Βροχερό ξύπνημα

Συνήθως διαμαρτυρόμαστε ότι ξυπνάμε απότομα από το ξυπνητήρι. Αισχρό. Ντριιιιιιν μέσα στο αυτί σου. Θέλει πολύ δύναμη, και κάποιες φορές κάποια ώρα, να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι το κουδούνι της πόρτας στη βίλα σου στο Hollywood, να το ξεχωρίσεις από το όνειρο που περιπλανιέσαι και να απλώσεις το χέρι σου να το κλείσεις.

Λίγο πιο δύσκολο είναι όταν αυτό το ντριιιιν προέρχεται από το τηλέφωνο. Εκεί πρέπει να μαζέψεις όλη την ελάχιστη μυϊκή σου δύναμη, να σηκωθείς, να φτάσεις στο τηλέφωνο αργά και νωχελικά, αλλά ταυτόχρονα βιαστικά για δώσεις ένα τέλος στο μαρτύριο, και να το σηκώσεις ή να το βγάλεις από την πρίζα, ανάλογα με τη διάθεση!

Το καλό και στις δυο περιπτώσεις είναι ότι μπορείς να κάνεις κάτι για να το σταματήσεις, και μετά, αν μπορείς, να επιστρέψεις στον ονειρεμένο κόσμο από τον οποίο τόσο βιαστικά σε βγάλανε. Η να προσπαθήσεις τουλάχιστον, κερδίζοντας κάποια λεπτά χαλάρωσης ακόμα.

Πόσο χάλια όμως είναι να ξυπνάς επειδή κάποιος σου χτυπά επίμονα το τζάμι; Διαρκώς, επίμονα, χωρίς σταμάτημα. Κι να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να σταματήσει. Γιατί απλά είναι η πρωινή βροχή που αποφάσισε ότι δε σέβεται τον ύπνο σου…

...το αγγλικό design δεν περιλαμβάνει έχει παραθυρόφυλλα! Κι αυτή τη συνέπεια δεν την είχα υπολογίσει.

Ξύπνιος με 6 ώρες ύπνο, Κυριακάτικα. Δεν άρχισε καλά η μέρα.