών (ή τουλάχιστον αυτών που αφήνουν comment) προτιμάει την Candy Candy από τα Χελωνονιτζάκια... Δε βαριέσαι.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Thundercats! Πρώτοι και καλύτεροι! Από τα αγαπημένα μου σχέδια. Οι περιπέτειες των αιλουροειδών, του Λάιονο και της παρέας του εναντίον των μεταλλαγμένων του Μαμ-Ρα.
Thunder, thunder, thunder, thundercats, ooooooooooooooo! Και μεγάλωνε το σπαθί! Και έφτανε και το μάτι της Θαντέρας στον ουρανό. Τι λες τώρα!
Εκτός από τον Λάιονο, αγαπημένος μου ήταν και ο γκατζετάκιας Πάνθρο. Από τότε το μικρόβιο με την τεχνολογία...
Βρήκα στο hmv μια κασετίνα με την πρώτη σεζόν της σειράς και μπήκα στον πειρασμό να την πάρω. Από τότε είναι στα υπ' όψιν.

Συνεχίζω με πολεμικό στυλ, αλλά ας το παραδεχτούμε, τα μικρά αγοράκια με τέτοια χαιρόμαστε! Transformers. Ο Optimus Prime με τα Autobots πολεμούν με τους Decepticons του Megatron. Μυθικές μάχες.
Autobots! Μεταμορφωθείτε! Και δώσ'του τα ρομποτ να γίνονται αεροπλάνα, αυτοκίνητα, νταλίκες και τανκς.
Βγήκε και ταινία πρόσφατα, η οποία βέβαια δε με συγκίνησε τόσο. Ούτε το μουσικό theme της σειράς δεν είχε....


Συνεχίζω με κάτι χωρίς ρομπότ και μεταλλαγμένους, αλλά πάλι με έναν super hero, και μάλιστα με ένα touch περιβαλλοντολογικής συνείδησης... Captain Planet! Πέντε παιδιά από διαφορετικές γωνιές της γης, διαφορετικού χρώματος αν το θέλετε, έχουν από ένα δαχτυλίδι και ελέγχουν φυσικές δυνάμεις (Γη, Φωτιά, Αέρα, Νερό) αλλά και τη δύναμη της καρδιάς. Όταν ενωθούν οι δυνάμεις από τα 5 δαχτυλίδια εμφανίζεται ο super hero Captain Planet και καθαρίζει την κατάσταση. Δεν τρελαινόμουν, αλλά ήταν αρκετά ενδιαφέρον.


Στρουμφάκια. Καλά, δεν το συζητώ, το ξέρετε όλες και όλοι, η γαλλικής προελεύσεως σειρά (Les Schtroumpfs, εξού και Στρουμφς), έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές και παίζεται ακόμα απ' όσο ξέρω. Ο παπα-στρουμφ και τα υπόλοιπα μπλε πλασματάκια (ο Προκόπης, ο Γκρινάρης, ο Σκουντούφλης, ο Λιχούδης, ο Σπιρτούλης, ο Χουζούρης, η Στρουμφίτα βεβαίως βεβαίως και άλλοι) ζουν μια ήσυχη ζωή στο στρουμφοχωριό στο δάσος, σε σπίτια-μανιτάρια αλλά μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες που πολλές φορές περιλαμβάνουν τον κακό μάγο Δρακουμέλ και την γάτα του Ψιψινέλ.
Α, και τώρα που το θυμήθηκα, υπάρχει μια "θεωρία" που συσχετίζει τα Στρουμφάκια με τον Κομμουνισμό! Ρίχτε μια ματιά! :)


Συνεχίζω με δυο κινούμενα σχέδια που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους σε concept και τεχνοτροπία και μόλις διαπίστωσα οτι αυτό συμβαίνει γιατί είναι της ίδιας εταιρείας. Η μία είναι ο He-Man. Σε έναν φανταστικό (όπως πάντα) πλανήτη, ο ξανθούλης, φαινομενικά ψιλοδειλός πρίγκιπας όταν πιάνει στα χέρια του ένα μαγικό σπαθί, ανακράζει "Έχω τη Δύναμηηηη" και μεταμορφώνεται στον ξανθό μεν, ατρόμητο και πανίσχυρο δε He-Man που όπως αναμένεται κατατροπώνει το κακό και σώζει τη χώρα και το βασίλειο του πατέρα του από κάθε λογής κίνδυνο. Μαζί με αυτόν μεταμορφώνεται και το επίσης δειλό αιλουροειδές κατοικίδιό του σε μια ετοιμοπόλεμη θηριώδης τίγρη. Respect!

Της δεύτερης σειράς το όνομα δεν θυμόμουν το όνομα και χρειάστηκε να ψάξω λίγο στο intenret. Tο μόνο που θυμόμουν βέβαια ήταν οτι επρόκειτο για έναν σερίφη που έπαιρνε μεταφυσικές δυνάμεις λέγοντας "Με τη δύναμη της αρκούδας", ή "Με τα μάτια του γερακιού" και πάει λέγοντας. Τελικά η σειρά λέγεται Bravestarr. Ο ομώνυμος σερίφης, παρέα με το άλογο του (ο Θεός να το κάνει, γιατί πολύ συχνά έπαιρνε όπλο στα.. πόδια του και πυροβολούσε!) πρωταγωνιστούσαν σε ένα διαστημικό Western, το οποίο σε γενικές γραμμές κινούταν στο ίδιο μοτίβο.


Πω πω, πολύ πόλεμος βρε παιδί μου. Μου ήρθε κι άλλο τώρα. Η επιτομή της αμερικανιάς, το G. I. Joe! Εντάξει, δε χρειάζεται να πω πολλά. Οι Αμερικάνοι ειδικά εκπαιδευμένοι στρατιώτες εναντίων των "κακών" Cobra. Πιστόλια, μπαζούκα, τανκς και δε συμμαζεύεται. Τα έβλεπα σποραδικά, αλλά περισσότερο η σχέση μου με τους Τζι Αι Τζο ήταν ως παιχνιδάκια, με τα οποία έπαιζα φανατικά μικρός. Ότι να' ναι...

Για το τέλος αφήνω κάποια γιαπωνέζικα (νομίζω) κινούμενα σχέδια, των οποίων τους τίτλους ποτέ δεν έμαθα, και για την ακρίβεια ποτέ δεν έψαξα να μάθω. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα καν πότε παίζονταν. Αλλά όποτε τα πετύχαινα τα έβλεπα με ενδιαφέρον, κι ας μην ήξερα ούτε τους ήρωες, ούτε την υπόθεση. Δεν ξέρω καν αν ήταν μία ή περισσότερες οι σειρές. Αυτά τα κινούμενα σχέδια, δημιουργημένα με την κλασική ασιατική τεχνοτροπία (manga θαρρώ), είχαν θέμα τους το ποδόσφαιρο και ο κεντρικός ήρωας ήταν ένας ποδοσφαιριστής σε παιδική (φαντάζομαι) ομάδα, ο οποίος συνήθως έπαιζε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη ενός σημαντικού ματς. Δε θυμάμαι πολλά τώρα, παρά μόνο οτι μου άρεσαν αρκετά και είχαν την πλάκα τους!


Όσο περισσότερο γράφω, τόσα περισσότερα μου έρχονται στο μυαλό. Ένα περίεργο πράγμα. Εικόνες και ονόματα μπερδεμένα, και πολλές φορές αδυνατώ να τα βάλω σε ένα timeline. Φοβάμαι μην μπλέξω μέσα κινούμενα σχέδια που έβλεπα αργότερα, γιατί ας το παραδεχτούμε, πότε σταματάμε να βλέπουμε κινούμενα σχέδια; Γι' αυτό σταματάω εδώ, κι ας ρισκάρω να έχω αφήσει πολλά έξω. Αν έχω κάνει τέτοιο παράπτωμα θα επανέλθω!

