Αυτή η γαμημένη ψυχολογία

Είναι τόσα πολλά αυτά που γεμίζουν τη σκέψη μου όλο αυτό το διάστημα, όπως είμαι σίγουρος ότι απασχολούν και όλους μας. Δεν χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς τηλεόραση ή twitter. Το βιώνει, στην καθημερινότητά του, στην τσέπη του, στην αύρα που υπάρχει εδώ και τόσους μήνες. Πάντα υπήρχε αυτή η περίεργη αύρα στην ελληνική κοινωνία, αλλά η κατάσταση έχει πιάσει πάτο λόγω των γεγονότων των τελευταίων ετών. Η παραδοσιακή γκρίνια και μίρλα που κυριαρχούσε ως τώρα στην καθημερινότητά μας, με πολύ σιχτιρισμό του «κράτους» και λίγο ωχαδερφισμό, έχει πια εμπλουτιστεί με απόγνωση και κατάθλιψη.

Ας μην κρυβόμαστε. Ο Έλληνας ακροβατεί μεταξύ σοβαρής ψυχολογικής πίεσης και κατάθλιψης. Και είναι απόλυτα λογικό. Ως κοινωνικό ον λαμβάνουμε συνεχώς ερεθίσματα από το μικρόκοσμό μας και όχι μόνο. Όσο κι αν στρουθοκαμηλίσει κάποιος, όσο επίμονα κι αν προσπαθήσει κλειστεί στη γυάλινο κόσμο του, είναι αδύνατο να μη βιώσει αυτή την ψυχολογική πίεση, αυτό το διαρκές άγχος που βιώνουμε όλοι. Ένα άγχος που ίσως να μην το αντιλαμβανόμαστε, όμως υπάρχει, συσσωρεύεται, διογκώνεται και τελικά μπορεί να μας κυριέψει. Αν δε κάποιος επιμένει να ενημερώνεται συστηματικά ή και να αναλαμβάνει κάποιο πιο ενεργό ρόλο, τα αποτελέσματα είναι πιο γρήγορα και εντυπωσιακά.

Δε χρειάζεται κάποιος να δει τις ειδήσεις και τους απειλητικούς τίτλους των εφημερίδων. Δε χρειάζεται να σκρολάρει στο timeline του twitter.

Δε χρειάζεται να διαπιστώνει το όργιο της ατιμωρησίας, να ακούει για χρεωκοπία, για νέες περικοπές.

Δε χρειάζεται να μαθαίνει για ανεξήγητες σπατάλες που μας έφεραν ως εδώ και τώρα του ζητούν να τσοντάρει για να μη βουλιάξουμε.

Δε χρειάζεται να μη μπορεί να βρει φάρμακα ενώ αυτός πλήρωνε τόσα χρόνια τις εισφορές του (λες και είχε άλλη επιλογή) για να τις κακοδιαχειριστούν κάποιοι και να αδειάσουν τα ταμεία.

Δε χρειάζεται να διαβάζει για πρόστιμα που επιβάλλονται μεν, δεν εισπράττονται δε, αλλά κατά τ’ άλλα ο ίδιος θα πρέπει να πληρώσει και να ξαναπληρώσει.

Όχι. Στο απίθανο σενάριο που τίποτε από αυτά δεν τον έχει αγγίξει, το βλέπει στα μάτια των γειτόνων, της οικογένειάς του, των γύρω του. Το οσμίζεται στους χώρους εργασίας, όπου η αβεβαιότητα για το μέλλον επισκιάζει κάθε όρεξη για δουλειά και δημιουργικότητα. Το διαβάζει στα μάτια των επιτυχόντων των πανελληνίων που ένας Θεός ξέρει με τι όνειρα επέλεξαν τις σχολές τους. Το βλέπει στις βαλίτσες των χιλιάδων νέων που ξενιτεύονται για μια καλύτερη τύχη.

Παρένθεση – Πόσο μικρό κράτος είσαι όταν ξόδεψες τόσο χρήμα και απορρόφησες τόση ενέργεια από έναν μαθητή και κατόπιν φοιτητή αλλά και από την οικογένειά του, τους δασκάλους και τους καθηγητές του, για να τον κάνεις επιστήμονα/μηχανικό/ο,τι-θες ώστε τελικά να τον στείλεις στα 30 του, έτοιμο, καταρτισμένο να βοηθήσει στην ανάπτυξη μιας άλλης χώρας… Κλείνει η παρένθεση.

Και προχωράμε όλοι μαζί χέρι χέρι μέσα σε ένα τουνελ στο οποίο αδυνατούμε να δούμε φως. Δε μπορούμε καν να φανταστούμε την ελπίδα ότι θα δούμε φως. Καμία ελπίδα, καμία προοπτική. Κατρακυλάμε και δε μπορούμε να δούμε τον πάτο, ώστε να φανταστούμε την ανάκαμψη. Ποια ανάκαμψη; Δεν τολμάμε καν να ονειρευτούμε γι’ αυτήν.

