Οι X-files και η χαμένη τους αίγλη

Τα καλοκαίρια σπάνια πάω σινεμά, και τις λίγες φορές που το κάνω προτιμώ σχεδόν πάντα θερινά. Έχουν άλλη χάρη. Με τις καρεκλίτσες στο χαλικάκι, με τα αστέρια από πάνω, το αεράκι που φυσάει που και που. Χαλάλι ο σαφώς κατώτερος οπτικοακουστικός εξοπλισμός! Ε κι εσύ, μην πας να δεις το Star Wars σε θερινό αν θες να ακούς τα βρουμ βρουμ από τα φωτόσπαθα γύρω σου!

Βέβαια αυτά στην Ελλάδα. Εδώ είναι Αγγλία και μπορούμε μονοκοντυλιά να διαγράψουμε μια τέτοια δραστηριότητα από την ατζέντα μας. Οπότε αναγκαστικά περιοριζόμαστε στις κλειστές αίθουσες, στα multiplex εντός και εκτός εμπορικών κέντρων, άντε και στην τεράστια IMAX στο τσακίρ κέφι.

Την Τετάρτη λοιπόν πήγα μετά από αρκετό καιρό σινεμά. Κοίταξα λίγο τι παίζει και κατέληξα στη δεύτερη ταινία X-files, που έχει τίτλο X-files: I Want to Believe.

Οι κριτικές που είχα διαβάσει δεν ήταν καθόλου κολακευτικές, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά λέω δε βαριέσαι, για χάρη των παλιών καιρών.

Των παλιών καιρών. Αυτό ακούστηκε πολύ βαρύ. Αλλά έτσι το νιώθω.

Flashback.

Όταν η σειρά X-files ήταν στο ζενίθ της στην Ελλάδα, εγώ πρέπει να ήμουν Γυμνάσιο-Λύκειο. Κάπου εκεί. Θυμάμαι με τι ένταση και αγωνία βλέπαμε κάθε επεισόδιο, με τι πάθος το αναλύαμε στο σχολείο την επόμενη μέρα με τους υπόλοιπους, τι θεωρίες είχαμε σκαρφιστεί για τα εξωπραγματικά που συμβαίνανε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που διαφωνούσαμε, που επιχειρηματολογούσαμε υπέρ της μίας ή της άλλης θεωρίας. Που τασσόμαστε υπέρ της πίστης και της εμμονής του Μόλντερ ή υπέρ του σκεπτικισμού της Σκάλι. “Trust no one” και “The truth is out there” ήταν σλόγκαν που είχαν καθιερωθεί από τη σειρά. Αμ εκείνη την υποβόσκουσα έλξη μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών που την πας;

Η φαντασία μας έτρεχε πολύ γρήγορα και ερεθιζόταν με το παραμικρό, και αυτή η σειρά, τότε, για την ηλικία εκείνη, νομίζω ότι είχε πετύχει διάνα. Και είχε φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο. Μπορώ άνετα, και θέλω να πιστεύω όχι αφελώς, να συγκρίνω τον αντίκτυπό της τότε με αυτόν που έχει προκαλέσει σήμερα το Lost.

Στην πορεία δυστυχώς το μπαλόνι ξεφούσκωσε, η σειρά πήρε την κατιούσα κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι έχασα το ενδιαφέρον μου και την επαφή μου με τη σειρά. Είναι αυτό που λένε, πως πρέπει κάτι να τελειώνει όταν είναι ψηλά, πριν φθαρεί. Μπορεί να σε χαλάει όταν στο κόβουν στο καλύτερο (σκεφτείτε να σταματούσε το Lost στην καλύτερή του φάση), αλλά τελικά είναι προτιμότερο από το να βλέπεις μια αγαπημένη σου σειρά να σέρνεται, να τραβιέται ενώ δεν το σηκώνει και τελικά να απομυθοποιείται.

Ουφ, αρκετά με τις αναμνήσεις. Σας πήγα, κι εγώ μαζί, αρκετά πίσω.

