Στον κόλπο της Γέρας, κάπου πριν την Ευρειακή και το Πέραμα, πίσω από τις καλαμιές που το κρύβουν από τον παραλιακό δρόμο, κολυμπάει στην κυριολεξία ένα μικρό εκκλησάκι.
Ένα μονοπατάκι μέσα από τις καλαμιές που φτάνουν μέχρι και μέσα στη θάλασσα οδηγεί σε μια τσιμεντένια προβλήτα χτισμένη πάνω στα βράχια.
Δε γνωρίζω σε ποιον άγιο είναι αφιερωμένο, από τη διάταξη των εικόνων πιθανολογώ του Αγίου Θεράποντος, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.
(Ένα post για τις πυρκαγιές τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος και ασχολούμαστε με άλλα...)
Στην παραμονή μου στην Αθήνα επισκέφτηκα τη Σταμάτα, μια από τις περιοχές-θύματα των πρόσφατων πυρκαγιών της Αττικής. Ένας φίλος που κατοικεί εκεί ανέλαβε να με... ξεναγήσει και να μου δείξει τη νέα μορφή της γειτονιάς του.
- Πάμε για πυροτουρισμό, συνηθίζεται τελευταία, μου είπε, απαντώντας στο βλέμμα απορίας πως από τις ημέρες των φωτιών έχει παρατηρήσει μια αύξηση της κυκλοφορίας στην ευρύτερη περιοχή, με αυτοκίνητα που πηγαίνουν αργά αργά, με ανθρώπους να βλέπουν, να δείχνουν, να φωτογραφίζουν τις προ λίγων ημερών πράσινες και τώρα καβουρνιασμένες πλαγιές. Μέχρι τότε ελάχιστοι στέκονταν να παρατηρήσουν, να θαυμάσουν το τοπίο. Μήπως το άσχημο και η δυστυχία μας τραβάει περισσότερο την προσοχή; Ή μήπως όλοι αυτοί να μην είναι απλά περίεργοι αλλά επίδοξοι οικοπεδούχοι;
Πήραμε το αυτοκίνητο και κινηθήκαμε κάπου στα όρια της Σταμάτας, της Ροδόπολης και του Διονύσου. Η βροχή που έπεφτε απ' το πρωί έκανε το τοπίο ακόμα πιο θλιμμένο. Μαύροι κορμοί γυμνών δέντρων, κάποιοι με ξερά κίτρινα φύλλα, στάχτες παντού, έντονη μυρωδιά βρεγμένου κάρβουνου. Ήταν όπως μπορεί κάποιος να φανταστεί ένα πολύ ωραίο τοπίο πριν λίγο καιρό, για να το βλέπεις και να ζεις εκεί κοντά. Ήταν. Τώρα όλα θυμίζουν την καταστροφή του Αυγούστου. Νεκρά φύση στην κυριολεξία.
Σε κάποιο σημείο παρατηρήσαμε εργάτες (της κοινότητας;) να κάνουν εργασίες στις πλαγιές. Αργότερα είδαμε πως σε πολλά σημεία είχαν κοπεί και καθαριστεί κορμοί από καμμένα δέντρα και είχαν τοποθετηθεί οριζόντια στο έδαφος, μάλλον για να συγκρατήσουν μάλλον το χώμα από την ορμή της βροχής που δεν άργησε να έρθει.
Δυσάρεστη δραστηριότητα αυτή του πυρο-τουρισμού... Σε κάνει αν μη τι άλλω να συλλογιέσαι διάφορα. Να ελπίζεις, να εύχεσαι. Όχι τόσο να φοβάσαι, αφού νιώθεις πως έχεις δει τα χειρότερα, αν και κατά βάθος γνωρίζεις πως ποτέ δε μπορεί να είσαι σίγουρος!
Ευχή όλων είναι αυτό το όμορφο δάσος να ξαναγεννηθεί. Θέλει δουλειά, υπομονή, προσοχή, αλλά μπορεί να γίνει. Κι όμως, μπορεί!
