Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Σα να μην έφυγα ποτέ. Έτσι μου φαίνονται όλα εδώ.

Οι ίδιοι ρυθμοί ζωής, η ίδια σχεδόν καθημερινότητα με τότε. Με μικροαλλαγές στις λεπτομέρειες, άλλοτε σημαντικές κι άλλοτε ασήμαντες.

Κάθησα να δω λίγο τηλεόραση, να πιάσω παλμό. Πρόσωπα ίδια, ίσως σε άλλες θέσεις, ίδια και τα λόγια και η βαρεμάρα. Οι ίδιοι καλεσμένοι, οι ίδιοι πολιτικοί, οι ίδιες χαζομάρες. Οι ίδιες ερωτήσεις, οι ίδιες απαντήσεις, οι ίδιες αντιδράσεις, ίσως λίγο πιο έντονες τώρα με το ασφαλιστικό.

Είχα έναν φόβο τι θα γίνει με το αμάξι, γιατί πρώτη φορά έχει περάσει τόσος καιρός χωρίς να οδηγήσω, αλλά τελικά δεν είχα πρόβλημα! Μάλλον είναι όπως το ποδήλατο, που λέμε! :) Εξ' άλλου δεν είχα και πολλές επιλογές, έπρεπε να ανεβάσω αδρεναλίνη και βαθμό ετοιμότητας πολύ γρήγορα για να αντιμετωπίσω τις σφήνες από παντού!

Πηγαίνοντας μια βόλτα ένα πρωινό, πέρασα από κάτι καφετέριες και ήταν γεμάτες. Είχα ξεχάσει αυτό το θέαμα, βλέπεις πάνω αφ' ενός δεν έχει καφετέριες (αλλά pubs), αφ' εταίρου αν έχουν κόσμο το πρωί αυτοί είναι τουρίστες, οι ντόπιοι τις γεμίζουν το απόγευμα μετά τη δουλειά. Εύλογο το ερώτημα (μη νομίσεις οτι είναι πρόσφατο, ανέκαθεν είχα την απορία όταν τους έβλεπα γυρνώντας από τη σχολή το μεσημέρι) "μα καλά, όλοι αυτοί δουλειά δεν έχουν"; Γιατί ρε συ, ούτε τουριστική περιοχή/περίοδος είναι, ούτε ξένοι/ηλικιωμένοι/φοιτητές είναι, μια χαρά "εργατικό δυναμικό" (ωχ, πολύ τεχνοκρατικό ακούστηκε αυτό) είναι, τι στο καλό; Προβληματίστηκα και κάθησα να πιω έναν καφέ να το σκεφτώ, αλλά αντί για φραπέ που ήθελα πήρα ζεστό, με νίκησε το κρύο (ω ναι) βλέπετε. Και τώρα που το' φερε η κουβέντα, τι κρύο είναι αυτό ρε συ; Εγώ περίμενα οτι θα έρθω και με το ζώρι θα χρειάζεται φούτερ, κι έρχομαι και λέω καλά που έφερα χοντρό πουλόβερ! Θα μου πεις, Δεκέμβρης είναι, τι περιμένεις; Πάντως μου φαίνεται το κρύο εδώ πιο τσουχτερό, δεν κάνω πλάκα. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου. Ίσως έχει να κάνει με την υγρασία του Λονδίνου, ή με το οτι εκεί έχει σύννεφα αντί για καθαρό ουρανό, ή ακόμα οτι εκεί το περιμένεις ενώ εδώ όχι! Τι να πω...

Α, μην το ξεχάσω, πριν φύγω να πάω και στο σουβλατζίδικο της γειτονιάςνα χτυπήσω 2 πίτα με απ' όλα, με τζατζίκι και τα συναφή, έτσι για το καλό! Προς το παρόν το φαϊ της μαμάς καλά κρατεί, πήρα και συνταγές για πάνω! Ξέρεις τώρα, κανένα σουτζουκάκι, τίποτα γιουβαρλάκια, να έρχεται και να δένει με το fish & chips και το κινέζικο και να είμαστε κομπλέ! Όχι οτι δεν τίμησα δεόντως κάτι γλυκά που βρήκα, σιρωπιαστά, που είναι η αδυναμία μου! Σκέφτομαι να πάρω τίποτα πάνω, να κεράσω, κανα μελομακάρονο, να τους τρελάνω! :)

Ο στολισμός είναι αρκετά λιτός, τουλάχιστον στα μέρη που πρόλαβα να βγω. Στους δρόμους έχουν μπει τα γνωστά κίτρινα λαμπιόνια, χωρίς υπερβολές αλλά και χωρίς διόλου φαντασία. Τα ίδια τόσα χρόνια τώρα. Θα πεις είναι ακόμα αρχές του μηνού, και δε θα διαφωνήσω, προς το τέλος ειδικά σε εμπορικές περιοχές η πόλη χρωματίζεται πολύ πιο έντονα.

Έκλεισε το Village Center στο Μαρούσι, πρόσφατα το έμαθα. Το έφαγε το Cosmopolis και το Mall. Δεν έχω πάει στο Cosmopolis, ίσως να είναι πιο ωραίο. Απλά έχω πολλές αναμνήσεις από τα Village, κάτι βόλτες χρόνια πριν για σινεμά και Goody's μετά με την παλιοπαρέα.

Άνοιξε όμως Τερκενλής στην Αθήνα, εκτός από το αεροδρόμιο (το οποίο επιτέλους βρήκα και πήρα το αγαπημένο τσουρέκι με το που πάτησα πόδι Αθήνα). Ναι, το είδα προχτές περνώντας για Χαλάνδρι, στη συνέχεια της Δουκίσσης Πλακεντίας νομίζω. Αμέ!

Τέλος, αλλά πιο σημαντικό απ' όλα, ίδιοι έμειναν και οι φίλοι. Αυτό κι αν είναι καλό. Γιατί τα στηρίγματα τα θες σταθερά κι αυτούς που σε συντροφεύουν ακλόνητους, συνοδοιπόρους για πάντα. Ήταν από τις μεγαλύτερες χαρές που πήρα να βλέπω τους φίλους μου να παρατάνε τα πάντα, να αλλάζουν το πρόγραμμά τους, να ακυρώνουν τις δουλειές τους για να έρθουν να με δουν, για να πιούμε έναν καφέ, να τα πούμε. Τους ευχαριστώ, γι' αυτό και τους έχω στην καρδιά μου εκεί που τους έχω.

Κλείνω τώρα γιατί με φωνάζουν για πρωινό!

Χα! Πόσο καιρό είχα να το πω αυτό άραγε; :)