Βιέννη - Τα αξιοθέατα

Παρόλο που η Βιέννη έχει περάσει ως ένας χειμωνιάτικος και ιδιαίτερα Χριστουγεννιάτικος προορισμός, αποφάσισα στην αρχή του φθινοπώρου, πάνω που έπεσε λίγους βαθμούς η θερμοκρασία στο νησί, να επισκεφτώ για λίγες ημέρες την Αυστριακή πρωτεύουσα. Έτσι για να αποχαιρετήσω το καλοκαίρι με ταξίδι, μπας και το πάρω πιο ανάλαφρα!

Στο post αυτό θα αναφερθώ στα αξιοθέατα που πρόλαβα και είδα στη σύντομη επίσκεψή μου στην πόλη, φιλοδοξώντας (χρόνου επιτρέποντος) να γράψω και ένα δεύτερο με γενικές πληροφορίες και συμβουλές.

Η Βιέννη είναι μια κεντροευρωπαϊκή πρωτεύουσα που μπορεί κάποιος να την επισκεφτεί για 3-4 μέρες και να δει αρκετά πράγματα, προσφέρεται έτσι για σύντομα ταξίδια αφού εκτός των άλλων είναι και 2 ώρες από Αθήνα. Είναι μια πόλη καθαρή, με επιβλητικά "βαριά" κτήρια, παλάτια και μουσεία, εύκολη να την περπατήσεις στο κέντρο αλλά και να κυκλοφορήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς (μετρό, τραμ, λεωφορεία) και γενικά χωρίς προβλήματα για τον τουρίστα ακόμα κι αν δεν μιλάει την Γερμανικήν.

Πριν το ταξίδι έκανα το διάβασμά μου, σε ταξιδιοτικούς οδηγούς, sites και blogs (τα posts της Δανάης είναι εξαντλητικά κατατοπιστικά!) κι έτσι τσέκαρα αρκετά από την to do list που είχα φτιάξει. Είχα πάρει και κατευθυντήριες οδηγίες από φίλους και γνωστούς, είχα και το internet στο ξενοδοχείο για να σερφάρω σε tripadvisor, travelstories κλπ, οπότε οι μέρες τελείωσαν πριν το καταλάβουμε.

Στο κέντρο της πόλης, το λεγόμενο Innere Stadt, δεσπόζει ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου (Stephansdom), το πιο γνωστό ίσως landmark της πόλης.

Χτισμένος τον 12ο αιώνα, γοτθικής αρχιτεκτονικής, με τον τεράστιο νότιο πύργο του (ύψους 136 μέτρων) και την περίτεχνη σκεπή του, είναι από της πρώτες φωτογραφίες που βγάζει ένας τουρίστας. Η είσοδος είναι δωρεάν, ενώ με κάποιο αντίτιμο μπορείς να ανέβεις στους πύργους του για να απολαύσεις τη θέα ή να επισκεφτείς τις κατακόμβες που υπάρχουν από κάτω. Τριγύρω υπάρχουν πεζόδρομοι με μαγαζιά, cafes και εστιατόρια για όλα τα γούστα.

Οι αποστάσεις είναι πολύ κοντινές, και λίγο πιο κάτω βρίσκουμε την γνωστή Όπερα της Βιέννης (Staatsoper).

Δυστυχώς δεν παρακολουθήσαμε κάποια παράσταση γιατί δεν είχε εκείνες τις ημέρες, αλλά διάβασα πως μία περίπου ώρα πριν κάθε παράσταση διατίθενται προς πώληση εισιτήρια για όρθιους σε πολύ χαμηλή τιμή (2-3 €)! Υπάρχει και επίσκεψη με tour guide αλλά δεν έχω προσωπική γνώμη, απ' ότι διάβασα στα περισσότερα sites πάντως δε φαίνεται να είναι κάτι ιδιαίτερα. Θα επέλεγα μάλλον να παρακολουθήσω μια παράσταση αν είχα την ευκαιρία και τον χρόνο.

Tip: Έξω από την όπερα αλλά και σε άλλα μέρη (πχ στη Stephansplatz) υπάρχουν πολλοί τύποι ντυμένοι με ρούχα 18ου αιώνα (σαν άλλοι Mozart) που σου λένε για φτηνά εισιτήρια σε παράσταση κλασικής μουσική. Έχετε υπ' όψιν σας οτι αυτές οι παραστάσεις δεν είναι για την Όπερα αλλά γίνονται σε άλλους χώρους. Ίσως αξίζουν κάποιες, ίσως όχι, απλά μην νομίσετε ότι μιλάμε για την Όπερα της Βιέννης.

Πίσω από την Όπερα υπάρχει το Hotel Sacher με τα cafes του, στα οποία μπορεί να δοκιμάσει κανείς ένα γλύκισμα-βιεννέζικη σπεσιαλιτέ με το όνομα Sachertorte, το οποίο είναι ουσιαστικά κέικ σοκολάτας με μια στρώση μαρμελάδας βερύκοκο και icing σοκολάτας. Νόστιμη στη γεύση, όμορφη στην εμφάνιση, αλλά μάλλον λίγο υπερβολικός ο πανικός (βλ. δικαστικός αγώνας για την πατρότητά της κλπ).

Λίγο πιο δίπλα υπάρχει το παλάτι Hofburg, που στέγασε τη δυναστεία των Αψβούργων (ηγέτες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για 300 χρόνια περίπου) και τώρα είναι η έδρα του Προέδρου της Αυστρίας.