Ευχή όλων είναι να βάλουμε μυαλό κι εμείς (στο βαθμό που φταίμε ή ορίζουμε τα πρόσωπα στις καρέκλες) και οι ιθύνοντες και να εστιάσουν στην πρόληψη για να μη λέμε τα ίδια κάθε χρόνο. Τα ίδια για τις πυρκαγιές το καλοκαίρι, για τις πλημμύρες το φθινόπωρο, για τους αποκλεισμούς οικισμών από τα χιόνια το χειμώνα.
Ευχή είναι κάθε ένας από εμάς αλλά κι αυτοί εκεί πάνω, που σε λίγο καιρό θα λάβουν από εμάς την εντολή να αποφασίζουν αντί ημών, να αντιληφθούν κάποια στιγμή την έννοια της ποιότητας ζωής, που μ' αυτά και μ' αυτά τείνει σ' αυτή τη χώρα να εκλείψει και να αντικατασταθεί σταδιακά από την έννοια της έστω αξιοπρεπούς ζωής! Και να καταλάβουμε όλοι μας τις πολλαπλές επιπτώσεις που έχει κάθε ανεύθυνη ενέργεια ή παράλειψη, είτε στο ατομικό επίπεδο του πολίτη είτε στο συντονιστικό ενός αρμόδιου φορέα.
Φόβος είναι να μην πάρει κανείς χαμπάρι απ' όλα αυτά...
Χτες, επιστρέφοντας στο νησί, έτυχε να πετάξω με τη νεοσύστατη Olympic Air, τη "νέα Ολυμπιακή" που προέκυψε από την πώλησή της Olympic Airlines στη Marifn Investment Group. Πράγμα παράξενο βέβαια, αφού η νέα εταιρεία πρόκειται να λειτουργήσει από την 1η Οκτωβρίου. Στην πορεία βέβαια μου εξήγησε η αεροσυνοδός πως έχουν αναλάβει κάποια λίγα δρομολόγια για να δοκιμάσουν το νέο τρόπο λειτουργίας, να συνηθίσουν τα νέα αεροσκάφη κλπ.
Τίποτα δεν προμήνυε κάτι διαφορετικό μέχρι που φτάσαμε στο αεροσκάφος. Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ο έλικας του μικρού ελικοφόρου που θα μας πήγαινε στο νησί. Μέχρι τώρα η Ολυμπιακή είχε δύο τύπους αεροσκαφών για τις πτήσεις για Μυτιλήνη: Τα "μεγάλα" (συγκριτικά πάντα) Boeing 737 και τα μικρά ελικοφόρα ATR 72. Η αλήθεια είναι πως αν δεν έχεις ταξιδέψει ποτέ με ελικοφόρο αναστατώνεσαι λίγο στην ιδέα πως θα πετάξεις με κάτι τέτοιο!
Τέλος πάντων, αυτή τη φορά ο έλικας, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία ήταν λίγο διαφορετικός απ' ότι τον θυμόμουν, και γενικά το αεροπλάνο έδειχνε... του κουτιού!
Μια ματιά στην ουρά του αεροσκάφους και το σήμα της νέας εταιρείας, με μια δόση πρασίνου σε σχέση με της παλιάς, επιβεβαίωσε τις υποψίες μου.
Εμφανής η αλλαγή και στο εσωτερικό, με καθίσματα από δερματίνη (μάλλον, δεν είμαι κι ειδικός). Το logo στα υφασμάτινα καλύμματα στο προσκέφαλο ωστόσο παρέπεμπε στο παρελθόν.
Γενικά πουθενά δεν είδα το logo της Olympic Air, όμως στο μήνυμα καλωσορίσματος από το πλήρωμα έγινε ξεκάθαρο, αφού η πτήση θα γινόταν "από την Olympic Air, μέλος του ομίλου Marfin Investment Group".
Καινούριες και οι στολές του πληρώματος, αφού κι εκεί υπάρχει έντονη η παρουσία του πράσινου. Είδατε ο Βγενόπουλος...!