Αυτά τα δυο μαζί, το διαρκές άγχος και η έλλειψη προοπτικής, δημιουργούν ένα δηλητηριώδες μείγμα που έχει μπολιάσει μια και περισσότερες ίσως γενιές. Ναι, σίγουρα, οι – σοβαρές – μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, οι βαριοί φόροι και τα χαράτσια, η μεγάλη ανεργία που μαστίζει πολλές πολλές οικογένειες, η εργασιακή αβεβαιότητα, όλα αυτά και αρκετά ακόμα έχουν πιέσει έως και εξοντώσει τους περισσότερους. Επιπροσθέτως όμως, αυτή η γαμημένη ψυχολογία που έχει ριζωθεί μέσα σε όλους μας ανεξαιρέτως, είναι μια πληγή που δε μετριέται σε ευρώ ή ποσοστά. Μια πληγή που φοβάμαι ότι θα εξελιχθεί σε σύνδρομο που θα στιγματίσει γενιές, σαν άλλοτε μετά από δύσκολες περιόδους και καταστροφές. Και το μεγάλο στοίχημα της δικής μας γενιάς θα είναι αυτό. Να βρούμε τη δύναμη να το παλέψουμε. Μπορούμε;

ΥΓ. Αφού τα είπα και ξεθύμανα, ελπίζω πως θα επανέλθω με κάποιο πιο ανάλαφρο post. Το ‘χουμε πει, το blog λειτουργεί ως αντίβαρο, ως διέξοδο, οπότε μην εκπλαγείτε αν δε συνεχίσω στο ίδιο στυλ.

Καλή Πρωτομαγιά

... και καλή φώτιση αυτή την Κυριακή. Μας χρειάζεται.

Αττικό Ζωολογικό Πάρκο

Μεγάλη Πέμπτη, έχοντας ξεμείνει στην Αθήνα, και με τον καιρό να μας κάνει το χατήρι, αποφάσισα να επισκεφτώ το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα, για το οποίο τόσα είχα ακούσει αλλά δεν είχα τιμήσει έως και σήμερα. Βρήκα όλες τις πληροφορίες που χρειάστηκα στο όμορφο website του πάρκου (http://www.atticapark.com) και ξεκίνησα.

Με εξέπληξε ευχάριστα! Ένας πολύ καθαρός, οργανωμένος και προσεγμένος χώρος, στα πρότυπα ζωολογικών κήπων άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, αν και μάλλον υπολείπεται κατά τι σε μέγεθός αλλά και ποικιλία εξωτικών ζώων. Πάντως έχει πολλές προοπτικές και ο κόσμος που το επισκέπτεται φαίνεται πως είναι αρκετός, οικογένειες με παιδιά και όχι μόνο.

Μαϊμούδες, χιμπατζήδες, λιοντάρια, καμηλοπαρδάλεις, ερπετά, πουλιά, πολλά πουλιά αλλά και οικόσιτα ζώα όπως κατσίκες και κουνέλια συνθέτουν το παζλ μιας πολύ ευχάριστης εμπειρίας για μικρούς και μεγάλους. Τα παιδιά ειδικά φάνηκε να το απολαμβάνουν πολύ!

Το μέρος θα το λατρέψουν και οι ερασιτέχνες φωτογράφοι αφού τα ερεθίσματα είναι πολλά! Η φύση άλλωστε είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης.

Κάποιες στιγμές δεν πιστεύεις στα χρώματα που βλέπεις.

Θα σας πρότεινα να μην παραλείψετε την μισάωρη παρουσίαση των δελφινιών (κοστίζει 3 euro επιπλέον του εισιτηρίου), είναι αρκετά διασκεδαστική και το αντίτιμο όχι σημαντικό.

Ολόκληρο το set με τις φωτογραφίες στο λογαριασμό μου στο flickr και bonus ένα βιντεάκι για να ολοκληρωθεί η περιγραφή!

Καλό Πάσχα!

Status update

Κι ότι νομίζατε οτι το blog αυτό έκλεισε για τα καλά, να σου ένα status update, ένα ping, ένα poke, όπως θέλετε πείτε το να σας θυμίσω οτι είμαι ακόμα εδώ.

¨Εχω πάψει να παρακολουθώ και να συμμετέχω στην blogoσφαιρα καιρό τώρα. Δεν εννοώ συστηματικά. Εννοώ καθόλου. Μόνο ό,τι πέσει στα χέρια μου μέσω twitter, αραιά και που. Μάλλον αυτή η δραστηριότητα στην οποία επιδιδόμουν παθιασμένα πριν κάποια χρόνια (χρόνια ε;) μου φαίνεται πιο κουραστική. Είμαι σίγουρος οτι έχει πολύ ενδιαφέρον ο χώρος και μακάρι να είχα την όρεξη να συνεχίζω να τον εξερευνώ. Κέρδισα και έμαθα αρκετά μέσα από αυτόν και ποιος ξέρει, ίσως το ξαναπιάσω πιο ζεστά κάποια στιγμή.

Το blogging έδωσε προσωρινά τη θέση του στο microblogging, βλέπε twitter, foursquare, αλλά κι αυτό νωθρό, ένα tweet στη χάξη και στη φέξη. Τουλάχιστον μπαίνω και χαζεύω τι γίνεται εκεί έξω πιο συχνά. Let's face it, πιο εύκολο, πιο βολικό, λιγότερο χρονοβόρο. Εξίσου ψυχοθεραπευτικό; Σε καμία περίπτωση. Εκεί το blogging είναι που παίζει χωρίς αντίπαλο. Γι' αυτό και μόνο αξίζει κατά καιρούς να επιστρέφω, να γράφω αυτά που θέλω, να παίρνω τη δόση μου και να εξαφανίζομαι. Αυτό είναι το blogging για μένα.