Απέναντι ακριβώς, βγαίνοντας από το οδικό "δαχτυλίδι" Ringstraße που ορίζει το κεντρικό κομμάτι της πόλης και που πηγαινοέρχονται τα tram και τα λεωφορεία, βρισκόμαστε στην Maria-Theresien-Platz όπου δεξιά κι αριστερά από το άγαλμα της πάλαι ποτε αυτοκράτειρας βρίσκονται τα "δίδυμα" μουσεία, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Μουσείο της Ιστορίας της Τέχνης (Kunsthistorisches Museum). Είχα τον χρόνο να επισκεφτώ το δεύτερο, στο υπάρχει μια εντυπωσιακή συλλογή πινάκων από Ευρωπαίους ζωγράφους, κυρίως Ιταλούς αλλά και Γερμανούς, Φλαμανδούς και άλλους.

Από την άλλη μεριά της πλατείας είναι η γειτονιά των μουσείων (Museumsquartier) με το μουσείο Leopold και το μουσείο μοντέρνας τέχνης. Ανεβαίνοντας την Ringstraße φτάνουμε στο νεοκλασικού τύπου Αυστριακό Κοινοβούλιο, με το άγαλμα της Αθηνάς να δεσπόζει μπροστά, και λίγο πιο πάνω βρίσκουμε το γοτθικής αρχιτεκτονικής Δημαρχείο της πόλης (Rathaus) και το εθνικό θέατρο της Αυστρίας (Burgtheater). Τις ημέρες που επισκέφτηκα την πόλη είχε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου στην πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο, με stalls με φαγητά και ποτά για όλα τα γούστα.

Νότια του Innere Stadt, κοντά στην Όπερα, υπάρχει η Karlsplatz, μια από τις κεντρικές πλατείες της πόλεις και συγκοινωνιακός κόμβος (κάτι σαν τη δική μας Ομόνοια, αλλά καμία σχέση). Εκεί βρίσκουμε την όμορφη εκκλησία του St. Charles (Karlskirche) και το μουσείο της Βιέννης (Wien Museum).

Απέναντι από την πλατεία βλέπουμε το Secession building με τον τρούλο που προσομοιάζεται με χρυσό κουνουπίδι, προς τιμήν και για την έκθεση έργων του ομώνυμου κινήματος καλλιτεχνών της Βιέννης που δημιουργήθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα (περισσότερες πληροφορίες εδώ).

Στους εκφραστές του κινήματος αυτού συγκαταλέγεται ο Gustav Klimpt. Το διάσημο "Φιλί" του εκτίθεται στο μουσείο που στεγάζεται στο Belvedere Palace, ένα σύμπλεγμα δύο μπαροκ παλατιών, κατοικία του πρίγκηπα Eugene of Savoy. Αξίζει να επισκεφτεί κανείς το Belvedere για την έκθεση αλλά και τους κήπους. Πιο δίπλα υπάρχουν και οι Βοτανικοί κήποι της πόλης, που επίσης προσφέρονται για μια ευχάριστη βόλτα.

Από την Karlsplatz ξεκινάει και μια όμορφη υπαίθρια αγορά (Naschmarkt) κυρίως με φαγώσιμα (από κρέατα και αρτοποιήματα μέχρι μπαχαρικά και φρούτα) στην οποία βρίσκονται μικρά εστιατόρια για να πάρετε το πρωινό σας ή να τσιμπήσετε κάτι το μεσημέρι. Η αγορά έχει ιδιαίτερη κίνηση το Σάββατο πρωί.

Οπωσδήποτε αξίζει να επισκεφτείται το παλάτι Schönbrunn (φτάνετε με μετρό στην ομώνυμη στάση, 5-6 στάσεις από το κέντρο), τη θερινή κατοικία της αυτοκρατορικής οικογένειας, όπου μπορείτε να περιηγηθείτε στα δωμάτια της γνωστής Πριγκίπισσας Σίσσυς και του ηγεμόνα της Αυστροουγγαρίας Franz Joseph I αλλά και να απολαύσετε τους τεράστιους κήπους του παλατιού. Η είσοδος στους κήπους είναι δωρεάν (πολλοί βιεννέζοι κάνουν την πρωινή γυμναστική τους εκεί, άλλωστε κάποια κομμάτια του είναι σαν δάσος), ενώ στο αντίτιμο για την περιήγηση στο παλάτι περιλαμβάνεται audio guide.

Στα Top Ten των ταξιδιωτικών οδηγών βρίσκεται συνήθως και η πολύχρωμη και εξπρεσιονιστικής αρχιτεκτονικής πολυκατοικία Hundertwasserhaus. Με τον κήπο στην ταράτσα, τα μη επίπεδα πατώματα και τις άλλες πρωτοτυπίες, είναι σίγουρα κάτι ξεχωριστό.

Αυτά σε ότι αφορά στα αξιοθέατα της πόλης. Όλες τις φωτογραφίες που έχω ανεβάσει μπορείτε να τις δείτε στο σχετικό set στο flickr. Λίγα περισσότερα πράγματα πρακτικής φύσης στο επόμενο post που ελπίζω να είναι σύντομα!

Καλό φθινόπωρο!

Αυγουστιάτικη πανσέληνος με την Ελένη και τη Σουζάνα

Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος πάντα είναι μια ευκαιρία για λίγο παραπάνω ρομαντισμό. Μας ξυπνάει την καλλιτεχνική φύση, μας ξεσηκώνει, μας διεγείρει, κάποιους μας σεληνιάζει και τους περισσότερους απλά μας σαγηνεύει. Σπεύδουμε όλοι σε χώρους αρχαιολογικούς, σε τοπία μαγευτικά που στο φως του φεγγαριού γίνονται σχεδόν απόκοσμα, σε συναυλίες και παραστάσεις που αποκτούν αυτή τη νύχτα μια αίγλη διαφορετική.

Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος πάνω από το φωτισμένο κάστρο της Μυτιλήνης. Δυστυχώς όταν έφτασα το φεγγάρι ήταν ήδη αρκετά ψηλά...

Φέτος συνδυάσαμε την μεγαλύτερη πανσέληνο της χρονιάς με μια μουσική εμπειρία που θα τη θυμάμαι για καιρό. Δύο όμορφες φωνές και παρουσίες από τη Θράκη, η Ελένη και η Σουζάνα, έδωσαν μια παράσταση στο γεμάτο κόσμο Αρχοντικό Γεωργιάδη που μας ταξίδεψε.

Οι αδερφές Βουγιουκλή ερμήνευσαν τραγούδια από όλο τον κόσμο, από την γεννέτηρά τους έως την Κάτω Ιταλία και το Μεξικό. Άλλοτε με τη συνοδία μας κιθάρας, άλλοτε ενός πιάνου και ενίοτε α καπέλα ερμήνευσαν με το δικό τους στιλ από τον Καιρό των Τσιγγάνων και τους Nirvana μέχρι δημοτικά τραγούδια και τραγούδια της φυλακής αλλά και κάποια δικά τους τραγούδια, ντύνοντας μουσικά μια πολύ γλυκιά βραδιά.

Τις κοπέλες δεν τις ήξερα, ούτε τις είχα ακούσει ποτέ. Εκ των υστέρων έμαθα πως εμφανίζονταν πέρσι στην Αθήνα, σε ένα χώρο μικρό που γέμιζε συνέχεια κάπου στο Γκάζι και πως έχει κυκλοφορήσει ήδη από το 2009 το πρώτο τους CD.

Τα γούστα στη μουσική διαφέρουν πολύ και δε μπορώ να εγγυηθώ πως θα εντυπωσιάσουν όλους σας εξίσου. Όμως ο τρόπος που μπλέκονται οι διαφορετικές φωνές τους δημιουργεί ένα αποτέλεσμα που σίγουρα συγκινεί.

Περισσότερα για την Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή στο site τους και στο facebook fan page τους.

Λήμνος

Αν και η ζωή σε νησί το καλοκαίρι, με τις παραλίες, τα ταβερνάκια και όλες οι καλές καλοκαιρινές συνήθειες να ανήκουν στο μοτίβο της καθημερινότητας, σβήνει κάπως την "ανάγκη" να φύγεις για διακοπές, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το κοντινό νησί της Λήμνου για να διαπιστώσουμε οι ίδιοι τις θρυλικές αμμουδερές παραλίες της για τις οποίες ακούγαμε τόσο καιρό.

Στ' αλήθεια, δύο πράγματα σου μένουν από μια σύντομη διαμονή στο νησί. Το κρασί και οι παραλίες. Τόση άμμο είχα δει ως τώρα μόνο στις Κυκλάδες. Όλες οι παραλίες που επισκέφτηκα είχαν γαλαζοπράσινα νερά και αμμουδερές ακρογυαλιές. Για το κρασί δε, περιττεύει να πω οτιδήποτε. Το λευκό Λήμνου είναι εξάλλου γνωστό σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο.

Οι φωτογραφίες και οι ιστορικές και λαογραφικές λεπτομέρειες θα απουσιάσουν από αυτό το post. Ο σκοπός των διακοπών αυτών ήταν ένας: μπάνια, φαγητό και χαλάρωση στην παραλία. Γι' αυτό και θα σας γράψω και θα σας δείξω μόνο λίγα πράγματα σχετικά με αυτά.

Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Μύρινα, στα δυτικά, με ένα κάστρο ψηλά να εποπτεύει την κίνηση στον Τούρκικο και τον Ρωμαίικο Γιαλό, νότια και βόρεια του κάστρου αντίστοιχα. Η μικρή αγορά εκτείνεται κατά μήκος ενός πεζόδρομου που ξεκινάει από το μικρό λιμανάκι στον Τούρκικο Γιαλό και φτάνει στις ταβέρνες του Ρωμαίικου. Ακόμα και οι παραλίες της Μύρινας θεωρούνται καθαρές και ο κόσμος τις τιμάει δεόντως, ενώ λίγο πιο πέρα από τον Ρωμαίικο Γιαλό, στην πολυσύχναστη παραλία Ρηχά Νερά, υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Το Πλατύ, λιγότερο από δύο λεπτά με το αυτοκίνητο έξω από την πόλη, είναι ένας οικισμός με εξοχικά και ενοικιαζόμενα δωμάτια, ενώ η παραλία είναι από τις πιο γνωστές και πολυσύχναστες.

Λίγο πιο μακριά, ο Θάνος και η παραλία του, με ψιλή άμμο, ρηχά νερά, με δύο beach bars και μία ταβέρνα, συγκεντρώνει κυρίως οικογένειες, αλλά και νεολαία.

Συνεχίζοντας το δρόμο μακριά από την πόλη, φτάνεις στον Εβγάτη, οργανωμένη αμμουδερή παραλία με beach bars και θαλάσσια sports, αλλά και αρκετό χώρο με μόνο ομπρέλες για να απλώσεις την πετσέτα σου και να ηρεμήσεις. Στα ρηχά υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλά κοχύλια!

Λίγο πιο πέρα υπάρχει το Διαπόρι, ένας μικρός κόλπος στην άκρη του οποίου αράζουν λίγες ψαρόβαρκες και υπάρχουν 2 ταβέρνες. Σε αντίθεση με τις άλλες παραλίες, βαθαίνει απότομα στα 1-2 μέτρα. Προσωπικά δεν τη βρήκα κάτι το εξαιρετικό και ο κόσμος που την επισκέπτεται μάλλον είναι από τη γύρω περιοχή.