Χαρμόσυνα νέα για τους κατόχους κινητών ή άλλων ηλεκτρονικών συσκευών με flight mode, καθώς μας ενημέρωσαν πως επιτρέπεται η χρήση τους κατά τη διάρκεια της πτήσης με ενεργοποιημένη αυτή τη λειτουργία, με εξαίρεση την τροχοδρόμηση, την απογείωση και την προσγείωση.
Πέρα απ' αυτά δεν υπήρχε κάποια ουσιώδης διαφορά στην πτήση. Ήταν ξεκάθαρο πως το πλήρωμα ακόμα μαθαίνει το νέο σύστημα, με χαρακτηριστικότερο σημείο την - με κάποια δυσκολία - ανάγνωση των νέων μηνυμάτων από σημειώσεις, αλλά αυτά είναι ίσως (;) αναμενόμενα σε μία δοκιμαστική περίοδο.
Για κάποιον που ασχολείται έστω και ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία το να πετύχει το σωστό φωτισμό, να καδράρει σωστά την εικόνα, να ρυθμίσει σωστά τη μηχανή ώστε να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι μάλλον το σημαντικότερο και διασκεδαστικότερο κομμάτι. Θέλει χρόνο, υπομονή, μάτι, εμπειρία, όρεξη και, γιατί όχι, τύχη.
Η πρώτη ικανοποίηση ή... απογοήτευση έρχεται όταν μεταφέρεις τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και βλέπεις σε μεγάλη πλέον οθόνη τα... επιτεύγματά σου. Εκεί αποκαλύπτονται οι ατέλειες, τα λάθη, αλλά και οι ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που δεν είχες προσέξει κατά τη λήψη. Κοιτάζεις τις ρυθμίσεις, ξεχωρίζεις τις σωστές από τις λάθος φωτογραφίες, μαθαίνεις από τα λάθη σου, διορθώνεσαι, εξελίσσεσαι.
Για κάποιον με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη και περιθώρια χρόνου το παιχνίδι δε σταματάει εκεί, αλλά μπορεί να αρχίσει να επεξεργάζεται τις φωτογραφίες του. Από μια απλή ρύθμιση της φωτεινότητας και την αλλαγή του κάδρου (cropping) μέχρι πιο επιτηδευμένη επεξεργασία με πολυπλοκότερα προγράμματα (βλέπε Photoshop) που δημιουργεί κάτι εντελώς καινούριο.
Και μετά τι; Τι γίνεται με τις φωτογραφίες αυτές καθ' αυτές;
Προσωπικά μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι τις φωτογραφίες μου. Κατά κάποιον τρόπο να τις εκθέτω. Γι' αυτό και έχω τον λογαριασμό στο flickr στον οποίο ανεβάζω συχνά φωτογραφίες, άλλες φορές για να τις δημοσιεύσω μετά στο blog, να πλαισιώσω κάποιο post ή απλά για να τις μοιραστώ.
Υπάρχει όμως και ο παλιός καλός τρόπος, η εκτύπωση των φωτογραφιών. Όπως και να το κάνουμε, όσο ψηφιακή κι αν έχει γίνει η ζωή μας, άλλη χάρη έχει το album το οποίο ξεφυλλίζεις στον καναπέ με τους φίλους σου, οι φωτογραφίες στις κορνίζες, τα κολάζ φωτογραφιών στον πίνακα ανακοινώσεων, το μεγάλο κάδρο ή το poster στον τοίχο.
Μέχρι τώρα συνήθιζα να τυπώνω φωτογραφίες στα κατά τόπους φωτογραφεία, χωρίς μεγάλη οικονομική επιβάρυνση αφού - σε σχέση με το μακρινό παρελθόν των φιλμς - τύπωνα μικρό αριθμό φωτογραφιών, επεξεργασμένων και καδραρισμένων όπως εγώ ήθελα και άρα χωρίς περιττές εκτυπώσεις. Πριν λίγο καιρό όμως αποφάσισα να αγοράσω έναν εκτυπωτή εκτός των άλλων και ίσως περισσότερο για να τυπώνω τις φωτογραφίες στο σπίτι. Αν το δει κάποιος καθαρά οικονομικά δεν είναι πιο συμφέρουσα επιλογή, όμως σου επιτρέπει να πειραματιστείς, να δοκιμάσεις, να παίξεις με τις φωτογραφίες σου πολύ πιο γρήγορα και άμεσα.
