The Phantom of the Opera

Πήγα χτες βράδυ και είδα επιτέλους το πολυβραβευμένο musical The Phantom of the Opera στο Her Majesty's Theatre. Η μουσική του Andrew Lloyd Webber γενικά είναι εκπληκτική κατά τη γνώμη μου, αλλά στο συγκεκριμένο έργο είναι κάτι παραπάνω από αυτό, και σε συνδυασμό με μια ωραία ιστορία γεμάτη πάθος και περιπέτεια, ήταν κάτι που δε μπορούσα να αντισταθώ, παρά την λίγο πιο τσιμπημένη τιμή σε σχέση με άλλα musicals!

Πηγαίνοντας στο θέατρο είχα αρχίσει να σιγοτραγουδάω κάποια από τα γνωστά τραγούδια, αφήνοντας βέβαια κατά μέρος τους στίχους, που σπάνια θυμάμαι σε ένα τραγούδι! Όπως καταλαβαίνετε πήγαινα με μεγάλες προσδοκίες. Το κακό με όταν συμβαίνει αυτό είναι οτι γίνομαι πολύ αυστηρός και δεν ενθουσιάζομαι εύκολα.

Θα είμαι ειλικρινής. Στο πρώτο μισό της πρώτης πράξης είχα ανατριχιάσει στην κυριολεξία! Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό, σε τίποτα απ' ότι έχω παρακολουθήσει ever. Μπορεί σε κάποια άλλα θεάματα να συγκινήθηκα ή ακόμα και να ανατρίχιασα, αλλά αυτό δεν κράτησε παραπάνω απ' όσο να "χωνέψω" αυτό που έβλεπα ή άκουγα. Χτες όμως επί περίπου μισή ώρα, από τη στιγμή που ο πολυέλαιος ξεσκεπάστηκε στη δημοπρασία της πρώτης σκηνής και ολόφωτος υψώθηκε για να μας μεταφέρει στις μέρες δόξας της Όπερας του Παρισιού, καθώς η μία σκηνή διαδεχόταν την άλλη, καθώς η ορχηστρική μουσική ταλλαντευόταν σε τέμπο και ένταση, έννιωθα το ένα ρίγος μετά το άλλο. Είχα εκστασιαστεί και δεν υπερβάλλω καθόλου!

Βέβαια, όπως όλα τα ωραία πράγματα, είχε κι αυτό ένα τέλος, και συντομότερα απ' ότι περίμενα. Η παράσταση έκανε μια τεράστια κοιλιά, από τη μέση της πρώτης πράξης (για όσους ξέρουν, μετά την συνάντηση του Φαντάσματος της Όπερας με την Christine, εκεί που στέλνει γράμματα στους νέους ιδιοκτήτες της Όπερας για τις απαιτήσεις του), η οποία δυστυχώς συνεχίστηκε και μέχρι τη μέση της δεύτερης πράξης. Αυτό κυρίως νομίζω λόγω του σεναρίου, αφού το Φάντασμα έχει μικρή συμμετοχή και εμφανίζεται σποραδικά, ενώ το κυρίως θέμα είναι οι αντιδράσεις του θιάσου στη μυστηριώδη ύπαρξή του. Ένα άλλο στοιχείο που δε μου άρεσε είναι οι σκηνές που μιλάνε (ή τραγουδάνε) όλοι μαζί, με αποτέλεσμα αν δεν κάθεσαι στις πρώτες σειρές (και όχι, δεν καθόμουνα εκεί), να μην καταλαβαίνεις ούτε τι λένε ούτε τι τραγουδάνε, ούτε τέλος πάντων τι γίνεται. Κάπου εκεί άρχισα να κοιτάω το υπόλοιπο θέατρο, τα διαζώματα, τα σκηνικά, τα φώτα, τις εξόδους, τους γύρω μου που μιλούσαν συνέχεια κλπ. Δεν αντιλέγω, σίγουρα έφταιγε οτι ήξερα την υπόθεση, αλλά οτι θα ήμουν αυστηρός το είπα, δεν το είπα;

Κατάφερα να συγκεντρωθώ ξανά προς τη μέση της δεύτερης πράξης, όταν το Φάντασμα επέστρεψε δριμύτερο και διεκδίκησε την Christine με όλα τα επακόλουθα. Κάπως το έσωσε, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω πως μία ώρα νωρίτερα, ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις και όλη τη δυναμική, κατάφερε να με κάνει να βαρεθώ.

Στα θετικά της παράστασης θα βάλω την μουσική του Webber, την άψογη εκτέλεσή της από τους μουσικούς, την ερμηνεία της ηθοποιού που υποδυόταν την Christine αλλά και του Φαντάσματος, αν και δεν με εντυπωσίασε τόσο. Επίσης στα θετικά θα βάλω τα ωραία σκηνικά, που σε μεταφέρουν από την σκηνή και τα παρασκήνια της Όπερας στην υπόγεια λίμνη με τα κεριά που ζει το Φάντασμα. Οι εναλλαγές των σκηνικών ήταν πολύ γρήγορες, ενώ η μεγάλη σε βάθος σκηνή επέτρεπε την εξέλιξη της δράσης σε διαφορετικά επίπεδα. Καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα κουστούμια αλλά και η ερμηνεία του Raoul (του αγαπητικού της Christine) και ίσως της Meg Giry (της καλύτερης φίλης της Christine), η οποία αν θυμάμαι καλά στην ταινία (χωρίς βέβαια να θέλω να συγκρίνω την ταινία με την παράσταση) είχε πολύ μεγαλύτερο ρόλο.

Παρ' όλη την κριτική που έκανα, και παρά τις δυσκολίες που είχε σαν θέαμα σε σχέση με τα άλλα musicals που έχω δει εδώ (γνωστό σενάριο, γνωστή μουσική, πρόσφατη ταινία, υψηλές προσδοκίες) νομίζω οτι για την ένταση του πρώτου μέρους, την ερμηνεία των τραγουδιών και τα σκηνικά, άξιζε τον κόπο και σίγουρα καταφέρνει να μπει ψηλά στη λίστα των δικών μου Best of!