Κοντά στη Μύρινα, από την βόρεια πλευρά, βρίσκεται το παραθαλάσσιο χωριό Άγ. Ιωάννης. Η παραλία με πέτρες και άμμο προσφέρεται για ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Στην άκρη βρίσκεται το μικρό έκκλησάκι και από κάτω, μέσα στο βράχο, ένα μικρό cafe.

Προς την πλευρά του Μούδρου, του χωριού με το λιμάνι στον κεντρικό κόλπο του νησιού, υπάρχουν 2-3 αξιόλογες παραλίες που μπορείς να αράξεις με τις ώρες. Το μικρό Φαναράκι ήταν η αγαπημένη μου: ένας μικρός κολπίσκος με λευκή άμμο, ρηχά νερά, μία καντίνα που έπαιζε έντεχνα και λίγες καρέκλες. Λίγο πιο πέρα το μεγάλο Φαναράκι, πιο μεγάλη και οργανωμένη, ενώ αρκετά πιο μακριά, μέσα από έναν καλής ποιότητας χωματόδρομο, φτάνεις στο Χαβούλι, που αν κι εκεί υπάρχει ένα μπαράκι και ξαπλώστρες, είναι λίγο πιο ερημική.

Στα ανατολικά του νησιού ο κόλπος Κέρος προσφέρεται για τους λάτρεις του Windsurfing, αφού οι άνεμοι που φυσούν εκεί είναι ό,τι πρέπει, ενώ στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, στο χωριό Πλάκα, υπάρχει ακόμα μία όμορφη παραλία, την οποία δυστυχώς δεν δοκίμασα λόγω του δυνατού αέρα που σήκωνε τα πάντα στο διάβα του.

Για φαγητό μου πρότειναν και δοκίμασα μένοντας αρκετά ικανοποιημένος το χωριό Κότσινας, στα βόρεια, όπου θα βρείτε 2-3 ψαροταβέρνες, αλλά και την ταβέρνα Μαν-τέλλα στις Σάρδες, ένα ημιορεινό χωριό, όπου θυμηθείτε να δοκιμάσετε κόκορα κοκκινιστό με φλομάρι (χειροποίητα μακαρόνια) και αφτούδια (ζυμαρικά που σερβίρονται με τριμμένο τυρί και... sauce από μούστο!!!). Όλα αυτά με τη συνοδεία λευκού τοπικού κρασιού, με μέτρο βέβαια αν οδηγείτε.

Εν κατακλείδι, η Λήμνος αξίζει για λίγες ημέρες χαλαρωτικών διακοπών χωρίς πολλές περιηγήσεις και μεγάλες κουραστικές διαδρομές με το αυτοκίνητο. Οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές και δεν έχει ορεινούς όγκους να διασχίσεις οπότε είναι άρκετά ξεκούραστη η οδήγηση. Με εξαίρεση όταν ο δρόμος περνούσε μέσα από 2-3 χωριά και ξαφνικά βρισκόμουν σε σταυροδρόμια χωρίς πινακίδες και το έπαιζα κορώνα-γράμματα! Έχει και πράγματα να δεις, έχει και αρχαιολογικά αξιοθέατα, τα οποία όμως επέλεξα να μην επισκεφτώ οπότε δε μπορώ να σας πω γι’ αυτά. Ειδικά γι’ αυτούς που θέλουν να αράζουν σε μια παραλία από το πρωί έως το βράδυ, για τους λάτρεις των θαλάσσιων σπορ, για οικογένειες που θέλουν αμμώδεις παραλίες για να παίζουν τα παιδιά ή για νέους που θέλουν να ρίχνουν βουτιές σε 4 διαφορετικές παραλίες την ημέρα, νομίζω είναι μια καλή επιλογή. Το φαγητό είναι πολύ καλό και οικονομικό και το κρασί γλυκόπιοτο – ήταν μια καλή αλλαγή από το αγαπημένο μας ουζάκι. Οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι και το service όπου πήγαμε μας ικανοποίησε πλήρως. Είδα πολλές πινακίδες από Θεσσαλονίκη, προφανώς η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την πόλη φέρνει αρκετό κόσμο σε σχέση με άλλα νησιά, οπότε οι φίλοι μας από το Βορρά ας το έχουν στα υπ’ όψιν!

Καλό καλοκαίρι!

Κουράγιο Έλληνες

Θα μπορούσα να πω τόσα πολλά, αλλά έχουν γραφτεί αρκετά, τόνοι μελάνι, ψηφιακό και μη. Θα συμφωνήσω με τον ταβερνιάρη. Με αυτά που ζούμε και που τρέμουμε πως έρχονται, πρέπει να οπλιστούμε με κουράγιο και υπομονή. Αλλά και να σκεφτούμε, να κοιτάξουμε τον καθρέφτη, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, να εντοπίσουμε τα λάθη μας, στην καθημερινότητά και τη νοοτροπία μας αλλά και στην ανοχή μας σε συμπεριφορές άλλων που με τον γνωστό large ωχαδερφισμό μας επιτρέπουμε μέρα με τη μέρα να βυθίζουν αυτή τη χώρα και να υποθηκεύουν το μέλλον μας.

Κουράγιο λοιπόν.

Φωτογραφίζοντας πουλιά στις αλυκές τις Καλλονής

Η κόλπος της Καλλονής, στο κέντρο του νησιού, δε φημίζεται μόνο για την σαρδέλα του, τη γνωστή “παπαλίνα”, που κάνει θραύση το καλοκαίρι, αλλά και για τον υδροβιότοπο που φιλοξενεί πολλά σπάνια είδη θαλάσσιων και χερσαίων οργανισμών. Μέρος του υδροβιότοπου αυτού αποτελούν οι αλυκές της Καλλονής, δίπλα από τις οποίες περνάει ο δρόμος Μυτιλήνης-Καλλονής. Εκεί μπορεί κανείς να καθίσει με τις ώρες και να παρακολουθήσει/φωτογραφήσει περισσότερο ή λιγότερο παράξενα πουλιά.