Εκτός από τις πολλές φωτογραφίες που τύπωσα για να χαρίσω ή να κορνιζάρω θέλησα κάποια στιγμή να φτιάξω ένα-δύο κάδρα σε μεγαλύτερο μέγεθος. Υπήρχε πάντα η επιλογή για εκτύπωση σε φωτογραφείο, όπου αν θυμάμαι καλά μια εκτύπωση σε ένα μέγεθος της τάξης του 30x40 cm κοστίζει λιγότερο από 10 ευρώ. Στα πλαίσια όμως του πειραματισμού είπα να το δοκιμάσω μόνος μου, αλλά έλα που ο εκτυπωτής δεν τυπώνει σε μεγαλύτερο από A4 χαρτί. Έψαξα λίγο λοιπόν και βρήκα τη λύση στο PosteRazor, μια δωρεάν εφαρμογή η οποία αναλαμβάνει να κόψει μια εικόνα σε πολλά κομμάτια ανάλογα με τον είδος χαρτιού που διαθέτουμε και το τελικό μέγεθος που επιθυμούμε, όπως μας εξηγεί και το σχετικό video-tutorial.
Αφού κάνεις τις διάφορες επιλογές, όπως πχ αν θέλεις να υπάρχει επικάλυψη μεταξύ των τμημάτων και σε τι βαθμό, δημιουργεί ένα pdf αρχείο το οποίο εσύ απλά πρέπει να εκτυπώσεις.
Βέβαια εκεί υπάρχει ένα μικρό θεματάκι, γιατί πρέπει να βεβαιωθείς πως η εκτύπωση θα είναι ακριβής και δε θα λείπουν κομμάτια από τα τυχόν περιθώρια της σελίδας ώστε να ταιριάζουν μεταξύ τους τα διάφορα μέρη. Μετά απλά βάζεις δίπλα δίπλα τα χαρτιά και έχεις ένα ωραιότατο κάδρο ή γιατί όχι ένα ακόμα πιο μεγάλο poster!
Μεγάλη σημασία βέβαια παίζει η ανάλυση της φωτογραφίας, η ποιότητα της εκτύπωσης αλλά και η ποιότητα του χαρτιού (απαραίτητα φωτογραφικού). Μπορεί η όλη διαδικασία να μην έχει καμία σχέση με αυτή σε έναν σκοτεινό θάλαμο και την εμφάνιση φωτογραφιών από φιλμ, αλλά είναι κάτι σίγουρα πιο απλό και εύκολο, ενώ η ποιότητα μπορεί να σας εκπλήξει!
Τέλος υπάρχει και τρίτος δρόμος, λίγο πιο ακριβός αλλά σαφώς πιο επαγγελματικός και ποιοτικά ανώτερος: η παραγγελία διαφόρων προϊόντων σε κάποια online υπηρεσία που θα τυπώσουν για σας από απλές φωτογραφίες μέχρι φωτογραφικά albums, posters, μπλούζες κλπ. Προσωπικά έχω δοκιμάσει το blurb το οποίο συνεργάζεται και με το flickr για την δημιουργία photobooks και έμεινα πάρα πολύ ικανοποιημένος! Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Καλές δημιουργίες! Περιμένω τις προτάσεις/ιδέες σας για άλλες σχετικές εφαρμογές ή υπηρεσίες!
"Αξίζει να φτάσεις ως το τέρμα". Με αυτή τη φράση υποδέχεται το Σίγρι τον επισκέπτη, ο οποίος φτάνει στο μικρό ψαροχώρι έχοντας διανύσει από τη Μυτιλήνη περίπου 100 χιλιόμετρα, αρκετά από αυτά μέσα από γυμνές πλαγιές και βραχώδεις λόφους.