Λοιπόν, update. Είμαι πλέον στην Αθήνα - μόλις χτες άλλαξα τα settings στο profile, πρέπει να αλλάξω και την εικόνα στο header του blog. Ζω την καθημερινότητα της πρωτεύουσας, ότι κι αν σημαίνει αυτό, και προσπαθώ να πιάσω τον ρυθμό που είχα πριν χρόνια! Φαίνεται πως έλειψα πολύ τελικά. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο θα είναι, δεν είναι και λίγο το διάστημα και καθόλου λίγες οι αλλαγές, στην πόλη και στη ζωή μας γενικότερα. Νιώθω οτι γνωρίζω μια καινούρια πόλη από την αρχή. Το έχω ξαναδεί το έργο και μου αρέσει!
Αυτά τα ολίγα. Είπαμε, ένα status update, ένα καλή χρονιά (3,5 μήνες μετά) κι ένα εύχομαι να τα ξαναπούμε σύντομα ήθελα να πω!
Να είστε καλά!

Τουρισμός με ποδήλατο σε Λονδίνο και Παρισι

... ή αλλιώς Boris bikes vs Vélib!

Είχα την ευκαιρία μέσα στη χρονιά να επισκεφθώ ξανά το Λονδίνο και το Παρίσι και επέλεξα να αφιέρωσω μια μέρα σε κάθε πόλη για να τη γυρίσω χρησιμοποίωντας το σύστημα ενοικίασης ποδηλάτων που διαθέτουν. Ακολουθουν συνοπτικά οι εντυπώσεις μου.
Σημείωση προς τον αναγνώστη: είμαι biased προς το Λονδίνο για τους γνωστούς λόγους.

Στο Λονδίνο είχα κάνει αρκετά ποδήλατο στο παρελθόν, δεν είχα χρησιμοποιήσει όμως τα μπλε ποδήλατα που έφερε ο νέος δήμαρχος. Το σύστημα το είχα δει πρώτα σε μια επίσκεψη στο Παρίσι πριν 3 περίπου χρόνια, πριν εφαρμοστεί στο Λονδίνο, αλλα ούτε τότε το είχα δοκιμάσει.

Λίγα λόγια για το πρόγραμμα. Απευθύνεται κυρίως στους κατοίκους της πόλης για μικρές μετακινήσεις αντί ή συμπληρωματικά με άλλα μέσα μεταφοράς αλλα και στον επισκέπτη, αφού πλέον μπορείς να κάνεις ημερισια ή ολιγοήμερη εγγραφή στο πρόγραμμα με την προϋπόθεση κατοχής μιας πιστωτικής κάρτας. Υπάρχουν σταθμοί ποδηλάτων σε αρκετά σημεία της πόλης, αρκετά κοντά το ένα με το άλλο και με τη χρήση ενός κωδικού που αποκτας με την εγγραφή σου, η ενός κλειδιού ή κάρτας για τους κατοίκους, μπορείς να δανειστείς ένα ποδήλατο.

Χρέωση
Στο παριζιάνικο Vélib (για το οποίο είχε γράψει πολύυυ παλιά η Σοφία) η ημερίσια πρόσβαση κοστίζει 1,70€ κι απο εκει και πέρα χρεωνεσαι με την ώρα μέχρι να το επιστρέψεις. Στο Λονδίνο η ημερισια εγγραφή κοστίζει 1£ κι απο εκει και πέρα πάλι με την ώρα.

Σημαντικό που ισχύει και στα δύο προγράμματα. Το πρώτο μισάωρο κάθε φορά που παίρνεις ποδήλατο είναι δωρεάν! Το οποίο πρακτικά σημαίνει ότι αν όλη τη μέρα επιστρέφεις το ποδήλατο σε κάποιον σταθμό σε λιγότερο απο 30 λεπτά και παίρνεις άλλο, ακόμα κι απο τον ίδιο σταθμο (μετά από περίπου 5 λεπτά), θα χρεωθεις μόνο το πόσο για την ημερισια εγγραφή, ακόμα κι αν κάνεις όλη τη μέρα ποδήλατο. Και μην βιαστείτε να πείτε ότι δεν είναι εφικτό! Γιατί μην ξεχνάμε ότι σαν επισκεπτης, όλο και καπου θα θες να σταματήσεις, να βγάλεις φωτογραφία, να δεις καλύτερα κλπ.

Διάφορες παρατηρήσεις
Στο Λονδίνο τις περισσότερες φορές είχα πρόβλημα να βρω ποδήλατο. Απο ένα και σημείο και μετα, όλοι οι σταθμοί μιας περιοχής ήταν αδειοι και όλοι μιας άλλης γεμάτοι. Κλασικό παράδειγμα οι σταθμοί πάνω από το Hyde Park που τις πρωινές ώρες ήταν σχεδόν άδειοι. Αντίθετα στο Παρίσι είχα πρόβλημα να βρω άδειο σταθμο να αφήσω το ποδήλατο και έπρεπε να ψάξω να βρω άλλον με την πίεση του χρόνου! Και τα δυο προγράμματα έχουν προβλέψει όμως γι' αυτο και σου δίνουν 15λεπτη παράταση δωρεάν αν ο σταθμός είναι γεμάτος, υποδεικνύοντας σου κοντινούς σταθμούς με διαθέσιμες θέσεις! Οποτε problem solved!

