Και έτσι περιμένουμε τουρίστες;

Προσοχή, ακολουθεί γκρίνια...

Και πως να μη γκρινιάξω όταν έρχομαι στην δυσάρεστη κατάσταση να δικαιολογήσω και να απολογηθώ την απαράδεκτη συμπεριφορά που συναντάει κάποιος ξένος όταν έρχεται σε επαφή με την επίσημη εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, την Ελληνική Πρεσβεία. Όταν αυτά που ακούω για την πρώτη επαφή των ξένων με την Ελλάδα με κάνουν, λυπάμαι που το λέω, να ντρέπομαι...

Ας τα πάρω όμως απ' την αρχή.

Ένας γνωστός μου εδώ αποφάσισε να συνδυάσει ένα επαγγελματικό ταξίδι που του έλαχε το καλοκαίρι στην Ελλάδα με κάποιες μέρες διακοπών. Τόσα είχε ακούσει από μένα για την Ελλάδα, τον ήλιο, το φαγητό, την ιστορία κλπ (ναι, κάνω promotion, δεν είναι και δύσκολο με τέτοιο καιρό εδώ πάνω), είπε ο άνθρωπος να τα δει από πρώτο χέρι, να νιώσει λίγο καλοκαίρι βρε παιδί μου, μιας και προς το παρόν εδώ χαΐρι δε βλέπουμε.

Επειδή είναι πολίτης χώρας εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρειάζεται βίζα για να επισκεφτεί την Ελλάδα, μια διαδικασία που ο ίδιος γνωρίζει καλά, αφού το ίδιο απαιτείται και για όλες σχεδόν τις χώρες που έχει κατά καιρούς επισκεφτεί, και είναι αρκετές.

Εδώ να σημειώσω πως από την πρεσβεία εγώ για 1-2 μικροδουλειές που πήγα εξυπηρετήθηκα ικανοποιητικά, η αναμονή δε μου φάνηκε μεγάλη, αλλά πάντα εξαρτάται και για τι είδους δουλειά πας. Το τμήμα πάντως για βίζες είναι ξεχωριστό και δεν είχα εμπειρία από τη διαδικασία που απαιτείται.

Τον συνάντησα λοιπόν την επομένη του ραντεβού του και τον ρώτησα τι έγινε με την υπόθεση του... Και έγινα ακροατής μιας γνώριμης σε μένα ιστορίας ελληνικής καθημερινότητας, που όμως στα μάτια κάποιου που είχε μάθει πως τα πράγματα πρέπει να δουλεύουν ρολόι φαινόταν τόσο εξωπραγματική.

Και εξηγούμαι.

Είχε κλείσει ραντεβού για την έκδοση βίζας στις 10 το πρωί.

(Παρένθεση: Για να κλείσει ραντεβού για έκδοση βίζας μου είπε πως τηλεφώνησε αρκετές φορές και περίμενε με τις ώρες στην αναμονή, τελικά απελπίστηκε μιας και δεν απαντούσε κανείς, και τηλεφώνησε στην δική του πρεσβεία για να του κλείσει ραντεβού, πράγμα που έγινε μέσα σε 5 λεπτά...).

Πήγε λοιπόν στην ώρα του, για να διαπιστώσει ότι ήδη περίμεναν αρκετά άτομα. Έκπληκτος διαπίστωσε ότι το γραφείο για τις βίζες ήταν κλειστό, ενώ υπήρχαν ραντεβού από τις 8.30 το πρωί! Και όχι ένα και δύο! Φαίνεται πως αυτός που έκλεινε τα ραντεβού είχε κανονίσει αρκετά για την ίδια ώρα, κι όχι για παράδειγμα σε καθένα ξεχωριστά, ανά 10λεπτο, 15λεπτο, 30λεπτο, όσο τέλος πάντων απαιτείται. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, εμείς στην Ελλάδα έτσι κάνουμε. Αφού λοιπόν το γραφείο άνοιξε στις 10.30, άρχισε - όπως ήταν αναμενόμενο - με τα ραντεβού των 8.30, με αποτέλεσμα ο ήρωας της ιστορίας μας να εξυπηρετηθεί στη 1 το μεσημέρι! Ενώ το ραντεβού του ήταν κανονισμένο για τις 10, υπενθυμίζω.

Τώρα, ξέρω ότι σε όλους εμάς αυτό δεν ακούγεται παράξενο, αφού έχουμε αποκτήσει ανοσία σε τέτοια φαινόμενα, σε βαθμό να μας φαίνονται φυσιολογικά. Έλα όμως που στους άλλους φαίνονται λίγο (έως πολύ) τραγελαφικά!

