Ιρλανδοί παντός καιρού

Τελικά ο καιρός δε μας έκανε το χατίρι και η Κυριακή ήταν ένα χάλι! Βαριά γκρι σύννεφα, κρύο, αέρηδες και βροχή. Όχι καρεκλοπόδαρα, μη φανταστείς. Το κλασικό συνεχές ψιλόβροχο, που πρακτικά μπορεί να μην είναι τίποτα, αλλά σε δεύτερες σκέψεις σε βάζει σίγουρα. Και σε τρίτες μη σου πω.

Τέλος πάντων, αποφάσισα να πάω και να μη χάσω τις εκδηλώσεις για δεύτερη χρονιά. Έτσι κι αλλιώς ούτε με τα πόδια θα πήγαινα, ούτε με ποδήλατο, ούτε από ζάχαρη είμαι που λένε, και η βροχή (το ψιλόβροχο δηλαδή) έχει και την πλάκα της πολλές φορές. Άσε που με τέτοιες συνθήκες θα είχε και λιγότερο κόσμο από τότε με τους Κινέζους, ένα μήνα πριν. Έτσι ντύθηκα λες και ήταν... Γενάρης, με πουλόβερ, σκουφί και κασκόλ, πήρα και την ομπρέλα μου και κίνησα για την Trafalgar.

Ο κόσμος όπως ήταν αναμενόμενο δεν ήταν πολύς, αλλά ήταν αρχή ακόμα. Μια μεγάλη σκηνή είχε στηθεί στο κλασικό σημείο της πλατείας, και η Ann Scott τραγουδούσε με την κιθάρα της χαριτωμένα rock κομματάκια.

Το κυρίαρχο χρώμα ήταν το πράσινο. Πράσινα καπέλα, πράσινα αδιάβροχα, πράσινα κασκόλ, πράσινα φούτερ της εθνικής ομάδας του rugby, πράσινα τριφύλλια ζωγραφισμένα στα μάγουλα μικρών και μεγάλων. Το κλίμα ήταν γιορτινό παρά το επίμονο ψιλόβροχο.

Πιο πέρα, μπροστά από την National Gallery είχαν στηθεί περίπτερα τουριστικών και άλλων οργανισμών της Ιρλανδίας που μοίραζαν ενημερωτικά φυλλάδια και πράσινα μπαλόνια, ενώ υπήρχαν βέβαια και περίπτερα που πουλούσαν μπύρα και κρασί (σε πλαστικά ποτήρια και όχι μπουκάλια ή τενεκεδάκια), λουκάνικα, donuts, διάφορα πράσινα αξεσουάρ κλπ.

Η οργάνωση και πάλι ήταν πολύ καλή, με τους χαμογελαστούς πάντα αστυνομικούς να επιτρέπουν από αλλού την είσοδο κι από αλλού την έξοδο στην πλατεία, για να μην προκαλείτε συνωστιμός, αυτονόητα πράγματα δηλαδή.

Πέρασα και μια βόλτα από την Leicester square, όπου υπήρχε μια μικρότερη σκηνή και μια χορωδία, ενώ αργότερα θα ακολουθούσε επίδειξη του παραδοσιακού χορού ceili. Δεν κάθισα πολύ και ξανακατέβηκα στην Trafalgar, όπου ο κόσμος είχε αυξηθεί αρκετά και στη σκηνή είχε ανέβει πλέον το Celtic Masters, ένα ιρλανδικό μουσικοχορευτικό show που προήλθε από την συνεργασία του ιρλανδικού rock συγκροτήματος The BiblecodeSundays με Ιρλανδούς χορευτές. Ένα τραγούδι που έπιασε την προσοχή μου είναι το Irish Londoner, το οποίο βρήκα στο youtube για όποιον θέλει να το ακούσει.



Κάπου εκεί είδα να καταφθάνει η παρέλαση κι έτσι κατευθύνθηκα προς τα κει. Σε αντίθεση με την Κινέζικη πρωτοχρονιά που όπου και να πήγαινες δεν έβλεπες τίποτα από τον κόσμο, χτες γρήγορα βρέθηκα μπροστά μπροστά και δε χρειαζόταν να τεντώνομαι ή να πατάω στις μύτες! Μπάντες, σχολεία, διάφορες ομάδες και οργανώσεις, εκεί, παρά τη βροχή! Το ίδιο βέβαια και οι αρκετοί θεατές κάθε ηλικίας.

Μετά κι από αυτό πήγαμε σε μια μικρή Ιρλανδική pub εκεί κοντά και ήπιαμε μια Guinness για το καλό!

Θα κλείσω το post με μια πολύ γλυκιά Irish and Proud φατσούλα!

Καλή βράδυ!