Τα ποδήλατα ήταν παρόμοια, σχετικά βαριά, με τρεις ταχύτητες που αλλάζουν εύκολα, και σε στάση, με καλαθακι μπροστά και φώτα για το βράδυ. Καλο θα είναι όμως πριν πάρετε ένα ποδήλατο να το ελεγξετε στα γρήγορα.

Βοηθάει πολύ το internet στο κινητό για το εντοπισμό κοντινων σταθμών και έλεγχο διαθεσιμότητας. Το πρόγραμμα του Λονδίνου διαθέτει μάλιστα μια πολυ εύχρηστη iPhone εφαρμογή που εντοπιζει το στίγμα σου και ελέγχει τη διαθεσιμότητα σε ποδήλατα και άδειες θέσεις. Σε ότι αφορά στο Παρίσι, ενω είδα ότι υπάρχει αντίστοιχη εφαρμογή, δεν μπόρεσα να την βρω. Πιθανολογω ότι ίσως μπορείς μόνο μέσω γαλλικού app store, το οποίο είναι χαζομαρα. Μπορείς όμως να επισκεπτεσαι το site που έχει χάρτη (χωρίς να δίνει στοιχεία για διαθεσιμότητα), αλλα είναι αρκετά πιο δυσχρηστο.

Γενικά στο Παρίσι οι σταθμοί ποδηλάτων μου φάνηκαν περισσότεροι και τους συναντούσα πιο συχνά. Δε μπορώ όμως να συγκρινω με ασφάλεια, γιατί στο Λονδίνο περιοριστικά μέσα και πέριξ του Hyde Park κι όχι στους δρόμους της πόλης.

Αν και στην αρχή είχα τις επιφυλλαξεις μου, η κυκλοφορία στο Παρίσι με ποδήλατο ήταν παιχνιδάκι. Αρκετή σήμανση και διαγραμμιση για ποδήλατα, φανάρια και σε μερικές περιπτώσεις ξεχωριστοί ποδηλατόδρομοι και βέβαια σε μεγάλο βαθμό επίπεδη πόλη. Στο Λονδίνο η σήμανση και η διαγραμμιση δεν ήταν τόσο έντονη, υπάρχουν όμως διαδρομές που μπορείς να κάνεις άνετα, κυρίως μέσα απο πάρκα.

Bonus
Και δυο προτεινόμενες διαδρομές. Στο Λονδίνο μπορειτε να ξεκινήσετε απο Notting Hill, να κάνετε βόλτα στο Hyde Park, να συνεχίσετε μέχρι το Παλάτι, να φτάσετε στο Bing Ben και τον Τάμεση και να συνεχίσετε παράλληλα με το ποτάμι μέχρι την Tower Bridge, με τις απαραίτητες στάσεις για ανάσες και φωτογραφίες. Στο Παρίσι μπορειτε να ξεκινήσετε απο το Marais, να πάτε στα νησάκια του Σηκουανα και να δείτε τη Notre Dame, να γυρίσετε το quarter latin και να δείτε τους κήπους του Λουξεμβούργου, να πάτε παραποταμίως μέχρι το Λούβρο και την Όπερα, να φτάσετε στη Madelene και την place de la Concorde, να ανεβειτε την Champs Élysées και να κόψετε αριστερά για να βγείτε στο ποτάμι και να φτάσετε μέχρι τον Πύργο του Άιφελ και το Trocadero περνοντας απο έναν όμορφο ποδηλατοδρομο δίπλα στο ποτάμι ανάμεσα απο τα δέντρα!

Και ως δια μαγείας, χωρίς καθόλου περπάτημα, έχετε πάρει σε ένα απόγευμα μια γερή δόση απο τις δυο αυτές όμορφες πρωτεύουσες!

Καλές βόλτες!

ΥΓ. Θα ήθελα να μου πείτε αν έχετε δοκιμάσει παρόμοια προγράμματα και σε ποιες πόλεις, και γιατί όχι, να προτείνετε διαδρομές τουριστικού ενδιαφέροντος!

Χίος - Πυργί, Όλυμποι και Μεστά

Πυργί, Ολύμποι και Μεστά είναι μεσαιωνικά χωριά στο νότιο τμήμα του νησιού με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική που πρέπει οπωσδήποτε να περπατήσετε.
Στο Πυργί τα περισσότερα σπίτια έχουν τοίχους διακοσμημένους με σχέδια κυρίως γεωμετρικά, τα λεγόμενα «ξυστά», κάτι που δεν έχω συναντήσει αλλού. Στη μεγάλη πλατεία κάντε μια στάση για γλυκό του κουταλιού, θα με θυμηθείτε.

Η κεντρική πλατεία του χωριού

Τα Μεστά είναι ένα μεσαιωνικό χωριό με πέτρινα σπίτια και πύργους και δαιδαλώδη δρομάκια και καμάρες – στ’ αλήθεια χάνεσαι γι’ αυτό έχει και ταμπέλες που σε οδηγούν στις εξόδους. Περισσότερες πληροφορίες για το χωριό εδώ.

Ψάξε ψάξε, θα τη βρεις στο τέλος την πλατεία του χωριού

Οι Ολύμποι, μικρότερο μάλλον από τα δύο προηγούμενα, ένα συμπαθητικό χωριό με μικρά πλακόστρωτα δρομάκια έναν πύργο στην πλατεία που στις τέσσερις πλευρές του στεγάζει διαφορετικά καφενεία! Κοντά στο χωριό Ολύμποι υπάρχει και το σπήλαιο των Ολύμπων, στο οποίο κατεβαίνεις 100+ σκαλιά και βλέπεις σταλακτίτες και σταλαγμίτες και άλλα ωραία, πήγαινε όμως πριν τις έξι το απόγευμα που κλείνει, γιατί αλλιώς θα μείνεις κι εσύ όπως κι εγώ με τις εικόνες από το internet!

Μαστίχα Χίου

Η Χίος είναι  παγκοσμίως γνωστό για τη μαστίχα της (περισσότερα εδώ κι εδώ). Τα μαστιχόδεντρα φυτρώνουν μόνο εδώ και μόνο στο νότιο τμήμα του νησιού! Μια εκδρομή λοιπόν στα μαστιχοχώρια επιβάλλεται, για να χαζέψετε δεξιά κι αριστερά τα μαστιχόδεντρα.

Η μαστίχα σα "δάκρυ" στον κορμό των μαστιχόδεντρων

Στην πόλη της Χίου υπάρχουν πολλά μαγαζιά με προϊόντα τοπικά, βασισμένα στη μαστίχα και όχι μόνο. Ένα από αυτά είναι το Mastihashop, ένας προσεγμένος και όμορφος χώρος με διάφορα προϊόντα, όπως λικέρ μαστίχας, γλυκίσματα με γεύση μαστίχας, ζυμαρικά κλπ.

Χίος - Παραλίες [photos]

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, για να οπτικοποιήσω λίγο τις περιγραφές, σας παραθέτω κάποιες - λίγες - φωτογραφίες από μερικές παραλίες του νησιού.

Τα Μαύρα Βόλια, η πιο όμορφη για μένα παραλία.

Πινακίδα μας αποτρέπει να πάρουμε τα μαύρα βότσαλα από την παραλία (ε;)...

Η καντινούλα στον πρώτο κόλπο της παραλίας.

Τα Βρουλήδια. Φοβερά νερά, αρκεί να μην έχει κύμα.

Και η Αγία Φωτεινή ή Αγία Φωτιά.

Εκδρομή στη Χίο

Αντί προλόγου

Επειδή το βλέπω, θα έφευγε το 2011 με μία και μοναδική ανάρτηση όλη κι όλη, κι επειδή όσο κι αν το blog έχει πέσει στα αζήτητα με μοναδικό υπεύθυνο εμένα, δε μου πάει η καρδιά να το κλειδώσω το ρημάδι, το αγαπάω. Γι’ αυτό θα κάνω ένα διάλειμμα από τον προβληματισμό και στην αγωνιά που όλους μας κατατρώει εδώ και μήνες και ως άλλη αποβάθρα 9 ¾ θα το χρησιμοποιήσω για να ξεφύγω από τη μαυρίλα και τη γκρίνια (αν και αθεράπευτα γκρινιάρης εκ φύσεως) της καθημερινότητας, όχι για να ξεγελάσω τον εαυτό μου ή εσάς, η κατάσταση είναι πραγματικά δύσκολη, οριακή, και όποιος δεν το έχει πάρει χαμπάρι ζει σε άλλη πραγματικότητα, αλλά για να ξεμπλοκάρει ο νους μου και να οπλιστώ με υπομονή για τα δύσκολα που έρχονται. Άλλωστε το blog λειτουργεί διαφορετικά για τον καθένα αλλά και για τον ίδιο, διαφορετικά για κάθε στιγμή. Κάποιες φορές σε βοηθάει να εκτονωθείς γι’ αυτά που ζεις, γι’ αυτά που βλέπεις γύρω σου να γίνονται και θες να τα βροντοφωνάξεις, να ταρακουνήσεις κόσμο, να συζητήσεις, να ακουστείς, κάποιες άλλες φορές θες απλά να φωτίσεις λίγο παραπάνω τις στιγμές και σκέψεις που λόγω καταστάσεων έχουν πέσει στην αφάνεια, που είναι αταίριαστες με την τρέχουσα επικαιρότητα, με την φάση που βρίσκεσαι, θες απλά να ξεφύγεις γιατί μπούχτισες. Επιστροφή λοιπόν, για πόσο, άγνωστο, έτσι λέω κάθε φορά και όλο κι αραιώνουν οι αναρτήσεις. Μπορεί το επόμενο ερέθισμα να δοθεί το 2012, αν και ξέχασα, όπως λεν και τα παιδιά (από τις λίγες μου πια επαφές με blogs και podcasts), τότε θα καταστραφεί ο κόσμος. Δε βαριέσαι, όποτε μου έρχεται θα γράφω.