Αντιγράφω.

Εδώ αναπαράγονται πολλά είδη πουλιών, αρκετά από τα οποία είναι σπάνια ή προστατευόμενα. Έχουν καταγραφεί 66 μεταναστευτικά είδη και 68 τα οποία ζουν μόνιμα στην περιοχή. Σε αυτά περιλαμβάνονται πετροτριδίλες, καστανόχηνες, αβοκέτες, κρασοπούλια, φαλαρίδες, μαυροπελαργοί, λευκοπελαργοί, θαλασσοκόρακες, λευκοτσικνιάς, σταχτιτσικνιάς, κύκνοι και τα υπέροχα ροζ φλαμίγκο.

Όπως είναι φυσικό, πολλοί είναι εκείνοι που έρχονται στην περιοχή και ασχολούνται με την παρατήρηση πουλιών, γεγονός που οδήγησε στην απόφαση δημιουργίας των απαραίτητων υποδομών που περιλαμβάνουν την ίδρυση κέντρου ενημέρωσης και την εγκατάσταση παρατηρητηρίων. Οι καλύτερες εποχές για όσους απολαμβάνουν αυτή τη δραστηριότητα είναι, πάντως, η άνοιξη και το φθινόπωρο.

Επισκέφτηκα πρόσφατα τις αλυκές της Καλλονής με σκοπό να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, για να διαπιστώσω πως κάποιοι το κάνουν αυτό συστηματικά και πιο οργανωμένα. Τεράστιοι τηλεφακοί και τρίποδες είχαν επιστρατευτεί για να αιχμαλωτίσουν καλύτερα την ομορφιά της φύσης. Οι δικές μου σίγουρα δεν είναι τόσο καλές όσο του αλλοδαπού (Γερμανού;) τουρίστα που είχε βγάλει έναν τηλεφακό 2 μέτρα, αλλά όπως και να έχει έμεινα πολύ ευχαριστημένος.

Καλό είναι όποιος θέλει να παρατηρήσει καλά τα πουλιά στον υδροβιότοπο να έχει μαζί του κυάλια ή να έχει φωτογραφική μηχανή εξοπλισμένη με τηλεφακό ή τέλος πάντων μεγάλο zoom.

Όλες οι φωτογραφίες εδώ.

Διαμαρτύρονται για τη φτηνή συγκοινωνία!

Εδώ και περίπου ένα χρόνο λειτουργεί στη Μυτιλήνη μια – βασική αλλά βολική κατά περίπτωση – δημοτική συγκοινωνία, στα πλαίσια του χρηματοδοτούμενου προγράμματος “Συν-Κοινωνία” της Κεντρικής Ένωσης Δήμων & Κοινοτήτων Ελλάδας. Υπάρχουν τρεις λεωφορειακές γραμμές που εξυπηρετούν αρκετά μεγάλο κομμάτι της πόλης, τουλάχιστον στο βασικό ζητούμενο που για τους περισσότερους είναι να κατέβουν στο κέντρο, στην αγορά και την προκυμαία.

Πρέπει εδώ να αναφέρω πως αν και μιλάμε για επαρχιακή πόλη και παρά την ύπαρξη χώρου δωρεάν parking στη μια πλευρά της προκυμαίας, η εύρεση χώρου στάθμευσης σε αυτό αλλά και στην προκυμαία είναι αρκετά δύσκολη σε ώρες που η αγορά είναι ανοιχτή. Έτσι για κάποιον που μπορεί να μη θέλει να μπει στην ταλαιπωρία αυτή ή απλά δε διαθέτει μεταφορικό μέσο η δημοτική συγκοινωνία είναι μια λύση.

Ενημερωτικά το εισιτήριο των λεωφορείων που εξυπηρετούν τη δημοτική συγκοινωνία κοστίζει 0,50€ και η συχνότητα είναι 30 λεπτά τις καθημερινές και 1 ώρα τα Σάββατα. Όχι κι άσχημα.

Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου με τη Δημοτική Συγκοινωνία έχω παρατηρήσει πως ο κόσμος ειδικά τα πρωινά τη χρησιμοποιεί πολύ, τόσο οι φοιτητές όσο και ηλικιωμένοι για τις μετακινήσεις εντός της πόλης.

Στο θέμα μας τώρα.

Διάβασα σήμερα έκπληκτος στον τοπικό τύπο πως ενώ το χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα έληξε και ο Δήμος Μυτιλήνης σκέφτεται – πολύ ορθά κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον σε ότι αφορά στην πρόθεση – να συνεχίσει τη δημοτική συγκοινωνία, οι οδηγοί ταξί της πόλης αντιδρούν μεταξύ άλλων γιατί – άκουσον άκουσον – είναι λέει πιο φτηνή από το επιτρεπόμενο!!!

Αντιγράφω από την εφημερίδα Εμπρός.