Στη διαδρομή δε συναντάμε δύο στίχους ανεμογεννήτριων, μιας και ο αέρας στην περιοχή είναι αρκετά συχνός και δυνατός.
Μαθαίνουμε πως η ονομασία Σίγρι προέρχεται από το Ρωμαϊκό Siguro, που σημαίνει ασφαλές και αναφέρεται στο φυσικό λιμάνι που βλέπετε και στη φωτογραφία και που σχηματίζεται από δύο μικρές νησίδες απέναντι από το χωριό.
Το χωριό που αριθμεί περίπου 300-400 κατοίκους ζει από την αλιεία αλλά και τον τουρισμό, που οφείλεται στο μοναδικό Απολιθωμένο Δάσος που βρίσκεται κοντά. Μάλιστα στο χωριό υπάρχει μουσείο Φυσικής ιστορίας με απολιθώματα σχεδιασμένο σε ευρωπαϊκά πρότυπα!
Το χωριό όπως φαίνεται από το Κάστρο.
Το Σίγρι πρωτοκατοικήθηκε από Τούρκους και επί Τουρκοκρατίας χτίστηκαν τα Λουτρά που φαίνονται παρακάτω τα οποία όμως είναι αφημένα στη μοίρα τους.
Επί Τουρκοκρατίας χτίστηκε και το μικρό κάστρο-φρούριο που υψώνεται δίπλα από το λιμάνι.
Το Σίγρι εκτός των άλλων διαθέτει και παραλίες! Η μία είναι κάτω από το χωριό, με ψιλή άμμο και καθαρά νερά, αν και ίσως λίγο κρύα για τα γούστα κάποιων.
Η δεύτερη και ίσως πιο γνωστή είναι η Φανερωμένη, η οποία εκτός από μπάνιο, με τους βράχους και τα κύματα που τους δέρνουν προσφέρεται και για φωτογραφίες! Δυστυχώς το φως την ώρα που την επισκέφτηκα δεν ήταν και το καλύτερο αλλά μια ιδέα μπορείτε να την πάρετε νομίζω!
Απ' όσο γνωρίζω τα νερά είναι αρκετά κρύα, προσωπική εμπειρία όμως δεν έχω!
Επίσης το χωριό διαθέτει ενοικιαζόμενα δωμάτια για όποιους θέλουν να διανυκτερεύσουν αλλά και ωραιότατο φαγητό με έμφαση στα θαλασσινά όπως αντιλαμβάνεστε!
Προς ενημέρωση του επιβατικού κοινού να ενημερώσω επίσης πως το καλοκαίρι υπάρχει γραμμή Θεσσαλονίκη-Σίγρι με τελικό προορισμό τη Ρόδο.
Το νησί της Λέσβου έχει κι αυτό, όπως και κάθε τόπος άλλωστε, τις δικές του αντιθέσεις. Η πιο έντονη στο μάτι ίσως είναι η αλλαγή του τοπίου περνώντας από το ανατολικό στο δυτικό μέρος του νησιού.
Κάνοντας περιηγήσεις στην ανατολική πλευρά του νησιού, ειδικά προς τη Συκαμνιά ή προς την Αγιάσο και τον Πολυχνίτο δε μπορείς να μην εντυπωσιαστείς από τα καταπράσινα βουνά και τα χωριά που ξεπηδάνε μέσα από τα πυκνά δάση. Ο συνδυασμός των χρωμάτων είναι κάτι που δε χορταίνει εύκολα το μάτι, ειδικά όταν έχει συνηθίσει στα πιο γυμνά τοπία άλλων νησιών, όπως για παράδειγμα των Κυκλάδων.
Μόλις όμως στρίψεις από την Καλλονή προς την άλλη πλευρά, με κατεύθυνση την Άντισα και την Ερεσό, το τοπίο σταδιακά αλλάζει και αντί για πράσινες πλαγιές βλέπεις τώρα βραχώδεις λόφους, αντί για ψηλά πεύκα ή ελιές βλέπεις πουρνάρια και θάμνους, και σε μερικά σημεία κάποια αραιή βλάστηση.