Στη Χίο έχω βρεθεί 3 ή 4 φορές, για καλοκαιρινές διακοπές. Ειδικά για κάποιον που βρίσκεται στη Μυτιλήνη ή στη Σάμο, είναι ένας πολύ βολικός προορισμός για μια ολιγοήμερη απόδραση. Αν και μικρότερη σε έκταση και πληθυσμό από τη Λέσβο, έχει να προσφέρει πολλά στον επισκέπτη που επιζητεί τη χαλάρωση στην παραλία ή την εξερεύνηση γραφικών χωριών.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως.

Πώς να φτάσετε

Στη Χίο μπορείς να φτάσεις είτε με αεροπλάνο είτε με καράβι από τον Πειραιά (ή τα νησιά του Βορείου Αιγαίου καλή ώρα). Το ποιο γρήγορο καράβι από Πειραιά κάνει το ταξίδι σε έξι ώρες, καθόλου άσχημα αν σκεφτείς την απόσταση.

Που να μείνετε

Η πόλη της Χίου προσφέρει αρκετά καταλύματα για διαφορετικά βαλάντια, από ξενοδοχεία μέχρι δωμάτια για low budget καταστάσεις. Μια καλή επιλογή, και κυρίως σε off season περιόδους λόγω αρκετά προσιτής τιμής, είναι η περιοχή του Κάμπου, περίπου 5 km έξω από τη Χώρα, όπου κάποια αρχοντικά έχουν μετατραπεί σε τουριστικά καταλύματα. Ενοικιαζόμενα δωμάτια θα βρείτε και κοντά σε παραλίες όπως του Καρφά, ενώ για κάτι διαφορετικό υπάρχουν δωμάτια στα μεσαιωνικά χωριά Αυγώνυμα και Μεστά.

Πώς να μετακινηθείτε

Αν δεν είστε adventure τύπος ή λάτρης των extreme sports που θα κάνετε τον γύρω του νησιού με ποδήλατο (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι, αυτοί οι ταλαίπωροι ξένοι που βλέπουμε τα καλοκαίρια στους δρόμους), και δε θέλετε να περιοριστείτε στην κοντινή παραλία, τότε αναγκαστικά πρέπει να έχετε ή να νοικιάσετε αυτοκίνητο. Ιούνιο μήνα η τιμές που είδα ήταν 20-25€ τη μέρα. Οι δρόμοι είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλοί για νησί, την αλήθεια μου θα την πω, καλύτεροι από της Λέσβου σε χάραξη και οδόστρωμα, αλλά είναι και η διαφορετική γεωγραφία, ωστόσο μέσα στην πόλη της Χίου χάθηκα 2-3 φορές, σε σημεία κλειδιά δεν υπήρχαν ταμπέλες και απλά έπρεπε να μαντέψεις, με αποτέλεσμα ουκ ολίγες φορές να μπλέξω στα στενά.

Άσχετο tip: αν είναι Κυριακή και ψάχνεις βενζινάδικο, μην απελπιστείς που όλα σχεδόν είναι κλειστά, σε κάποια λειτουργούν αυτόματοι πωλητές, self service ένα πράμα.

Άσχετο tip νούμερο 2: Γύρω από την κεντρική πλατεία υπάρχουν πινακίδες για ελεγχόμενη στάθμευση με κάρτα. Όσο κι αν έψαξα και ρώτησα, η απάντηση ήταν πως αυτό δεν ισχύει πια και είναι δωρεάν. Μη σας πάρω και στο λαιμό μου, διπλορωτήστε αν βρεθείτε κι εσείς εκεί. Μα καλά, τις ταμπέλες γιατί τις άφησαν;

Παραλίες

Οι παραλίες του νησιού είναι αρκετές και πολύ διαφορετικές. Η πιο γνωστή ίσως είναι τα Μαύρα Βόλια, ή Μαύρος Γυαλός, νότια της πόλης της Χίου (ή Χώρας), κοντά στο χωριό Εμπορειός. Όπως λέει και το όνομά της, πρόκειται για 3 κολπίσκους με μαύρα βότσαλα και πεντακάθαρα νερά. Αν δεν έχει κύμα μπορείς να ακούσεις τον μαγευτικό ήχο των βοτσάλων που αναδεύονται και γιατί όχι να ρίξεις έναν υπνάκο στη σκιά του μεγάλου απόκρυμνου βράχου, πρόσεχε όμως τα πετραδάκια που πέφτουν!!! Το τοπίο στον δεύτερο κολπίσκο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό όταν κολυμπάς. Δε θα βρείτε κάτι περισσότερο από μια καντίνα και τα μαγαζάκια του μικρού κοντινού χωριού για προμήθειες, μην περιμένετε ομπρέλες και ξαπλώστρες. Καλύτερα.

Από τις πιο τουριστικές παραλίες είναι η οργανωμένη του Καρφά, πολύ κοντά στην πόλη, με λεπτή άμμο. Είναι αρκετά αβαθής και προσφέρεται για οικογένειες και παιχνίδι στην άμμο.

