Ο Ρούχλας είναι Λα

Σίγουρα είχα αρκετά χρόνια να ακούσω αυτό το τραγουδάκι, και ακόμα περισσότερα να το σιγοτραγουδήσω! Δε θυμάμαι ποια ήταν η αφορμή που εκείνο το καλοκαιρινό (τυπικά τουλάχιστον) πρωινό πριν λίγους μήνες ανάμεσα σε αγνώστους που - ευτυχώς - δεν καταλάβαιναν γρι τι έλεγα τραγουδούσα με παρρησία το χαριτωμένο theme.

Φα δίεση ο Φιόγκος, κι ο Ρούχλας είναι Λα...

Τι κόλλημα κι αυτό. Πως μου ήρθε; Και το χειρότερο. Είχε κολλήσει το μυαλό μου και δεν θυμόμουν όλους τους στίχους (και δεν έχει και πολλούς). Έτσι γυρνώντας σπίτι έψαξα στο youtube και λυτρώθηκα.

... ο Σεβαστιανός διηγείται στη γραμμή του Σι και στο Μι τραγουδάει παραμύθια η Μελιά.

Το εν λόγω τραγούδι, για όσους δεν γνωρίζουν ή όσους δε θυμούνται ήταν το τραγούδι στους τίτλους τη παιδικής σειράς "Του κουτιού τα παραμύθια", που προβαλλόταν στην ΕΡΤ τη δεκαετία του '80. Την οποία ο μικρός γκρινιάρης παρακολουθούσε με ζηλευτή συνέπεια.

Λίγα λόγια, όχι από μένα, αλλά από το wikipedia.

Στην σειρά αυτή της Οικογένειας Σοφιανού πρωταγωνιστούσε ένα μικρό κορίτσι, η Παρασκευούλα, το οποίο είχε κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι της ένα μεγάλο κουτί. Μέσα σε αυτό το κουτί υπήρχε ένας ολόκληρος μαγικός κόσμος γεμάτος παραμύθια. Τέσσερις υπέροχες φιγούρες, φίλοι της Παρασκευούλας, ήταν οι μεγάλοι παραμυθάδες που έλεγαν ιστορίες από κάθε γωνιά της γης. Ο Ρούχλας (Παύλος Κοντογιαννίδης), ο Φιόγκος (Φαίδων Σοφιανός), ο Σεβαστιανός (Παύλος Χαϊκάλης) και η Μελιά (Ήβη Σοφιανού). Η σειρά είχε πολύ μεγάλη επιτυχία κατά την πρώτη της προβολή στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 (1987) και οι επαναλήψεις της συνεχίζονται μέχρι σήμερα - με φανατικούς τηλεθεατές - από την κρατική τηλεόραση.

Η ιδέα, το σενάριο και οι στίχοι ήταν της Ήβης Σοφιανού. Η πρωτότυπη για κάθε επεισόδιο μουσική ήταν του Φαίδωνα Σοφιανού.

Από τότε είχα βάλει στα to do, ή μάλλον στα to blog, ένα post για τις παιδικές σειρές που παρακολουθούσα πριν περίπου 20 χρόνια. Από τότε διάβασα διάφορα τέτοια posts, όπως της Σοφίας, που όμως αναφερόταν λίγα χρονάκια πιο πριν (χεχε) και της Δανάης, που ήταν λίγο πιο κοντά μου χρονικά.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να γράψω λίγα λόγια για τα τηλεοπτικά ερεθίσματα εκείνα χρόνια της αθωότητας (λέμε τώρα).

Τι; Α, όχι τώρα. Αυτό είναι το εισαγωγικό post. Ελπίζω μόνο να μην περάσουν άλλοι 2-3 μήνες για το κυρίως πιάτο... Γιατί το έχω αυτό, ξεχνιέμαι.....!