[…]Με κινητοποιήσεις και με προσφυγή στον Εισαγγελέα, είναι έτοιμοι να απαντήσουν οι οδηγοί ταξί στις προθέσεις του Δήμου, θεωρώντας ότι η σύμβαση που θέλει να υπογράψει ο Δήμος με τα ΚΤΕΛ, δεν τηρεί τα προβλεπόμενα και είναι παράνομη.
«Το ΚΤΕΛ έχει πάρει άδεια για να υλοποιεί δρομολόγια με τιμή εισιτηρίου 0,90 και εκείνοι έχουν τιμή στα 0,50, αυτό όμως είναι παράνομο. Και δεν φθάνει αυτό, ετοιμάζονται να ξεκινήσουν δυο νέα δρομολόγια από τα οποία έχει εγκριθεί μόνο το ένα από τη Νομαρχία και αυτό για αστική συγκοινωνία και όχι για δημοτική», ανάφερε μιλώντας στο «Ε» ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ταξί Μυτιλήνης, κ. Κωνσταντίνος Νέστορας.[…]

Δε γνωρίζω είναι η αλήθεια ούτε τις ακριβείς προθέσεις του Δήμου, δηλαδή με ποιους όρους προωθούν τη συμφωνία για τη δημοτική συγκοινωνία, ούτε κι αν οι διαφωνίες των οδηγών ταξί έχουν να κάνουν και με άλλα ζητήματα που ενδεχομένως να μην αναφέρονται στο άρθρο της εφημερίδας (πχ αναφέρεται πως διαμαρτύρονται για ελλειπή διάθεση στοιχείων από το Δήμο, που είναι αποδεκτό), ούτε κι αν οι δηλώσεις έχουν παραφραστεί, οπότε κρατάω μια επιφύλλαξη.

Όμως η δήλωση του Προέδρου των οδηγών Ταξί στην εφημερίδα για την αντίθεσή τους στο χαμηλό αντίτιμο της υπηρεσίας και στην επέκταση του δικτύου προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση έκπληξη! Προφανώς ο καθένας από τη θέση την οποία έχει εκπροσωπεί και τους αντίστοιχους ανθρώπους και συμφέροντα. Αλλά είναι δυνατόν, ρωτώ, να βγαίνεις και να λες με τέτοιο συντεχνιακό ζήλο πως είναι παράνομο που το εισιτήριο των λεωφορείων είναι φτηνό και ανεπίτρεπτο που σκέφτονται την επέκταση του δικτύου; Μπορεί και να ισχύει, μπορεί πράγματι η άδεια/συμφωνία/νόμος στα μικρά γράμματα να προβλέπει κάτι τέτοιο, αλλά ειδικά σε μια τέτοια περίοδο οικονομικής δυσχέρειας για τους περισσότερους και ειδικά για τους μη έχοντες είναι πολύ προκλητικό να βγαίνεις και να δηλώνεις κάτι τέτοιο!

Είναι προφανές ότι κάποιοι θα προτιμούσαν να μην υπάρχει καθόλου δημοτική συγκοινωνία ή να είναι ασύμφορη ή μη λειτουργική. Έτσι συμβαίνει δυστυχώς όταν υπάρχει ανταγωνισμός και δέχομαι πως πρέπει κι αυτός να γίνεται υπό όρους. Αλλά προέχει πάντα η εξυπηρέτηση του κόσμου και ειδκά, ξαναλέω, στις μέρες μας.

Όταν λοιπόν πριν λίγες μέρες βγαίνεις και λες πως δε θα εισπράξεις δώρο Πάσχα “σε ένδειξη συμπαράστασης προς το επιβατικό κοινό”, όταν πολλοί ταξιτζήδες πλέον, στα πλαίσια του νέου εθνικού σπορ “Το Κυνήγι των αποδείξεων” σε προτρέπουν να πάρεις απόδειξη (ή στη χειρότερη δεν γκρινιάζουν όταν τους τη ζητήσεις) δεν είναι κρίμα να αυτοακυρώνεσαι με τέτοιες κινήσεις;

Εύχομαι όλα αυτά να είναι μόνο μια παρεξήγηση ή ένα χαλασμένο τηλέφωνο. Και ελπίζω ο Δήμος να συνεχίσει και να επεκτείνει τη φτηνή (που αλλού είναι και δωρεάν) δημοτική συγκοινωνία.

Στις πηγές της Πέσας

Τα νησιά μου δημιουργούσαν πάντα μια αίσθηση περιορισμού. Ήταν στο μυαλό μου κάτι το πεπερασμένο, μια ποσότητα που μπορεί να εξαντληθεί. Κοιτάς τον χάρτη, βλέπεις τη θάλασσα να το πνίγει, το γυρίζεις μία, το γυρίζεις δύο και σκέφτεσαι πως αυτό ήταν, δεν έχει άλλο.

Το πόσο έξω έπεφτα το διαπιστώνω αυτούς τους μήνες που ζω στη Λέσβο. Εντάξει, μιλάμε και για ένα μεγάλο νησί, με ζωντανή ενδοχώρα και πολλές φυσικές ομορφιές, κι όχι για κάποιο μικρό ξερονήσι των Κυκλάδων που βουλιάζει από τουρίστες για 3-4 μήνες και μετά πέφτει σε χειμερία νάρκη. Αλλά και πάλι, όταν έρχεσαι να μείνεις σε ένα νησί εκπλήσσεσαι όταν ένα χρόνο μετά ανακαλύπτεις ακόμα μέρη κρυμμένα που σε εντυπωσιάζουν.

Ένα τέτοιο μέρος επισκέφτηκα τις προάλλες όταν η καλοκαιρία, μετά από αρκετές ημέρες μουντάδας και βροχών, μας έβαλε την ιδέα για μια εκδρομή στη φύση πριν το καθιερωμένο Κυριακάτικο φαγοπότι.

Έτσι λοιπόν κινήσαμε για την Αχλαδερή, στον κόλπο της Καλλονής, όπου είχαμε ακούσει πως εκεί κοντά υπάρχουν κάτι μικροί καταρράκτες.