Η παραλία της Αγίας Φωτεινής, ή αλλιώς της Αγίας Φωτιάς, είναι μια παραλία με άσπρο βότσαλο, σε μεγάλο βαθμό οργανωμένη. Δε μου άρεσε γιατί οι ξαπλώστρες χρεώνονται περίπου 3€ η κάθε μια, ενώ στη Λέσβο αλλά και αλλού στη Χίο προσφέρονται απλά με την παραγγελία στο μαγαζί. Κατά τ’ άλλα όμως μου άρεσαν πολύ τα νερά αλλά και τα μικρά της βότσαλα, όχι οι κοτρώνες που βρίσκουμε αλλού.

Τα Βρουλήδια είναι ακόμα μια παραλία που αξίζει να την επισκεφτείτε. Πρόκειται για έναν μικρό κολπίσκο με άμμο και λίγες πέτρες που βρίσκεται στο πιο νότιο σημείο του νησιού. Θα πρέπει να κατεβείτε κάποια – αρκετά – σκαλιά αλλά τα νερά θα σας αποζημιώσουν, αν δεν έχει αέρα – αυτό είναι το κακό με τις αμμουδερές παραλίες, στο λίγο κύμα η άμμος κάνει τα νερά αδιαφανή.

Στο παραλιακό χωριό της Κώμης, επίσης νότια της Χώρας, υπάρχει μια ωραία, επίσης οργανωμένη, παραλία με άμμο και λεπτό χαλίκι. Οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες πάνε με την παραγγελία. Όταν πήγα, η μουσική και η εξυπηρέτηση στο τελευταίο δεξιά μαγαζί (Πανδαισία) ήταν εξαιρετική, μπορείς να παραγγείλεις από καφέ μέχρι κρύα μπύρα και πίτσα (μεγάλη, όχι μικρή) κι αυτά σε υπόκρουση classic rock! Kudos! Η θάλασσα είχε το ανάλογο φύκι λόγω του αέρα αλλά έτσι είναι.

Για τις παραλίες στα βόρεια του νησιού δε μπορώ να σας πω πολλά γιατί επικεντρώθηκα στο Νότο. Άκουσα για την περιοχή Γλάροι και τη Δασκαλόπετρα, όμως δεν έχω προσωπική άποψη. Έκανα μια γρήγορη βουτιά στην παραλία Λήμνο, κοντά στο χωρίο Βολισσός, βορειοδυτικά, δε μπόρεσα και παραπάνω, γιατί τα νερά ήταν πάγος! Ωστόσο είχε αμμουδιά και δέντρα για την απαραίτητη σκιά, οπότε κρατήστε την κι αυτήν!

Υπάρχουν παραλίες και στα δυτικά του νησιού, όπως η Ελίντα, αλλά πρέπει να ξέρετε πως υπάρχει ένα θεματάκι με τις σφήκες, κι αυτό δεν είναι μύθος, το διαπιστώσαμε κι εμείς! Γι’ αυτό έχετε το νου σας.

Θα ακολουθήσει  - σύντομα ελπίζω - ανάρτηση με αξιοθέατα και φωτογραφίες, όσα τουλάχιστον εγώ έχω επισκεφτεί και σημειώσει.

Περί αντικαπνιστικού νόμου

Καλημέρα και καλή χρονιά σε όλους! Με ένα post από τα παλιά, για ένα θέμα που με έχει απασχολήσει ξανά σ' αυτό το blog...

Στα προηγούμενα επεισόδια...

Πριν από αρκετούς μήνες, επί Υπουργείας κ. Αβραμόπουλου αν δεν κάνω λάθος (;) ξεκίνησε η ιστορία με τον αντικαπνιστικό νόμο, με στόχο τον περιορισμό του καπνίσματος στους δημόσιους κλειστούς χώρους, δηλαδή σε χώρους εστίασης, καφετέριες, μπαρ, κέντρα διασκέδασης κλπ κλπ, αφού εννοείται (ή μήπως όχι;) πως η απαγόρευση ισχύει ήδη σε χώρους εργασίας. Μιλάμε για μέσα 2008 με σκοπό ο νόμος να εφαρμοστεί από 1ης Ιανουαρίου 2010.

Αυτό το μέτρο αντιμετωπίστηκε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ενθουσιασμό από κάποιους, αφού αυτά που προέβλεπε τους φαίνονταν απλώς αυτονόητα, επιφύλαξη από πολλούς που ήταν σίγουροι οτι κάπως θα βρίσκονταν κι εδώ παραθυράκια ή οτι απλά, όπως και τόσα άλλα μέτρα, δε θα εφαρμοστεί ποτέ, αλλά και θυμό από πολλούς γιατί θίγει ένα δικαίωμα που είχε εδραιωθεί τόσα χρόνια και που βρε αδερφέ δεν το στερείται τόσο εύκολα ο Έλληνας.

Την εποχή εκείνη γράφω και ένα post όπου εκθέτω ξεκάθαρα την άποψή μου υπέρ ενός τέτοιου μέτρου, στο οποίο κλήθηκα να απαντήσω ουκ ολίγες φορές. Έχοντας μάλιστα ζήσει την επιβολή ενός τέτοιου μέτρου (απόλυτη απαγόρευση) στην Αγγλία, ζώντας εκεί πριν και μετά από αυτή (1η Ιουλίου 2007 νομίζω εφαρμόστηκε), ήξερα οτι μπορεί να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο με την προϋπόθεση οτι απευθύνεται σε ανθρώπους που σέβονται τους νόμους και για κράτος που ελέγχει την εφαρμογή αυτών.

