Wednesday 28 November 2007

The Phantom of the Opera

Πήγα χτες βράδυ και είδα επιτέλους το πολυβραβευμένο musical The Phantom of the Opera στο Her Majesty's Theatre. Η μουσική του Andrew Lloyd Webber γενικά είναι εκπληκτική κατά τη γνώμη μου, αλλά στο συγκεκριμένο έργο είναι κάτι παραπάνω από αυτό, και σε συνδυασμό με μια ωραία ιστορία γεμάτη πάθος και περιπέτεια, ήταν κάτι που δε μπορούσα να αντισταθώ, παρά την λίγο πιο τσιμπημένη τιμή σε σχέση με άλλα musicals!

Πηγαίνοντας στο θέατρο είχα αρχίσει να σιγοτραγουδάω κάποια από τα γνωστά τραγούδια, αφήνοντας βέβαια κατά μέρος τους στίχους, που σπάνια θυμάμαι σε ένα τραγούδι! Όπως καταλαβαίνετε πήγαινα με μεγάλες προσδοκίες. Το κακό με όταν συμβαίνει αυτό είναι οτι γίνομαι πολύ αυστηρός και δεν ενθουσιάζομαι εύκολα.

Θα είμαι ειλικρινής. Στο πρώτο μισό της πρώτης πράξης είχα ανατριχιάσει στην κυριολεξία! Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό, σε τίποτα απ' ότι έχω παρακολουθήσει ever. Μπορεί σε κάποια άλλα θεάματα να συγκινήθηκα ή ακόμα και να ανατρίχιασα, αλλά αυτό δεν κράτησε παραπάνω απ' όσο να "χωνέψω" αυτό που έβλεπα ή άκουγα. Χτες όμως επί περίπου μισή ώρα, από τη στιγμή που ο πολυέλαιος ξεσκεπάστηκε στη δημοπρασία της πρώτης σκηνής και ολόφωτος υψώθηκε για να μας μεταφέρει στις μέρες δόξας της Όπερας του Παρισιού, καθώς η μία σκηνή διαδεχόταν την άλλη, καθώς η ορχηστρική μουσική ταλλαντευόταν σε τέμπο και ένταση, έννιωθα το ένα ρίγος μετά το άλλο. Είχα εκστασιαστεί και δεν υπερβάλλω καθόλου!

Βέβαια, όπως όλα τα ωραία πράγματα, είχε κι αυτό ένα τέλος, και συντομότερα απ' ότι περίμενα. Η παράσταση έκανε μια τεράστια κοιλιά, από τη μέση της πρώτης πράξης (για όσους ξέρουν, μετά την συνάντηση του Φαντάσματος της Όπερας με την Christine, εκεί που στέλνει γράμματα στους νέους ιδιοκτήτες της Όπερας για τις απαιτήσεις του), η οποία δυστυχώς συνεχίστηκε και μέχρι τη μέση της δεύτερης πράξης. Αυτό κυρίως νομίζω λόγω του σεναρίου, αφού το Φάντασμα έχει μικρή συμμετοχή και εμφανίζεται σποραδικά, ενώ το κυρίως θέμα είναι οι αντιδράσεις του θιάσου στη μυστηριώδη ύπαρξή του. Ένα άλλο στοιχείο που δε μου άρεσε είναι οι σκηνές που μιλάνε (ή τραγουδάνε) όλοι μαζί, με αποτέλεσμα αν δεν κάθεσαι στις πρώτες σειρές (και όχι, δεν καθόμουνα εκεί), να μην καταλαβαίνεις ούτε τι λένε ούτε τι τραγουδάνε, ούτε τέλος πάντων τι γίνεται. Κάπου εκεί άρχισα να κοιτάω το υπόλοιπο θέατρο, τα διαζώματα, τα σκηνικά, τα φώτα, τις εξόδους, τους γύρω μου που μιλούσαν συνέχεια κλπ. Δεν αντιλέγω, σίγουρα έφταιγε οτι ήξερα την υπόθεση, αλλά οτι θα ήμουν αυστηρός το είπα, δεν το είπα;

Κατάφερα να συγκεντρωθώ ξανά προς τη μέση της δεύτερης πράξης, όταν το Φάντασμα επέστρεψε δριμύτερο και διεκδίκησε την Christine με όλα τα επακόλουθα. Κάπως το έσωσε, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω πως μία ώρα νωρίτερα, ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις και όλη τη δυναμική, κατάφερε να με κάνει να βαρεθώ.