Το χάρηκα πολύ αυτό το post, είναι αλήθεια! Θα γράψω κι ένα αφιερωμένο αυτή τη φορά σε παιδικές σειρές, αλλά όχι κινουμένων σχεδίων. Ήδη μου έρχονται αρκετές στο μυαλό και νομίζω θα αρχίσω να τις σημειώνω κάπου για να μην τις ξεχάσω!

Tuesday 6 November 2007

Ο Ρούχλας είναι Λα

Σίγουρα είχα αρκετά χρόνια να ακούσω αυτό το τραγουδάκι, και ακόμα περισσότερα να το σιγοτραγουδήσω! Δε θυμάμαι ποια ήταν η αφορμή που εκείνο το καλοκαιρινό (τυπικά τουλάχιστον) πρωινό πριν λίγους μήνες ανάμεσα σε αγνώστους που - ευτυχώς - δεν καταλάβαιναν γρι τι έλεγα τραγουδούσα με παρρησία το χαριτωμένο theme.

Φα δίεση ο Φιόγκος, κι ο Ρούχλας είναι Λα...

Τι κόλλημα κι αυτό. Πως μου ήρθε; Και το χειρότερο. Είχε κολλήσει το μυαλό μου και δεν θυμόμουν όλους τους στίχους (και δεν έχει και πολλούς). Έτσι γυρνώντας σπίτι έψαξα στο youtube και λυτρώθηκα.

... ο Σεβαστιανός διηγείται στη γραμμή του Σι και στο Μι τραγουδάει παραμύθια η Μελιά.



Το εν λόγω τραγούδι, για όσους δεν γνωρίζουν ή όσους δε θυμούνται ήταν το τραγούδι στους τίτλους τη παιδικής σειράς "Του κουτιού τα παραμύθια", που προβαλλόταν στην ΕΡΤ τη δεκαετία του '80. Την οποία ο μικρός γκρινιάρης παρακολουθούσε με ζηλευτή συνέπεια.
Λίγα λόγια, όχι από μένα, αλλά από το wikipedia.

Στην σειρά αυτή της Οικογένειας Σοφιανού πρωταγωνιστούσε ένα μικρό κορίτσι, η Παρασκευούλα, το οποίο είχε κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι της ένα μεγάλο κουτί. Μέσα σε αυτό το κουτί υπήρχε ένας ολόκληρος μαγικός κόσμος γεμάτος παραμύθια. Τέσσερις υπέροχες φιγούρες, φίλοι της Παρασκευούλας, ήταν οι μεγάλοι παραμυθάδες που έλεγαν ιστορίες από κάθε γωνιά της γης. Ο Ρούχλας (Παύλος Κοντογιαννίδης), ο Φιόγκος (Φαίδων Σοφιανός), ο Σεβαστιανός (Παύλος Χαϊκάλης) και η Μελιά (Ήβη Σοφιανού). Η σειρά είχε πολύ μεγάλη επιτυχία κατά την πρώτη της προβολή στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 (1987) και οι επαναλήψεις της συνεχίζονται μέχρι σήμερα - με φανατικούς τηλεθεατές - από την κρατική τηλεόραση.

Η ιδέα, το σενάριο και οι στίχοι ήταν της Ήβης Σοφιανού. Η πρωτότυπη για κάθε επεισόδιο μουσική ήταν του Φαίδωνα Σοφιανού.


Από τότε είχα βάλει στα to do, ή μάλλον στα to blog, ένα post για τις παιδικές σειρές που παρακολουθούσα πριν περίπου 20 χρόνια. Από τότε διάβασα διάφορα τέτοια posts, όπως της Σοφίας, που όμως αναφερόταν λίγα χρονάκια πιο πριν (χεχε) και της Δανάης, που ήταν λίγο πιο κοντά μου χρονικά.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να γράψω λίγα λόγια για τα τηλεοπτικά ερεθίσματα εκείνα χρόνια της αθωότητας (λέμε τώρα).