Η ταινία είναι σκηνοθεσίας Chris Carter, του πατέρα της σειράς, ενώ πρωταγωνιστούν οι γνωστοί μας David Duchovny (Μόλντερ) και Gillian Anderson (Σκάλι). Υπενθυμίζω ότι η πρώτη ταινία X-files προβλήθηκε πριν 10 χρόνια και αν θυμάμαι καλά (πάει και καιρός), αν και υστερούσε από τις καλές μέρες τις σειρές, δεν είχε χαρακτηριστεί και τελείως σούπα. Βλεπόταν ευχάριστα.

Δυστυχώς δε μπορώ να πω το ίδιο και για τη δεύτερη ταινία. Λυπάμαι που το λέω, αλλά τη βρήκα πολύ βαρετή. Και πιστέψτε με, πήγα με κάθε καλή διάθεση. Για να καταλάβετε, οι πιο συγκλονιστικές στιγμές της ταινίες ήταν στην αρχή, όπου ακούστηκε το αγαπημένο μουσικό theme της σειράς για 4 δευτερόλεπτα και στο τέλος, ένα tête à tête των δύο πρωταγωνιστών. Κατά τ’ άλλα ακόμα μια ταινία εξιχνίασης του FBI, με μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού σκηνές δράσης, σενάριο προβλέψιμο χωρίς καμία, μα καμία, ανατροπή και σκηνοθεσία χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Αν δηλαδή δεν είχε το συγκεκριμένο τίτλο και τους δύο γνωστούς μας ήρωες, δε νομίζω ότι θα συζητιόταν καν η ταινία.

Για την ιστορία, υπάρχουν και μία-δυο αναφορές στην όλη πλοκή των X-files, όπως για παράδειγμα στην ιστορία της μυστηριώδους απαγωγής της μικρής αδερφής του Μόλντερ ή ονόματα από παλιές υποθέσεις, ενώ προς το τέλος εμφανίζεται και ο Σκίνερ (Mitch Pileggi).

Μεγαλύτερο βάρος δίνεται στους χαρακτήρες και την εξέλιξη των δύο πρωταγωνιστών και μάλλον λίγο περισσότερο στη Σκάλι. Όπως βέβαια και στη σχέση των δύο, που ανέκαθεν όπως γνωρίζουμε αποτελεί θέμα συζήτησης των fans αλλά και τρικ των σεναριογράφων, το οποίο νομίζω έχουν χειριστεί υποδειγματικά, σε αντίθεση με άλλες σειρές. Παρακολουθούμε και μια-δυο αντιπαραθέσεις των πρωταγωνιστών, αλλά δε νομίζω ότι φτάνουν να συγκριθούν με αυτές που πολλάκις είχαμε παρακολουθήσει στη σειρά.

Η υπόθεση με λίγα λόγια. Ο Μόλντερ και η Σκάλι καλούνται μετά από χρόνια εκτός του FBI να συνδράμουν στην εξιχνίαση μιας υπόθεσης εξαφάνισης μίας ομοσπονδιακής πράκτορος, για το λόγο ότι στην εξιχνίαση συμμετέχει ένας πρώην ιερέας ο οποίος ισχυρίζεται πως έχει οράματα με το θύμα. Αν και διστακτικοί, αρχικά ο ένας και κατόπιν ο άλλος, πείθονται, για διαφορετικούς λόγους να εμπλακούν ενεργά στην υπόθεση. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην χιονισμένη Virginia (μιλάμε για πολύ χιόνι όμως). Ότι πρέπει για Αυγουστιάτικο βράδυ…

Κλείνω. Δε νομίζω ότι θα σας την προτείνω, αφού το μόνο που πέτυχε τελικά είναι αφ’ ενός να με χαροποιήσει που έβλεπα ένα γνώριμο δίδυμο σε… νέες περιπέτειες, και αφ’ εταίρου να μου ξυπνήσει ευχάριστες αναμνήσεις, κάτι όμως που θα μπορούσα ακόμα πιο πετυχημένα να κάνει και το DVD κάποιας από τις καλές σεζόν της σειράς.


Α και κάτι τελευταίο. Κάπου πήρε το μάτι μου πως ο Carter αναφέρθηκε και σε ενδεχόμενη τρίτη ταινία, το 2012, με αφορμή μια προαναγγελθείσα από τη σειρά, εισβολή εξωγήινων. Χμμμμ…