Στα θετικά της παράστασης θα βάλω την μουσική του Webber, την άψογη εκτέλεσή της από τους μουσικούς, την ερμηνεία της ηθοποιού που υποδυόταν την Christine αλλά και του Φαντάσματος, αν και δεν με εντυπωσίασε τόσο. Επίσης στα θετικά θα βάλω τα ωραία σκηνικά, που σε μεταφέρουν από την σκηνή και τα παρασκήνια της Όπερας στην υπόγεια λίμνη με τα κεριά που ζει το Φάντασμα. Οι εναλλαγές των σκηνικών ήταν πολύ γρήγορες, ενώ η μεγάλη σε βάθος σκηνή επέτρεπε την εξέλιξη της δράσης σε διαφορετικά επίπεδα. Καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα κουστούμια αλλά και η ερμηνεία του Raoul (του αγαπητικού της Christine) και ίσως της Meg Giry (της καλύτερης φίλης της Christine), η οποία αν θυμάμαι καλά στην ταινία (χωρίς βέβαια να θέλω να συγκρίνω την ταινία με την παράσταση) είχε πολύ μεγαλύτερο ρόλο.

Παρ' όλη την κριτική που έκανα, και παρά τις δυσκολίες που είχε σαν θέαμα σε σχέση με τα άλλα musicals που έχω δει εδώ (γνωστό σενάριο, γνωστή μουσική, πρόσφατη ταινία, υψηλές προσδοκίες) νομίζω οτι για την ένταση του πρώτου μέρους, την ερμηνεία των τραγουδιών και τα σκηνικά, άξιζε τον κόπο και σίγουρα καταφέρνει να μπει ψηλά στη λίστα των δικών μου Best of!

15 comments:

seaina said...

Το "Φάντασμα της Όπερας" είναι από τα αγαπημένα μου έργα, με λατρεμένη μουσική. Αν εγώ ανατρίχιασα στην ταινία, φαντάζομαι τα συναισθήματα στο θέατρο. Είσαι τυχερός που το έζησες. Τελικά αυτό το Λονδίνο, όλο εμπειρίες που ζηλεύω σου δίνει ...

~~A~~ said...

Είχε τύχει και είχα δει μια παλιότερη ταινία στην τηλεόραση και μου άρεσε τόσο που πήγα και την πήρα από το video club σε κασέτα παρακαλώ να την ξαναδώ αλλά ήταν άλλη ταινία που δε μου άρεσε.Η πρόσφατη έτσι και έτσι μου κάνε αλλά η μουσική της ταινίας από τότε που την είδα 1η φορά με έιχε μαγέψει.

Όσο για την παράσταση,πρέπει να έχει άλλη μαγεία από την ταινία.

Unknown said...

Είναι πραγματικά εξαιρετική παράσταση, ειδικά αν σκεφτείς πως ήταν έτσι πριν 20 χρόνια περίπου όταν πρωτοβγήκε - εντυπωσιακότατο για την εποχή του! Η κοιλιά στη μέση είναι εμφανής, για αυτό και στην έκδοση στο Las Vegas (έχω δει και τις 2) έχουν κόψει αρκετά από εκεί και είναι μόνο 90 λεπτά σύνολο η διάρκεια - πολύ καλύτερα κατά τη γνώμη μου.

Σοφία said...

Για την κοιλιά συμφωνώ κι εγώ. Θα ήταν καλύτερα να κόψουν λίγο στη μέση. Γενικά πάντως είναι πάρα πολύ καλή παράσταση, με εκπληκτική μουσική. Χαίρομαι που πήγες και σου άρεσε :-)

Την ταινία δεν την έχω δει, ούτε την καινούρια, ούτε την παλιά. Αξίζει καθόλου αν έχεις δει την παράσταση πρώτα;

Γκρινιάρης said...

Seaina, αν σου άρεσε η ταινία, με την οποία δεν ξετρελάθηκα αλλά ok, καλούτσικη ήταν, με την παράσταση θα ξετρελαθείς. Αλλά μην αγχώνεσαι, 21 χρόνια παίζεται εδώ και θα παίζεται για πολλά ακόμα, οπότε προλαβαίνεις.

~~Α~~, δεν έχω δει την ταινία που λες, έχω δει την πιο πρόσφατη του 2004, που μάλλον δε σου άρεσε. Η μουσιή με είχε μαγέψει πιο πριν κι από τότε, η ταινία απλά της είχε δώσει ένα οπτικό εφέ. Στην παράσταση ήχος και εικόνα δένουν πολύ καλύτερα. Αλλά η κοιλιά κοιλιά. Στην ταινία δε θυμάμαι αν το είχα παρατηρήσει.

Themos, πράγματι, 20 χρόνια πριν τα σκηνικά και τα όποια εφέ θα ήταν πολύ διαφορετικά. Δεδομένου όμως πως το μεγαλύτερο ατού για μένα είναι η μουσική και η ερμηνεία της, εξηγείται η επιτυχία της παράστασης από τότε. Ενδιαφέρουσα η version του Las Vegas. Κάποια σημεία ίσως ήταν περιττά, ενώ θα μπορούσαν να μπουν άλλα, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με τη σχέση της Christine και του Φαντάσματος, στην οποία η παράσταση που είδα δεν εστίαζε τόοοοσο πολύ.