Η αλήθεια είναι πως δυσκολευτήκαμε αρκετά να βρούμε το μέρος, γιατί είναι πολύ φτωχά σηματοδοτημένο. Για όποιον ενδεχομένως ενδιαφέρεται, πρόκειται για έναν μικρό χωματόδρομο στα δεξιά του δρόμου που φεύγει από Αχλαδερή και πάει προς το δρόμο Αγιάσου-Πολυχνίτου, λίγο πριν από τη διασταύρωση (φωτογραφία, χάρτης). Γεωγραφικά το μέρος είναι κάπου ανάμεσα στα Βασιλικά και την Αχλαδερή.

Αφήνοντας πίσω το δρόμο περπατήσαμε μέσα στο δάσος σε έναν χωματόδρομο που όμως ήταν αρκετά βατός και για αυτοκίνητο (κατά προτίμηση 4x4). Ωστόσο περπατιέται πολύ άνετα. Εξ’ άλλου αυτό ήταν και το νόημα της βόλτας!

Που και που συναντούσαμε και κάποια ταμπέλα για να ξέρουμε πως πάμε σωστά και όντως υπήρχαν κάποιες πηγές στο τέλος και δεν περπατούσαμε άδικα!

Μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο βρήκαμε ένα στενό διαμορφωμένο μονοπατάκι στην πλαγιά του βουνού που οδηγούσε στις πηγές της Πέσας.

Και ιδού οι πηγές!

Καλά, μην περιμένετε και τους καταρράκτες του Νιαγάρα!

Το μονοπάτι κατεβαίνει και πιο χαμηλά και φτάνει μέχρι τα νερά αλλά σε κάποια σημεία είναι αρκετά απόκρημνο και θέλει προσοχή. Αν σας ενδιαφέρει να βουτήξετε να σας πω πως οι πηγές μου λένε ότι υπάρχουν αρκετές βδέλλες! Δεν ξέρω αν όντως ισχύει…

Αν ποτέ βρεθείτε στην περιοχή, ίσως γυρνώντας από ένα μπάνιο στα Βατερά, και θέλετε να κλείσετε τη μέρα σας με μια μικρή πεζοπορία στο δάσος, στρίψτε προς Αχλαδερή, αφήστε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, φορέστε το καπέλο σας και αναζητήστε τις πηγές της Πέσας!

Κι αν η πεζοπορία και η φύση σας ανοίξει την όρεξη, έξω από την Αχλαδερή υπάρχει ένα ωραίο ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα, με ωραία ψαρικά και εκπληκτικούς χταποδοκεφτέδες!

The Stamford Bridge Experience [video]

Καλή χρονιά! Λίγο καθυστερημένα, ε;

Κοντεύει ένας χρόνος που έχει κλείσει το κεφάλαιο “Λονδίνο” για μένα, όμως δεν έριξα μαύρη πέτρα, και έχω επιστρέψει από τότε κάποιες φορές, ως τουρίστας. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία δε, πηγαίνω στο γήπεδο, αφού όπως έχω ξαναγράψει, η εμπειρία ενός αγώνα σε Αγγλικό γήπεδο δε συγκρίνεται, ακόμα κι αν δεν είσαι τρελός οπαδός του ποδοσφαίρου.

Πριν μερικές εβδομάδες βρέθηκα και πάλι στο Λονδινάκι και – εκτός από το Avatar 3D στην BFI IMAX που παρεμπιπτόντως τα σπάει – παρακολούθησα τον αγώνα Chelsea – Birmingham City στο Stamford Bridge για την Premier League. Έχοντας αγοράσει από το Amazon την Creative Vado HD, μια μικρή καμερούλα “τσέπης”, στα πρότυπα των flip camcorders, που καταγράφει High Definition βίντεο (720p), σκέφτηκα πως ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να τη δοκιμάσω, αλλά και να σας μεταφέρω την εμπειρία από έναν αγώνα της Premier League!

Ιδού λοιπόν ένα μικρό βιντεάκι για να μπείτε στο κλίμα. Δεν επικεντρώθηκα τόσο στο ποδόσφαιρο αυτό καθ’αυτό, αλλά στην εμπειρία ως επισκέπτης στο γήπεδο, στην ατμόσφαιρα στις κερκίδες, στα “Aaaaahhh”, “Ohhhhh” των φιλάθλων και στα “χαρωπά” συνθήματα που δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας! Για την ιστορία ο αγώνας έλειξε 3-0, το τρίτο γκολ μάλιστα, από τον Lampard έχει καταγραφεί!

(Για καλύτερη ποιότητα μπορείτε να δείτε το αρχικό wmv αρχείο εδώ).

Στο μυαλό μου είχα ένα video σαν εκείνο της ποδηλατο-βόλτας στο Hyde Park, με αφήγηση, αλλά τελικά κατέληξα σε κάτι πιο απλό και σύντομο. Ελπίζω να σας αρέσει!

ΥΓ. Δυστυχώς η ποιότητα του ήχου δεν είναι τόσο καλή όσο της εικόνας (το καταγράφω σαν ένα μείον για την συγκεκριμένη κάμερα) οπότε ίσως χρειαστεί να δυναμώσετε λίγο το volume στον υπολογιστή σας!

Ρώμη

Σα να αραίωσαν επικίνδυνα τα posts εδώ μέσα, ε; Δε μπορώ να αρνηθώ πως με λυπεί το θέαμα του blog, με τις 1-2 αναρτήσεις το μήνα. Χαμογελώ ωστόσο όταν παρά την απουσία μου από τα διαδικτυακά δρώμενα συνεχίζω να δέχομαι σχόλια σε παλιά posts (που πάτε και τα ξεθάβετε;) που με γεμίζουν αναμνήσεις, και σας ευχαριστώ γι’ αυτό!