2010

Αφού λοιπόν τα είπαμε, τα ξαναείπαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, χύσαμε πολύ μελάνι, έρχεται το 2010 όπου ο νόμος τυπικά αρχίζει ισχύει αλλά δεν εφαρμόζεται στην πράξη σχεδόν πουθενά. Ελάχιστα μαγαζιά απαγόρευσαν το κάπνισμα, τα περισσότερα απαγόρευσαν τα τασάκια! Δεν θυμάμαι κάποια είδηση σε τηλεόραση/εφημερίδες πως κάποιο μαγαζί ελέγκτηκε και τιμωρήθηκε. Μετά είχαμε και τη στάση των μαγαζατόρων που υποστήριζαν οτι ο νόμος αυτός τους έριχνε τον τζίρο και βγήκαν επίσημα και δήλωσαν πως δεν τον εφαρμόζουν και επανέφεραν τα τασάκια στα τραπέζια!

Τους τελευταίους μήνες δε υπήρξε φημολογία για αλλαγή του νόμου, επειδή λέει δεν εφαρμοζόταν. Αναμενόμενο, οι έλεγχοι ήταν μηδαμινοί. Εδώ δεν είναι Αγγλία και Αμερική, εδώ είναι Ελλάδα, η εφαρμογή νόμου δεν είναι αυτονόητη.

2011

Διαβάζω λοιπόν πριν λίγες ημέρες πως η Κυβέρνηση σκέφτεται να επιτρέψει το κάπνισμα όπου πωλείται κατά βάση αλκοόλ, επιβάλλοντας ταυτόχρονα έναν επιπλέον νόμο εν είδη χαρατσιού στα μαγαζιά που θα επιτρέψουν το κάπνισμα!

Ποιος νοιάζεται για την υγεία των θαμώνων και των εργαζομένων στα μαγαζιά; Με λίγα - ή πολλά - ευρώ τα ξεχνάμε όλα! Πληρώνεις κύριε; Μπορεί ο κόσμος να καπνίζει άφοβα στο χώρο σου, και οι καπνιστές, και οι μη καπνιστές, και τα παιδιά, και όλοι! Δεν πληρώνεις; Ξέχνα το! Δικαίωμα στον καθαρό αέρα; Απαγορευτικό το να δουλεύεις σε τέτοιο περιβάλλον αν δεν ανέχεσαι τον καπνό;  Ψιλά γράμματα. Αφήνουμε στην άκρη τον αρχικό στόχο που ήταν να περιοριστεί το κάπνισμα, να απαγορευτεί στους κλειστούς χώρους και να προαχθεί η δημόσια υγεία (public health το λεν οι κουτόφραγκοι) και με την καταβολή ενός χαρατσιού (του βγάλαμε κι όνομα ήδη, τσιγαρόσημο) όλα μέλι γάλα! Ο απόλυτα παράλογος συμψηφισμός δηλαδή!

Ανατροπή

Κι αφού σκάει αυτή η είδηση και γίνεται κάποια - μικρή σε σχέση με άλλες - αναμπουμπούλα στο διαδίκτυο, κι ενώ έχω στα σκαριά το παρόν post και θυμάμαι τις παλιές καλές μέρες αυτού του blog, διαβάζω πως ο Πρωθυπουργός σε συζήτηση που είχε με τον Υπουργό Υγείας, μεταξύ της εφαρμογής του νόμου ως έχει με εντατικοποίηση των ελέγχων και της παραπάνω πρότασης αποφάσισε το πρώτο! Βγήκε και ο κ. Λοβέρδος την επομένη και το επιβεβαιώνει. Και δε σας το κρύβω, ένιωσα μία ικανοποίηση.

Αυτό που μένει είναι να δούμε οτι θα κρατήσει αυτή τη στάση η Κυβέρνηση, αλλά και οι επόμενες Κυβερνήσεις, και δε θα υποκύψουν στις πιέσεις. Πράγμα δύσκολο. Γιατί η φωνή των μη καπνιστών δεν είναι τόσο δυνατή όσο των μαγαζατόρων. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο, όταν μετά την ανακοίνωση της πρότασης Λοβέρδου υπήρξαν σποραδικές αντιδράσεις μόνο σε blogs και social networks, ενώ μετά την απάντηση του Πρωθυπουργού διαβάζω κάθε μέρα και νέα άρθρα στις εφημερίδες, βλέπω ρεπορτάζ στις τηλεοράσης με ιδιοκτήτες καφετεριών που καταστρατηγούν το νόμο γιατί αλλιώς πέφτει ο τζίρος και θαμώνες που καπνίζουν επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα και μαθαίνω για πορείες διαμαρτυρίας.

Θα είναι άραγε μία ακόμα απόφαση για εφαρμογή του νόμου (έχουμε συνηθίσει κάθε εξάμηνο σε μία τέτοια) ή θα αλλάξει πράγματι κάτι; Εδώ είμαστε να το δούμε.

Έγραψαν επίσης για το θέμα:

DrTeddy.gr

Ανέστης