Τι; Α, όχι τώρα. Αυτό είναι το εισαγωγικό post. Ελπίζω μόνο να μην περάσουν άλλοι 2-3 μήνες για το κυρίως πιάτο... Γιατί το έχω αυτό, ξεχνιέμαι.....!

Friday 2 November 2007

Φθινοπωρινά χρώματα


Το φθινόπωρο νομίζω είναι λίγο υποτιμημένο σε σχέση με τις υπόλοιπες εποχές, δε νομίζετε;

Το καλοκαίρι; Διακοπές για τους περισσότερους, μπάνια, χαλάρωση, διασκέδαση, όπως τη βρίσκει ο καθένας. Η χαρά του παιδιού!
Ο χειμώνας; Χιόνια και όλα τα παράγωγα (χιονοπόλεμος, χιονάνθρωπος, σκι - ok, αυτό δεν είναι παράγωγο...), Χριστούγεννα, δώρα, ζεστός καφές/σοκολάτα/τσάι δίπλα στο τζάκι, πάλι διακοπές...
Η άνοιξη; Τα λουλούδια ανθίζουν, η φύση γλεντάει, η διάθεσή μας φτιάχνει, οι ορμόνες μας χτυπάνε tilt, η μέρα μεγαλώνει, το Πάσχα...

Ενώ το φθινόπωρο; Κάτι που αρχίζουν τα σχολεία το Σεπτέμβριο, κάτι που σηματοδοτεί την επιστροφή στην καθημερινότητα, κάτι οι βροχές που διαδέχονται τις όμορφες ξάστερες καλοκαιρινές βραδιές, το φθινόπωρο για πολλούς είναι μια εποχή μιζέριας που αρνούμαστε να παραδεχτούμε πως ήρθε και βιαζόμαστε να τελειώσει.

Κι όμως κρύβει πολύ ομορφιά αυτή η εποχή. Και μπορείς να την εκτιμήσεις αν βέβαια δεν ζεις στην Αθήνα όπου με την παραμικρή βροχούλα στην καλύτερη περίπτωση θα μποτιλιαριστείς επειδή η υπόγεια γέφυρα έχει πλημμυρίσει και στη χειρότερη θα σφουγγαρίζεις το σπίτι σου από τα νερά. Και πως να καταλάβεις βέβαια φθινόπωρο όταν πρέπει να αρκεστείς στις πρασινάδες των νησίδων;

Πέρσι τέτοια εποχή εξερευνώντας την πόλη, λίγο σα χαμένος είναι η αλήθεια, δεν μπόρεσα να μην προσέξω το πρωτόγνωρο για μένα φθινοπωρινό χρώμα που είχε η πόλη. Αυτό κυρίως χάρη στα πολλά δέντρα που βλέπεις στο δρόμο, αφού πάρα πολλά σπίτια έχουν κήπους, έστω μικρούς, αλλά βέβαια και στα τεράστια πάρκα, για τα οποία σας έχω πρήξει (sorry)!

Χτες είχα να πάω κάπου κοντά στο Hyde Park και γυρνώντας είπα να περπατήσω λίγο και να πάρω το λεωφορείο μερικές στάσεις αργότερα. Ήταν μια άκρως αναζωογονητική βόλτα και το μάτι μου χόρτασε με τις αποχρώσεις του πορτοκαλί στα φυλλώματα των δέντρων αλλά και στο απέραντο χαλί που είχε απλωθεί στη γη.


Δεν έχω ζήσει στην επαρχία, και δεν ξέρω πως είναι εκεί τα πράγματα. Σίγουρα έχεις πολύ περισσότερα ερεθίσματα όταν ζεις κοντά στη φύση. Πάντως στην Αθήνα οι εποχές που ζω τα τελευταία χρόνια είναι δυο. Καλοκαίρι και χειμώνας, με ένα μικρό μεσοδιάστημα από τη μια στην άλλη. Ε, πλέον έχω δει πως είναι και το φθινόπωρο σαν εποχή και όχι σαν ανεπιθύμητη σφήνα, σε μια πόλη 7,5 εκατομμυρίων, και μάλιστα έφτασα να το εκτιμήσω!