Για να τα ξαναπούμε λοιπον μια ακόμα φορά πριν αποχαιρετίσουμε τη χρονιά που φεύγει, είπα να μοιραστώ μαζί σας μερικές φωτογραφίες και εντυπώσεις από το πρόσφατό μου ταξίδι στην αιώνια πόλη, τη Ρώμη.

Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στην ιταλική πρωτεύουσα και μπορώ με κάθε ειλικρίνεια να δηλώσω πως μου άρεσε περισσότερο απ’ όσο περίμενα (ναι, κρατούσα μικρό καλάθι, έχοντας φάει την “ήττα” όταν επισκέφτηκα το Παρίσι), έστω κι αν ο καιρός μας έκανε τα δικά του. Έργα τις Αναγέννησης κοντά σε αγάλματα και κτίσματα από το αυτοκρατορικό παρελθόν της πόλης, νιώθεις πως κυκλοφορείς σε ένα τεράστιο μουσείο.

Γεμάτη συντριβάνια στολίζουν μικρές και μεγάλες πλατείες, εκκλησίες για όλα τα γούστα, εστιατόρια και ταβερνάκια με φαγητό καλό και για όλες τις τσέπες, η Ρώμη μου άφησε πολλές και ωραίες εικόνες για να θυμάμαι.

Τρανταχτή εξαίρεση η έλλειψη οργάνωσης (ένας γκρινιάρης που σέβεται τον εαυτό του πάντα δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες), ειδικά στο συγκοινωνιακό τομέα (σαν το Λονδίνο, δεν έχει!!!). Όμως για να τη χαρείς την πόλη πρέπει να την περπατήσεις, και το κέντρο της Ρώμης με όλα τα γνωστά σημεία που πρέπει να δει το τουρίστας περπατιέται άνετα και ευχάριστα.

Σας αφήνω με ένα slideshow από μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξα. Το set με όλες τις φωτογραφίες θα το βρείτε στο λογαριασμό μου στο flickr.

Σας εύχομαι καλές γιορτές!

Ψημένα κάστανα στη χειμωνιάτικη Αγιάσο

Ενώ ο χειμώνας έφτασε νωρίς νωρίς στο νησί του ούζου και φτάσαμε να βλέπουμε μονοψήφιες θερμοκρασίες και ολονύκτιες καταιγίδες σε ένταση που θα ζήλευε και η βόρεια Αγγλία, ανακαλύπτουμε όσο περνάει ο καιρός μια άλλη Λέσβο. Η ζωή στο νησί όπως φαίνεται δε σταματάει όταν έρθουν τα κρύα. Το γαλάζιο παραχωρεί τη θέση του στο καφέ και το πράσινο και τα γεμιστά λουλούδια και τα χταποδάκια στα κοψίδια και τα χωριάτικα λουκάνικα!

Η πρώτη σελίδα αυτής της νέας περιόδου γράφτηκε, που αλλού, στο γραφικό χωριό της Αγιάσου, μια χειμωνιάτικη Κυριακή. Συμπτωματικά την πρώτη ημέρα του Νοέμβρη, την πιο κρύα ίσως ημέρα μέχρι τότε, διοργανώθηκε στην ορεινή Αγιάσο η ετήσια γιορτή του κάστανου.

Ντυμένοι σαν κρεμμύδια, με κασκόλ και γάντια, φτάσαμε στο χωριό νωρίς το μεσημέρι και βρήκαμε τον πρώτο κόσμο στην πλατεία έξω από το Δημαρχείο του χωριού. Υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής κάτοικοι του χωριού έψηναν κάστανα και τα προσέφεραν καυτά και αχνιστά στους επισκέπτες, μαζί με κόκκινο κρασί. Τα παγωμένα δάχτυλα δεν ήταν ό,τι καλύτερο στην προσπάθεια να ξεφλουδίσουμε τα φρεσκοψημένα κάστανα αλλά σιγά σιγά τα ποσοστά επιτυχίας μεγάλωναν!

Ανεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο του χωριού, στην αγορά, προς την εκκλησία της Παναγίας, έβλεπες σωρούς από κάστανα προς πώληση, μαζί με άλλα τοπικά προϊόντα αλλά και γλυκύσματα με βάση το κάστανο, όπως γλυκό κορμό με κάστανο, γλυκό κάστανο του κουταλιού και ψωμί με κάστανο.

Στην κεντρική πλατεία είχε μαζευτεί παρά το κρύο αρκετός κόσμος, με κατοίκους και επισκέπτες κάθε ηλικίας να ψήνουν και να δοκιμάζουν κάστανα με τη συνοδία κρασιού, ενώ υπήρχαν και βραστά κάστανα για αλλαγή!

Τα παιδιά του χωριού φαίνονταν να το διασκεδάζουν ιδιαίτερα…

Αφού περάσαμε αρκετή ώρα μέσα στο κρύο τρώγοντας ζεστά κάστανα (εκτός των άλλων και για να ζεστάνουμε τα χέρια μας που κινδύνευαν από αγκύλωση), ψωνίσαμε αρκετά κιλά κάστανα και άλλες… καστανολιχουδιές και καταλήξαμε σε ένα καφενείο-ταβέρνα του χωριού όπου επιδοθήκαμε σε ένα φαγοπότι αντάξιο της ημέρας! Χωρίς ίχνος τύψεων, αφού είναι γνωστό πως οι παραπανήσιες θερμίδες είναι απαραίτητες σε τέτοιες θερμοκρασίες!!!

Ανυπομονώ για την επόμενη χειμωνιάτικη εξόρμηση! Που θα πάει, όλο και κάποιο πανηγύρι θα προκύψει!

Άντε και του χρόνου!