Friday 7 December 2007

Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Σα να μην έφυγα ποτέ. Έτσι μου φαίνονται όλα εδώ.

Οι ίδιοι ρυθμοί ζωής, η ίδια σχεδόν καθημερινότητα με τότε. Με μικροαλλαγές στις λεπτομέρειες, άλλοτε σημαντικές κι άλλοτε ασήμαντες.

Κάθησα να δω λίγο τηλεόραση, να πιάσω παλμό. Πρόσωπα ίδια, ίσως σε άλλες θέσεις, ίδια και τα λόγια και η βαρεμάρα. Οι ίδιοι καλεσμένοι, οι ίδιοι πολιτικοί, οι ίδιες χαζομάρες. Οι ίδιες ερωτήσεις, οι ίδιες απαντήσεις, οι ίδιες αντιδράσεις, ίσως λίγο πιο έντονες τώρα με το ασφαλιστικό.

Είχα έναν φόβο τι θα γίνει με το αμάξι, γιατί πρώτη φορά έχει περάσει τόσος καιρός χωρίς να οδηγήσω, αλλά τελικά δεν είχα πρόβλημα! Μάλλον είναι όπως το ποδήλατο, που λέμε! :) Εξ' άλλου δεν είχα και πολλές επιλογές, έπρεπε να ανεβάσω αδρεναλίνη και βαθμό ετοιμότητας πολύ γρήγορα για να αντιμετωπίσω τις σφήνες από παντού!

Πηγαίνοντας μια βόλτα ένα πρωινό, πέρασα από κάτι καφετέριες και ήταν γεμάτες. Είχα ξεχάσει αυτό το θέαμα, βλέπεις πάνω αφ' ενός δεν έχει καφετέριες (αλλά pubs), αφ' εταίρου αν έχουν κόσμο το πρωί αυτοί είναι τουρίστες, οι ντόπιοι τις γεμίζουν το απόγευμα μετά τη δουλειά. Εύλογο το ερώτημα (μη νομίσεις οτι είναι πρόσφατο, ανέκαθεν είχα την απορία όταν τους έβλεπα γυρνώντας από τη σχολή το μεσημέρι) "μα καλά, όλοι αυτοί δουλειά δεν έχουν"; Γιατί ρε συ, ούτε τουριστική περιοχή/περίοδος είναι, ούτε ξένοι/ηλικιωμένοι/φοιτητές είναι, μια χαρά "εργατικό δυναμικό" (ωχ, πολύ τεχνοκρατικό ακούστηκε αυτό) είναι, τι στο καλό; Προβληματίστηκα και κάθησα να πιω έναν καφέ να το σκεφτώ, αλλά αντί για φραπέ που ήθελα πήρα ζεστό, με νίκησε το κρύο (ω ναι) βλέπετε. Και τώρα που το' φερε η κουβέντα, τι κρύο είναι αυτό ρε συ; Εγώ περίμενα οτι θα έρθω και με το ζώρι θα χρειάζεται φούτερ, κι έρχομαι και λέω καλά που έφερα χοντρό πουλόβερ! Θα μου πεις, Δεκέμβρης είναι, τι περιμένεις; Πάντως μου φαίνεται το κρύο εδώ πιο τσουχτερό, δεν κάνω πλάκα. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου. Ίσως έχει να κάνει με την υγρασία του Λονδίνου, ή με το οτι εκεί έχει σύννεφα αντί για καθαρό ουρανό, ή ακόμα οτι εκεί το περιμένεις ενώ εδώ όχι! Τι να πω...

Α, μην το ξεχάσω, πριν φύγω να πάω και στο σουβλατζίδικο της γειτονιάςνα χτυπήσω 2 πίτα με απ' όλα, με τζατζίκι και τα συναφή, έτσι για το καλό! Προς το παρόν το φαϊ της μαμάς καλά κρατεί, πήρα και συνταγές για πάνω! Ξέρεις τώρα, κανένα σουτζουκάκι, τίποτα γιουβαρλάκια, να έρχεται και να δένει με το fish & chips και το κινέζικο και να είμαστε κομπλέ! Όχι οτι δεν τίμησα δεόντως κάτι γλυκά που βρήκα, σιρωπιαστά, που είναι η αδυναμία μου! Σκέφτομαι να πάρω τίποτα πάνω, να κεράσω, κανα μελομακάρονο, να τους τρελάνω! :)

Ο στολισμός είναι αρκετά λιτός, τουλάχιστον στα μέρη που πρόλαβα να βγω. Στους δρόμους έχουν μπει τα γνωστά κίτρινα λαμπιόνια, χωρίς υπερβολές αλλά και χωρίς διόλου φαντασία. Τα ίδια τόσα χρόνια τώρα. Θα πεις είναι ακόμα αρχές του μηνού, και δε θα διαφωνήσω, προς το τέλος ειδικά σε εμπορικές περιοχές η πόλη χρωματίζεται πολύ πιο έντονα.

