Avenue Q, the musical

Πήγα την Παρασκευή και είδα το musical Avenue Q στο Noël Coward Theatre.

Είναι μια σχετικά καινούρια παράσταση, αφού παίζεται στο Broadway απ' το 2003 ενώ στο West End του Λονδίνου ήρθε το 2006, κι έτσι δεν είναι από τις πιο γνωστές, όταν δίπλα της παίζονται μεγαθήρια όπως το Les Miserables των 23 χρόνων ή το The Phantom of the Opera με τις συνθέσεις του Webber. Παρόλα αυτά καταενθουσιάστηκα με το όλο concept, τους ηθοποιούς και τα μηνύματα που παιρνάει μια παράσταση στην οποία δε σταματάς να γελάς!

Στο Avenue Q πρωταγωνιστές είναι puppets (κούκλες σαν το Muppet show αν θυμάστε) που τους δίνουν ζωή ηθοποιοί πάνω στη σκηνή, η οποίοι κι αυτοί βέβαια πρωταγωνιστούν. Τι εννοώ; Ότι οι ηθοποιοί εκτός απ' το να δίνουν φωνή και κίνηση στις κούκλες-μαριονέτες, υποκρίνονται και οι ίδιοι, με τις κινήσεις τους ή τις εκφράσεις του προσώπου τους! Είναι εκπληκτικό, δεν ξέρεις ποιον να πρωτοκοιτάξεις, την κούκλα ή τον ηθοποιό!
Μάλιστα κάποιοι ηθοποιοί δίνουν φωνή σε περισσότερες από μία κούκλες στην ίδια σκηνή (ενώ την κίνηση την αναλαμβάνει άλλοι), πράγμα αρκετά δύσκολο! Επίσης τρεις ρόλοι ενσαρκώνονται μόνο από ηθοποιούς, ενώ σε μερικά σημεία προβάλλονται και πολύ σύντομα καρτουνίστικα βιντεάκια από δύο οθόνες.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε έναν δρόμο της Νέας Υόρκης, στην Avenue Q. Ο Princeton, ένας απόφοιτος κολλεγίου ψάχνει τον σκοπό της ζωής του ενώ γνωρίζει τους νέους του γείτονες, μεταξύ άλλων την απογοητευμένη ερωτικά Kate Monster, τους συγκάτοικους Nicky και Rod που συνεχώς μαλώνουν για το αν ο Rod είναι ή όχι gay (πολύ γέλιο!!!) και τον Trekkie Monster, που είναι εθισμένος στο πορνό μέσω internet (άλλο τρελό γέλιο, με το τραγούδι "The internet is for porn"!!!!!).

Να σημειώσω οτι το Avenue Q είναι σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένο από την τηλεοπτική παιδική σειρά Sesame Street (επίσης με muppets), η οποία μετράει 38 seasons στην Αμερική, και μερικοί ρόλοι, όπως αυτός του Trekkie Monster, είναι παρωδίες ρόλων αυτής της σειράς.

Εκτός από το πολύ γέλιο που βγάζει η παράσταση, θίγει μέσα από την κωμωδία διάφορα ζητήματα. Όπως τον ρατσισμό και πόσο τελικά είμαστε ή δεν είμαστε ρατσιστές (με το τραγούδι "Everyone's a Little Bit Racist"), το πως νιώθεις καλύτερα όταν βοηθάς τον άλλον αντί να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου ("The Money Song"), το πως είναι η real life μετά το πανεπιστήμιο και πως αναπολούμε εκείνα τα χρόνια ("I Wish I Could Go Back to College"), τη σημασία του να έχεις στόχους στη ζωή σου ("Purpose") αλλά και το να ζεις το τώρα και να απολαμβάνεις το ταξίδι ακόμα κι αν ο ποορισμός δεν είναι σαφής ("For now").

Το μόνο ίσως μεινοέκτημα είναι οτι η μουσική και η χορογραφία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αλλά μη γελιώμαστε, όταν πηγαίνεις κάπου θεωρώ οτι πρέπει να ξέρεις για ποιον λόγο πας, και όταν πηγαίνεις στο Avenue Q ξέρεις οτι δεν πας για τις μεγαλειώδεις συνθέσεις και τις καθηλωτικές ερμηνείες. Και πιστέψτε με δε σε χαλάει καθόλου αυτό που βλέπεις!

Και παρόλο που μου έχει κολλήσει ο στίχος "it sucks to be me", από ένα απ' τα πρώτα τραγούδια, η όλη παράσταση είναι πολύ αισιόδοξη και σε αφήνει με ένα πολύ ευχάριστο συναισθημα!

Ένα βιντεάκι με αποσπάσματα από την παράσταση μπορείτε να δείτε στο επίσημο site, αλλά έχει ανεβάσει και η Σοφία ένα ωραίο βίντεο με αποσπάσματα από το West End Live (όπου κάθε χρόνο παίζονται αποσπάσματα θεατρικών παραστάσεων σε μια σκηνή στη Leicester square) το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ.