Το μεσημέρι της Κυριακής με βρήκε στην pub εδώ κοντά, παρέα με ένα χορταστικό burger και μια Stella να παρακολουθώ το Liverpool-Manchester Utd και το 1ο ημίχρονο του Arsenal-Chelsea. Μέρα με ντέρμπι βλέπετε, κι εδώ όπως και στην Ελλάδα, η σημερινή, οπότε σκέφτηκα να την κάνω τη βόλτα παρά την επίμονη παγωνιά.
Λίγο το βαρετό του ματς, λίγο η ηρεμία που σου προσφέρει ένα pint μπύρας σε γεμάτο στομάχι, άρχισα να περιεργάζομαι τις γύρω παρέες (από τα αγαπημένα μου σπορ, ειδικά σε μέρη με φαγητό!). Έπεσε λοιπόν το μάτι μου σε δυο παρέες ηλικιωμένων. Οι παρέες αποτελούνταν από ζευγάρια, γύρω στα 70-75. Οι κυρίες ντυμένες όχι ακριβά, αλλά κομψά, τα άσπρα τους μαλλιά ασορτί με τις ζεστές τους μπλούζες (είπαμε, κάνει κρύο), οι κύριοι λιτά ντυμένοι, με πουκαμισάκι και γιλέκο, ξέρετε, κλασικό ντύσιμο. Το μάτι μου δεν άργησε να εντοπίσει τις μπύρες (half pints βέβαια, αλλά και πάλι!) με τις οποίες συνόδευαν το μεσημεριανό τους, άντρες γυναίκες.
Με αφορμή αυτές τις παρέες θυμήθηκα κάτι συζητήσεις που έχω κάνει με φίλους και συναδέλφους Άγγλους και Έλληνες εδώ, γύρω από τις πολλές διαφορές των κοινωνιών μας. Μια από τις πιο τρανταχτές διαφορές είναι οι οικογενειακοί δεσμοί και η σχέση κάθε γενιάς με την επόμενη μέσα στην οικογένεια.
Στην Αγγλία είναι αρκετά συνηθισμένο όταν το παιδί τελειώσει την εκπαίδευσή του και αρχίσει να εργάζεται (με ή χωρίς ανώτατες σπουδές) να ανεξαρτητοποιείται πλήρως και να φεύγει να ζήσει τη δική του ζωή. Δώστε βάση στο πλήρως. Για να καταλάβετε για πόσο πλήρως μιλάμε, ξέρω πολλές περιπτώσεις που όταν το παιδί που έχει αρχίσει και ζει μόνο του (πχ ηλικίας 25 και πάνω) πάει για κάποιο διάστημα να μείνει στο πατρικό του (ακόμα και για Σαββατοκύριακο) οι γονείς του θα του νοικιάσουν το δωμάτιο! Αυτό που ακούτε. Μάλιστα θυμάμαι μια φίλη που θα πήγαινε για Σαββατοκύριακο στους δικούς της παρέα με μια κολλητή της μου ανέφερε οτι δε θα πλήρωνε (σα να ήταν είδηση δηλαδή), κι ότι ήθελε να κάνει στάση στο supermarket να αγοράσει κάνα κρέας ή ψάρι, για να μην χρειαστεί να τους ταΐσουν οι γονείς της!!!
Μια άλλη φορά προσπαθούσαμε κάποιοι Έλληνες να εξηγήσουμε σε έναν Άγγλο συνάδελφο πως στην Ελλάδα η οικογένειες - συνήθως - στηρίζουν τα παιδιά τους για πολλά χρόνια, και η στήριξη αυτή μπορεί να είναι και οικονομική σε πολλές περιπτώσεις (πχ για σπουδές ή μέχρι να σταθούν επαγγελματικά ως συμπλήρωμα). Αντίθετα αυτός μας έλεγε πως αν και οι γονείς του έχουν μια οικονομική άνεση, δεν μπορούσε, δηλαδή του φαινόταν παράλογο, να ζητήσει δανεικά. Οι γονείς του (αυτός ήταν 40, άρα φαντάζομαι εκείνοι πρέπει να ήταν 60+) έκαναν τη ζωή τους κι αυτός τη δική του. Είχαν σχέσεις κανονικά, τους επισκεπτόταν, μιλούσε μαζί τους πολύ συχνά, αλλά αυτό δεν συνεπαγόταν οτι μπορούσε να θεωρεί δεδομένη μια τέτοιου είδους στήριξη.