Έκλεισε το Village Center στο Μαρούσι, πρόσφατα το έμαθα. Το έφαγε το Cosmopolis και το Mall. Δεν έχω πάει στο Cosmopolis, ίσως να είναι πιο ωραίο. Απλά έχω πολλές αναμνήσεις από τα Village, κάτι βόλτες χρόνια πριν για σινεμά και Goody's μετά με την παλιοπαρέα.

Άνοιξε όμως Τερκενλής στην Αθήνα, εκτός από το αεροδρόμιο (το οποίο επιτέλους βρήκα και πήρα το αγαπημένο τσουρέκι με το που πάτησα πόδι Αθήνα). Ναι, το είδα προχτές περνώντας για Χαλάνδρι, στη συνέχεια της Δουκίσσης Πλακεντίας νομίζω. Αμέ!

Τέλος, αλλά πιο σημαντικό απ' όλα, ίδιοι έμειναν και οι φίλοι. Αυτό κι αν είναι καλό. Γιατί τα στηρίγματα τα θες σταθερά κι αυτούς που σε συντροφεύουν ακλόνητους, συνοδοιπόρους για πάντα. Ήταν από τις μεγαλύτερες χαρές που πήρα να βλέπω τους φίλους μου να παρατάνε τα πάντα, να αλλάζουν το πρόγραμμά τους, να ακυρώνουν τις δουλειές τους για να έρθουν να με δουν, για να πιούμε έναν καφέ, να τα πούμε. Τους ευχαριστώ, γι' αυτό και τους έχω στην καρδιά μου εκεί που τους έχω.

Κλείνω τώρα γιατί με φωνάζουν για πρωινό!

Χα! Πόσο καιρό είχα να το πω αυτό άραγε; :)

16 comments:

DaNaH said...

Πολύ ωραίο το post σου Γκρινιάρη!! Ίσως από τα καλύτερα που έχω διαβάσει! Δεν είναι μόνο το τι γράφεις, αλλά και ο τρόπος που το γράφεις. Επειδή έχω περάσει και εγώ την φάση αυτή - επιστροφή στο σπίτι από το εξωτερικό - δύο φορές, ξέρω πως είναι.

Κάθε φορά που γυρνούσα Χριστούγεννα και Πάσχα στην Θεσσαλονίκη ήθελα να "ρουφήξω" τον Θερμαϊκό, να κουβαλήσω όσες περισσότερες εικόνες μπορούσα από την αγαπημένη μου πόλη πίσω στα "ξένα". Ειδικά η θάλασσα - με την οποία έχω λατρεία - μου έλειπε απίστευτα όσο ήμουν στο εξωτερικό. Και ο ήλιος φυσικά! Δεν πάει να έχει ψωφόκρυο! Με άλλη ψυχολογία βγαίνεις όταν υπάρχει επάνω ένας ολοφώτεινος ήλιος να λαμπιρίζει!

Αυτήν την μόνιμη μουνταμάρα του Βελγίου και της Βόρειας Γαλλίας δεν την άντεχα με τίποτα! Θυμάμαι που όταν έμπαινα στο αεροπλάνο για να γυρίσω στην Ελλάδα, από εκεί ως εδώ έβλεπες ένα ατέλειτο - σαν βαμβάκι - σύννεφο, από το παράθυρο. Με το που προσγειωνόταν το αεροπλάνο όμως και σε χτυπούσε ο ήλιος στο πρόσωπο, όλες οι γκρίζες εικόνες εξαφανίζονταν δια μαγείας!

Επίσης τα φαγητά της μαμάς τα εκτιμάς διαφορετικά όταν δεν αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς σου, και σου έχουν λείψει!

Το μόνο που μου έλειπε όποτε γυρνούσα είναι το ότι μου άρεσε που "έξω" έμενα μόνη μου. Όταν επιστρέφεις σπίτι είσαι υποχρεωμένος να μπεις στους ρυθμούς των άλλων και δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις!

Όσο για τους φίλους, είσαι πολύ τυχερός που τους έχεις και που αλλάζουν το πρόγραμμά τους για να βρεθείτε! Δυστυχώς εγώ όσο ήμουν στο Πανεπιστήμιο έκανα παρέα αποκλειστικά με άτομα από άλλες πόλεις και όταν αποφοιτήσαμε καθένας γύρισε στην πόλη του και εκ των πραγμάτων χαθήκαμε. Συν το γεγονός ότι αμέσως μετά έφυγα έναν χρόνο για μεταπτυχιακό... φίλοι γιοκ!