Κάπου εκεί, στη μέση του πουθενά - μάλλον εκεί θα οφείλει το όνομά του - βρίσκεται ο Μεσότοπος. Ένα χωριό 1000 περίπου κατοίκων που παρά το δυσπρόσιτο της θέσης του και την αγριάδα της φύσης που το περιβάλλει ζει και αναπτύσσεται κυρίως χάρη στο μεράκι των κατοίκων του.
Από την πρώτη κι όλας φορά που πέρασα από το χωριό οι ντόπιοι φίλοι μου, που δεν έχουν καταγωγή από τον Μεσότοπο, μου τόνισαν τις δραστηριότητες του Συνεταιρισμού και την ποιότητα των τοπικών προϊόντων που μπορεί κάποιος να προμηθευτεί. Ζυμαρικά, τραχανά, χυλοπίτες, απλά ή με πατζάρι, σπανάκι ή καρότο, παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες, ελαιόλαδο και άλλα προϊόντα με βάση την ελιά είναι κάποια από τα προϊόντα που μπορεί να αγοράσει ο επισκέπτης. Εγώ προτίμησα ζυμαρικό κοχυλάκι με πατζάρι και γλυκό ντοματάκι. Μην αμελήσετε να γευτείτε και το παστέλι τοπικής παραγωγής!
Το χωριό δραστηριοποιείται και σε άλλους τομείς και διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις, όπως με ενημέρωσε με ένα e-mail ο Σύλλογος Μεσοτοπιτών Λέσβου. Για όποιον ενδιαφέρεται τις παραθέτω κι αν βρεθείτε κατά κει τον Αύγουστο, γιατί να μην κάνετε μια βόλτα;
ΤΕΤΑΡΤΗ 12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009 ώρα 9 μ.μ. «Νεανική δημιουργία - Θεατρική παράσταση “Όρνιθες” του Αριστοφάνη και συναυλία»
ΤΡΙΤΗ 18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009 ώρα 8 μ.μ. «Γειτονιό»
Επίσης στο χωριό υπάρχει Λαογραφικό Μουσείο (ανοιχτό καθημερινά 11-1 και 6-8) το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβα να επισκεφτώ. Επιφυλάσσομαι σε επόμενη εξόρμηση!
Προσεχώς: Post με φωτογραφίες από το Σίγρι, το πιο απομακρυσμένο μέρος του νησιού.
Το να πας από τη μία μεριά του νησιού, από την πόλη της Μυτιλήνης, στην άλλη, προς την Ερεσό και το Σίγρι είναι ένα πράγμα. Μια διαδρομή διόλου ευκαταφρόνητη σε διάρκεια για νησί, με έντονες εναλλαγές τοπίων και εικόνων.
Το να διασχίσεις όμως μια ολόκληρη χώρα, μια ήπειρο, και να φτάσεις από τη Virginia της Ανατολικής ακτής στο San Fransisco της Δυτικής είναι ένα άλλο. Και μάλλον αυτό μπορεί επάξια να ονομαστεί coast to coast road trip.
Πριν λίγο καιρό δύο καλοί μου φίλοι πήραν ένα αμάξι και έκαναν αυτό το ταξίδι, περνώντας από 9 - αν δεν κάνω λάθος - πολιτείες, μεταξύ άλλων από το Texas, το New Mexico και την Arizona! Ατέλειωτες ώρες στο τιμόνι, με τις απαραίτητες στάσεις για ξεκούραση και περιήγηση, απόλαυσαν τη θέα στο Grand Canyon και οδήγησαν στη θρυλική Route 66, διανυκτέρευσαν σε τα-έχω-δει-σε-ταινίες motels και νυχτοπερπάτησαν στο Las Vegas και το Los Angeles.
Μέχρι να έχω την τύχη να κάνω κι εγώ ένα παρόμοιο ταξίδι απολαμβάνω μαζί σας μερικές από τις φωτογραφίες που είχαν την καλοσύνη να μοιραστούν τα παιδιά.