Όσο περίεργα κι αν μου φαίνονται όλα αυτά, κάθισα και σκέφτηκα το θέμα κι από την άλλη πλευρά. Σκληρή και άκαρδη στάση, μπορεί. Παράλογη στ' αυτιά μας, σίγουρα. Θα πρέπει να έχει και κάποια θετικά όμως. Για να δω... Με την τακτική αυτή που ακολουθούν οι οικογένειες, τα παιδιά αναγκάζονται να ωριμάσουν, να παλέψουν, να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν τη ζωή τους. Δε χρωστάνε στους γονείς τους, δε ζούνε τη ζωή που δεν έζησαν εκείνοι, αλλά κάνουν τις επιλογές τους και λούζονται τις συνέπειες. Επίσης βλέπεις μεγάλους ανθρώπους, συνταξιούχους, να κάνουν τη ζωή τους με τους φίλους τους και φυσικά της οικογένειες τους, να βγαίνουν έξω, να πηγαίνουν ταξίδια, να γεύονται τους καρπούς των αγώνων της δικής τους ζωής, χωρίς να είναι προσκολλημένοι και ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στις ζωές των παιδιών τους. Σα νέοι δεν έζησαν από τα έτοιμα, σαν ηλικιωμένοι λοιπόν καρπώνονται αυτά που δημιούργησαν.
Ακόμα κι αν δε με βρίσκει σύμφωνο αυτή η δομή της οικογένειας, πρέπει να παραδεχτώ οτι όλα τα πράγματα έχουν δυο πλευρές.
Έτσι και το οικογενειακό δέσιμο στην ελληνική κοινωνία μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές καταστάσεις, ιδανικές όταν τηρείται το μέτρο ή νοσηρές όταν κυριαρχεί η υπερβολή.
Στην ελληνική οικογένεια - σε γενικές γραμμές - οι γονείς είναι συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες των παιδιών τους. Θα τους δώσουν τα εφόδια να πετύχουν, θα τους γεμίσουν φιλοδοξίες (έστω κι αν πολλές φορές είναι δικές τους φιλοδοξίες στην ουσία), θα τους στηρίξουν στα πρώτα τους βήματα, ίσως και στα επόμενα. Το πατρικό σπίτι θα είναι πάντα ένα καταφύγιο που μπορείς να επιστρέψεις όταν το έχεις ανάγκη.
Τι γίνεται όμως όταν μερικές φορές το παρακάνουμε; Όταν η στήριξη δίνει τη θέση της στην ιδιοκτησία των επιθυμιών, ή όταν η συμπαράσταση γίνεται απόλυτη αφοσίωση;
Όταν οι γονείς, έχοντας προσφέρει τη στήριξή τους πιστεύουν οτι έχουν λόγο σε σημαντικά θέματα της ζωής των παιδιών τους και αποφασίζουν γι' αυτά ακόμα κι όταν εκείνα έχουν δική τους οικογένεια; Όταν φτάνουν 30άρηδες να βολεύονται στο σπίτι και το φαΐ της μαμάς και αρνούνται να βγουν έξω να αγωνιστούν, να προσπαθήσουν να ορθοποδήσουν; Ή όταν η γιαγιά γίνεται νταντά και οικιακή βοηθός αποκλειστικής απασχόλησης και όλη η ζωή της περιστρέφεται γύρω από τη ζωή των άλλων, αγνοώντας τις δικές της επιθυμίες.
Και μη σπεύσετε να με διαψεύσετε επειδή η ζωή σας δεν μοιάζει με αυτή που περιέγραψα. Σε λίγες προτάσεις προσπάθησα να συμπυκνώσω χαρακτηριστικά και καταστάσεις που έχω συναντήσει πολλάκις και αν ίσως υπερβάλλω λίγο, το κάνω για να καταστήσω σαφές το νόημα.
Μέτρον άριστον. Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να υιοθετήσω το αγγλικό μοντέλο στη ζωή μου. Θεωρώ οτι η οικογένεια είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο και είμαι περήφανος που η χώρα μου σε αυτό τουλάχιστον τον τομέα έχει μείνει τόσο πίσω! Αλλά θα ήθελα να πάρω κάποια καλά στοιχεία από τους Άγγλους. Ναι στη στήριξη και τις συμβολές, αλλά πρέπει να ξέρουμε πότε από καλό φτάνουμε να κάνουμε κακό στα παιδιά μας και τους εαυτούς μας, όπως στις περιπτώσεις που ανέφερα παραπάνω. Να δουλεύεις για να προσφέρεις στα παιδιά σου και να τα βοηθάς, αλλά χωρίς να φτάσεις να φυτοζωείς και να αγνοείς τις δικές σου ανάγκες σαν προσωπικότητα. Η ζωή δεν τελειώνει ούτε με την εμμηνόπαυση ούτε με την συνταξιοδότηση. Σίγουρα τα παιδιά και τα εγγόνια πρέπει (δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι) να προσφέρουν μεγάλη χαρά, και το να τα βοηθάς με την καρδιά σου και να τους δίνεις τα πάντα είναι μεγάλη ευτυχία, αλλά το φτωχό μου το μυαλό (τώρα, ίσως αργότερα να αλλάξω άποψη) μου λέει πως ευτυχισμένος άνθρωπος είναι ο ισορροπημένος άνθρωπος. Ξέρω και γω; Μπορεί να είμαι λάθος.
Ουφ, πολλές σκέψεις για Κυριακή βράδυ. Ευτυχώς που υπάρχει και το blog και αδειάζω λίγο τα temporary files, γιατί από αύριο ξεκινά καινούρια εβδομάδα. Και τη βδομάδα. Εορταστική!