Sorry για το μεγάλο comment! Παρασύρθηκα, γιατί το θέμα με άγγιξε! :)

An-Lu said...

Όντως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν...δυστυχώς...
Όσο για το κρύο..μήπως την ημέρα που έφτασες είχε 20 βαθμούς και την επόμενη 5? Πώς να μην σου φανεί η διαφορά!

ΥΓ Αν σε πάει ο δρόμος σου στο Μαλλ, πήγαινε να δοκιμάζεις τα πρέτζελ της "Θείας Αννας" μμμμμ! Εθιστικότατα!

Sourotiri said...

Πολυ ωραιο και γλαφυρο ποστ...

Καλως ηρθες πισω!

[Παρεμπιπτοντως...Εχεις σκοπο να ζησεις στην Αγγλια μονιμα;]

Γκρινιάρης said...

Danah, μην απολογήσαι, τα μεγάλα σου comments τα απολαμβάνω ιδιαιτέρως! Τα ίδια πάνω κάτω μ' αυτά που λες συμβαίνουν και με μένα αυτές τις μέρες! :) Ααααχ, και η ώρα της επιστροφής πλησιάζει! Αλλά δε βαριέσαι, το καλό είναι να βρίσκεις πάντα πράγματα που σε ευχαριστούν και σε γεμίζουν, όπου πας. Κι έννοια σου, γυρίζω με πολλή όρεξη πάνω!

An-Lu, thanks για την πρότασή σου, αν καταφέρω και το χορέσω θα ψάξω!

Sourotiri, όχι, δεν σκοπεύω να μείνω μόνιμα πάνω, η επιστροφή είναι παραπάνω από δεδομένη για πολλούς λόγους, απλά όχι πολύ σύντομα.

proserpina said...

Αμα βρεις τί δουλειά κάνουν όλοι αυτοί που ξημεροβραδιάζονται στις καφετέριες (ειδικά στην ευρύτερη περιοχή Θησείου και περιχώρων γίνεται χαμός μιλάμε, φωλιά έχουν;;;) να μου το πεις και μένα παρακαλώ...Χρόνια το έχω απορία :PPPP

Welcome home γκρινιάρη :)))

Viola said...

Οσο για το κρυο στο Λονδινο τι να σου πω... Με εξαιρεση μια μερα που ειχε 2-3 βαθμους, τρεις μηνες την εχω βγαλει με κοντομανικο και σακακι... Αλλιως τα περιμενα κι αλλιως μου ηρθαν! Αγορασα καλοκαιρινα στο Λονδινο! Φαντασου!!!

Γκρινιάρης said...

Proserpina, α, οκ, κάνει και σε άλλους εντύπωση δηλαδή αυτό το φαινόμενο. Ησύχασα τώρα! :)

Βρε Viola, πλάκα μου κάνεις; Ειδικά το Νοέμβριο έκανε αρκετό κρύο, ο Οκτώβριος ίσως ήταν καλός στην αρχή, κυρίως στην αρχή του μαζί με τον Σεπτέμβριο. Αλλά πάει μήνας περίπου που έψαξα και βρήκα κασκόλ και γάντια!

fpboy said...

Καλησπέρα και απο μένα !
Ωραίο ποστ .
Βασικά , το μόνο που άλλαξε στην Αθήνα τον τελευταίο χρόνο είνσι η φάση με το μετρό και τα μαγαζιά στον Κεραμεικό !
Κάνε μια βόλτα ένα βραδάκι να δεις τι φάση .
Καλά να περάσεις !

lifewhispers said...

βλεπεις σιγα σιγα αρχιζεις και τα παρατηρεις ολα, οπως κανεις και πανω. Αδυνατω να πιστεψω οτι εδω κρυώνεις πιο πολυ, πραγματικα αδυνατω!! εκει πανω χιονιζει, βλεπεις παγο στα αυτοκινητα, εδω ποτε θα το δεις αυτο;;; αληθεια θα γυρισεις πριν τις γιορτες πανω ή θα μεινεις εως το 2008;;η κατι λαθοςκαταλαβα εγω; ;)

Σοφία said...