Όταν επιτέλους έφτασε η σειρά του, τρεις ώρες αργότερα, η υπάλληλος ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά του διαπίστωσε πως ένα από τα χαρτιά του έπρεπε να είναι πιο πρόσφατα εκδιδομένο (είχε εκδοθεί μερικούς μήνες πριν και προφανώς δεν ήταν τόσο αξιόπιστο, παρόλο που αυτό που το έγγραφο δήλωνε ήταν σαφές πως ισχύει μέχρι το τέλος του χρόνου) και του ανανέωσε το ραντεβού του για την επόμενη εβδομάδα.

Όταν μια εβδομάδα μετά ξαναπήγε, του είπαν πως έπρεπε να έχει ασφάλεια υγείας και κάτι άλλα που δεν του είχαν πει στην αρχή, ενώ ο ίδιος επέμενε πως είναι καλυμμένος για αυτά τα θέματα από την πρεσβεία του, αφού βρίσκεται εδώ και καιρό στην Αγγλία, χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Προσέξτε. Δε θα σταθώ σ' αυτά βέβαια, στο γιατί τελικά δεν προχώρησε η υπόθεσή του, γιατί αυτά είναι θέματα κανονισμών, διατάξεων κλπ και δε μου πέφτει λόγος και μπορεί η υπάλληλος να έπραξε ορθότατα. Αν και σημειώνουμε τις δυσκολίες που βρήκε, και θα δείτε στο τέλος γιατί.

Θα σταθώ όμως στην γενικότερη εντύπωση που αποκόμισε ο ξένος, ο επίδοξος τουρίστας, ερχόμενος σε επαφή με την επίσημη εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Όχι για τις δυσκολίες που βρήκε, αλλά για την όλη στάση που αντιμετώπισε.

"Μας συμπεριφέρονταν λες και είμαστε πρόσφυγες ή παρακατιανοί, και όχι τουρίστες ή επαγγελματίες", μου είπε.

"Το τηλέφωνο δεν το σήκωνε κανείς, ποτέ! Τι το έχουν τότε στο site; Έπρεπε να βάλω την Πρεσβεία μου να τους τηλεφωνήσει!"

"Η υπάλληλος φερόταν με τέτοιο τουπέ και ύφος σαν να νόμιζε πως ήταν η ίδια η πρέσβης"!

"Αντί να μας φερθεί με ευγένεια, και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, σε εμάς που αποφάσισαμε να πάμε στη χώρα της, σαν πελάτες, σαν τουρίστες, μας φερόταν λες και μας έκανε χάρη, λες και της ήμαστε βάρος. Εγώ άλλη εντύπωση είχα για τους Έλληνες από αυτά που είχα διαβάσει, αλλά απογοητεύτηκα".

Επαναλαμβάνω, αυτές δεν είναι δικές μου απόψεις, και ούτε τις συμμερίζομαι. Ούτε ήμουν αυτόπτης μάρτυρας για να επιβεβαιώσω την συμπεριφορά που περιγράφει.

Με κάθε επιφύλαξη όμως, θεωρώ πως είναι πολύ χρήσιμο να μαθαίνουμε τι εντύπωση αποκομίζει κάποιος για εμάς, για τη χώρα μας ή - και γιατί όχι - τις υπηρεσίες μας.

Ξαναλέω, δε μένω στα facts (που δε μπορώ να τα επιβεβαιώσω) αλλά στην εντύπωση που προκαλούν.

Στενοχωριέμαι, γιατί δυστυχώς ξέρω πως αυτά που περιγράφει, αν είναι αλήθεια, είναι συμπεριφορές που εμείς έχουμε μάθει να ανεχόμαστε, και γιατί όχι συμπεριφορές που και εμείς έχουμε όταν είμαστε από την άλλη πλευρά του γραφείου...

Και γιατί, για έναν περίεργο λόγο, δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να απεικονίζω νοερά αυτά που μου περιέγραφε...

Δυστυχώς την ίδια εντύπωση, από την ίδια εμπειρία (έκδοση βίζας) αποκόμισε κι ένας άλλος γνωστός, ο οποίος μάλιστα μου είπε ότι το όλο στυλ του θύμισε τις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας του (σσ. στη Β. Αφρική) και όχι άλλων Ευρωπαϊκών χωρών που έχει επισκεφτεί.

Για την ιστορία, ο γνωστός μου μου είπε πως αφού είδε κι απόειδε, πήγε στην πρεσβεία της Ισπανίας, όπου σε ένα μόνο απόγευμα πήρε βίζα, και μάλιστα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από αυτό που του είχαν πει στην Ελλάδα.


Ποια είπατε είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας; Ο τουρισμός;