Σοφία, ναι, επιτέλους το κατάφερα. Νομίζω οτι η ταινία είναι αρκετά διαφορετική από την παράσταση. Έχω την εντύπωση οτι περιγράφει πιο σφαιρικά και ολοκληρωμένα την ιστορία, ενώ η παράσταση εστιάζει στην ένταση και το συναίσθημα που προκαλεί στον θεατή παρά στην αφήγηση της ιστορίας. Θα σου πρότεινα να την δεις, έχοντας πάντα κατά νου οτι ξέρεις την υπόθεση και προαποφασίζοντας να μην κάνεις την σύγκριση μεταξύ δυο ανόμοιων πραγμάτων. Με αυτές τις προϋποθέσεις, ναι, δες την.

Σοφία said...

Περισσότερο από περιέργεια θέλω να την δω, γιατί είμαι σίγουρη πως δεν θα μου αρέσει όσο η παράσταση (αν και ποτέ δεν ξέρεις).

Νομίζω πάντως ότι τα σκηνικά και τα κουστούμια της παράστασης ήταν τα ίδια και προ 20ετίας.

Γκρινιάρης said...

Αλήθεια; Ενδιαφέρον. Θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό τότε. Όχι οτι είχε και τίποτα που απαιτεί υψηλή τεχνολογία βέβαια.

Anonymous said...

το φαντασμα της οπερας ειναι μια απο της αγαπημενες μου ταινιες μαζι με τον τιτανικο.το ειδα το δεκεμβριο του 2006 και ακομα μου εχει μεινει ειναι φανταστικο. Εξαιρετικη μουσικη και πολυ καλες ερμηνειες απο gerard butler[phantom] emmy rossum [christien] πρεπει να το δειτε ειναι τελειο.

Γκρινιάρης said...

Maria κι εμένα μου άρεσε η ταινία, και να φανταστείς οτι οι ταινίες-musicals δε μου άρεσαν καθόλου! Αν μπορέσεις στο μέλλον, προσπάθησε να δεις και το musical.

Anonymous said...

ΓΡΙΝΙΑΡΗ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΤΟ ΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΤΑΝ ΘΑΜΟΥ ΔΩΘΕΙ Η ΕΘΚΑΙΡΙΑ. ΠΙΣΤΕΥΣ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΕ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ?

Anonymous said...

γκριαρη εγω ημαρια εστειλα το μηνθμα στις 23 απριλιουαπλως ξεχασα ναγραψω ονομα. τι πιστευεις για αυτο που σε ρωτησα?

Γκρινιάρης said...

Καλημέρα! Κοίτα, δε μπορώ να σου δώσω απάντηση, γιατί δεν έχω διαβάσει πολλά για την ιστορία της όπερας του Παρισιού. Εσύ τι πιστεύεις; Έχεις διαβάσει κάτι; Πάντως εύχομαι να καταφέρεις να το δεις σύντομα! Αξίζει!

Anonymous said...

πειστευω οτι θπηρχε και οτι ηταν ενας πολυ χαρησματικος ανθρωπος γιατι εγω διαβασει το βιβλιο να τοδιαβασεις και εσυ ειναι τελειο ! ! και εγω ευχομαι μια μερα νατο δω στο θεατρο.

Anonymous said...

η μαρια ειμαι ναι πιστευω οτι υπηρχε καιηταν ενας πολυ ταλαντουχος ανθρωπος γιατι εχω διαβασει το βιβλιο να τοδιαβασεις και εσυ ειναι τελειο !!.και εγω ευχομαι να το δω στο θεατρο θα ειναι τελεια εμπηρια.

Anonymous said...

ειναι εξαιρετικη η ταινια μετον gerard butler.δινει απολυτα το τραγικο του φαντασματος..η φωνη του ειναι εξαιρετικα πρωτοτυπη και με εκανε να κλαψω απο τον τροπο που ερμηνευσε...τα χρωματα της νυχτας ειχαν κατι ασυλληπτο κατι που δεν μπορω να εκφρασω...ημουσικη θα χαρακτηριζοταν απο εμενα κατι σαν μεθυστικη τρελλα μια παρακρουση εξυψωτικη...απιθανα συναισθηματα..και ενιωσα ξαφνικα οτι υπαρχει ενας παραξενος κοσμος εκει που καποιες ψυχες ανηκουν..και δεν τολμουν να το πουν....οχι για να μην γινουν περιγελο..μα γιατι κρατουν μυστικα...μερθα