Εντάξει, όχι και χιονίζει! Στο Λονδίνο ειδικά χιονίζει μια φορά κάθε δυο χρόνια, και τότε μόνο 1, άντε 2, μέρες. Και πάγο μέχρι στιγμής έχουμε δει 2 ή 3 φορές νωρίς το πρωί. Γενικά φέτος έχει αρκετά ήπιο χειμώνα. Έκανε λίγο κρύο τον Νοέμβριο, αλλά τις περισσότερες μέρες η θερμοκρασία είναι γύρω στους 10 βαθμούς.

Εξαρτάται βέβαια και με τι συγκρίνεις. Οι Αθηναίοι συνήθως κρυώνουν στο Λονδίνο (είναι και η υγρασία που δεν είναι συνηθισμένοι) ενώ όσοι είναι από ορεινές περιοχές της Ελλάδας δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

Γκρινιάρη, φάε ένα σουβλάκι (απ' όλα) και για μένα :-)

Σοφία said...

Α, και κάτι άλλο: Είσαι το δεύτερο ιστολόγιο σήμερα που μνημονεύει τον Τεκερνλή. Βαλτοί είστε όλοι σας?!!!

Lily said...

Κατ’αρχήν καλώς ήρθες στην Πατρίδα και καλά να περάσεις στης διακοπές σου εδώ. Είσαι πολύ τυχερός πρέπει να σου πω που νιώθεις την ίδια θαλπωρή και ασφάλεια με τους φίλους σου. Που δεν έχουν αλλάξει ή τουλάχιστον δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις αν και κατά πόσο έχουν αλλάξει, με έναν καφέ που πήρατε μαζί. Ισως αν ήσουν εδώ να είχες άλλη άποψη βλέποντας τους στην καθημερινότητα τους , στους συμβιβασμούς και στην φθορά τους. Μπορεί και όχι βέβαια ….ας μην είμαι γκρινιάρα και πεσιμίστρια μέρες που είναι!! Όπως και να έχει πάντως είναι το πιο γλυκό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κάποιος ειδικά τώρα στης γιορτές!! Να είναι ανάμεσα σε ανθρώπους που τον αγαπούν!! Καλές Γιορτές να έχουμε!!

Γκρινιάρης said...

Fpboy καλωσήρθες. Ναι, είδα οτι επεκτάθηκε η μπλέ γραμμή του μετρό! Δυστυχώς οι βόλτες μου δε με πήγαν προς τα κει.

Lifewhispers, δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Αλλά νομίζω φταίει ο ήλιος! Βλέπεις από το παράθυρο ήλιο και καθαρό μπλε ουρανό, και δε μπορείς να πιστέψεις οτι μπορεί να κάνει κρύο, και πιάνεσαι απροετοίμαστος. Ενώ στην Αγγλία, όσο να' ναι το περιμένεις.
Όχι, θα επιστρέψω σύντομα.

Σοφία, έννοια σου και το έφαγα το σουβλάκι! Μμμμμ! Πάντως όχι, από τον Τερκενλή δεν παίρνω μίζα!

Lilly, σίγουρα αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλά νομίζω την όποια αλλαγή πιο εύκολα τη βλέπεις όταν τους συναντάς αραιά. Δεν περιμένω οτι θα μείνουν αμετάβλητοι, σίγουρα όλοι αλλάζουμε. Το σταθεροί περισσότερο σημαίνει "δίπλα μου". Και αυτό είναι το σημαντικό.

Μ said...

Καλημέρα και από μένα! Μπορεί να μην έχω ξενιτευτεί αλλά τελικά όλοι το ίδιο νοιώθουμε όταν γυρνάμε στο σπίτι της μαμάς.
Σπούδασα Αθήνα, μετά Σπάρτη για δουλειά και τώρα Σχηματάρι και η μαμά μόνιμα Διδυμότειχο. Οπότε καταλαβαίνεις...
Πολύ ωραίο το ποστ σου και όσο για Τερκενλή ήξερα μόνο για αεροδρόμιο.
Φιλάκια πολλά και καλά να περάσεις!

Όσο για συνταγές έχω και εγώ να σου στείλω (της δικής μου μαμάς βέβαια).

*...Nantia...* said...

E?;έκλεισε το village στο μαρούσι,ήρθε τενκερλής στην Αθήνα??ααα κατέβηκες εσύ τώρα και με πληροφορείς?Είμαι απαράδεκτη!!!

Γκρινιάρης said...

Μαρία Κ.-Π., τελικά δεν έχει διαφορά πόσα χιλιόμετρα είσαι μακριά, αλλά το οτι δεν είσαι σπίτι, ε;

Nantia, σε πιάνω αδιάβαστη!!! Δεν πειράζει, από σένα πρωτοέμαθα για τους emo, που απ' ότι κατάλαβα έχουν κάνει αίσθηση στην Ελλάδα πλέον.