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Λίγο το βαρετό του ματς, λίγο η ηρεμία που σου προσφέρει ένα pint μπύρας σε γεμάτο στομάχι, άρχισα να περιεργάζομαι τις γύρω παρέες (από τα αγαπημένα μου σπορ, ειδικά σε μέρη με φαγητό!). Έπεσε λοιπόν το μάτι μου σε δυο παρέες ηλικιωμένων. Οι παρέες αποτελούνταν από ζευγάρια, γύρω στα 70-75. Οι κυρίες ντυμένες όχι ακριβά, αλλά κομψά, τα άσπρα τους μαλλιά ασορτί με τις ζεστές τους μπλούζες (είπαμε, κάνει κρύο), οι κύριοι λιτά ντυμένοι, με πουκαμισάκι και γιλέκο, ξέρετε, κλασικό ντύσιμο. Το μάτι μου δεν άργησε να εντοπίσει τις μπύρες (half pints βέβαια, αλλά και πάλι!) με τις οποίες συνόδευαν το μεσημεριανό τους, άντρες γυναίκες.
Με αφορμή αυτές τις παρέες θυμήθηκα κάτι συζητήσεις που έχω κάνει με φίλους και συναδέλφους Άγγλους και Έλληνες εδώ, γύρω από τις πολλές διαφορές των κοινωνιών μας. Μια από τις πιο τρανταχτές διαφορές είναι οι οικογενειακοί δεσμοί και η σχέση κάθε γενιάς με την επόμενη μέσα στην οικογένεια.
Στην Αγγλία είναι αρκετά συνηθισμένο όταν το παιδί τελειώσει την εκπαίδευσή του και αρχίσει να εργάζεται (με ή χωρίς ανώτατες σπουδές) να ανεξαρτητοποιείται πλήρως και να φεύγει να ζήσει τη δική του ζωή. Δώστε βάση στο πλήρως. Για να καταλάβετε για πόσο πλήρως μιλάμε, ξέρω πολλές περιπτώσεις που όταν το παιδί που έχει αρχίσει και ζει μόνο του (πχ ηλικίας 25 και πάνω) πάει για κάποιο διάστημα να μείνει στο πατρικό του (ακόμα και για Σαββατοκύριακο) οι γονείς του θα του νοικιάσουν το δωμάτιο! Αυτό που ακούτε. Μάλιστα θυμάμαι μια φίλη που θα πήγαινε για Σαββατοκύριακο στους δικούς της παρέα με μια κολλητή της μου ανέφερε οτι δε θα πλήρωνε (σα να ήταν είδηση δηλαδή), κι ότι ήθελε να κάνει στάση στο supermarket να αγοράσει κάνα κρέας ή ψάρι, για να μην χρειαστεί να τους ταΐσουν οι γονείς της!!!
Μια άλλη φορά προσπαθούσαμε κάποιοι Έλληνες να εξηγήσουμε σε έναν Άγγλο συνάδελφο πως στην Ελλάδα η οικογένειες - συνήθως - στηρίζουν τα παιδιά τους για πολλά χρόνια, και η στήριξη αυτή μπορεί να είναι και οικονομική σε πολλές περιπτώσεις (πχ για σπουδές ή μέχρι να σταθούν επαγγελματικά ως συμπλήρωμα). Αντίθετα αυτός μας έλεγε πως αν και οι γονείς του έχουν μια οικονομική άνεση, δεν μπορούσε, δηλαδή του φαινόταν παράλογο, να ζητήσει δανεικά. Οι γονείς του (αυτός ήταν 40, άρα φαντάζομαι εκείνοι πρέπει να ήταν 60+) έκαναν τη ζωή τους κι αυτός τη δική του. Είχαν σχέσεις κανονικά, τους επισκεπτόταν, μιλούσε μαζί τους πολύ συχνά, αλλά αυτό δεν συνεπαγόταν οτι μπορούσε να θεωρεί δεδομένη μια τέτοιου είδους στήριξη.
Όσο περίεργα κι αν μου φαίνονται όλα αυτά, κάθισα και σκέφτηκα το θέμα κι από την άλλη πλευρά. Σκληρή και άκαρδη στάση, μπορεί. Παράλογη στ' αυτιά μας, σίγουρα. Θα πρέπει να έχει και κάποια θετικά όμως. Για να δω... Με την τακτική αυτή που ακολουθούν οι οικογένειες, τα παιδιά αναγκάζονται να ωριμάσουν, να παλέψουν, να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν τη ζωή τους. Δε χρωστάνε στους γονείς τους, δε ζούνε τη ζωή που δεν έζησαν εκείνοι, αλλά κάνουν τις επιλογές τους και λούζονται τις συνέπειες. Επίσης βλέπεις μεγάλους ανθρώπους, συνταξιούχους, να κάνουν τη ζωή τους με τους φίλους τους και φυσικά της οικογένειες τους, να βγαίνουν έξω, να πηγαίνουν ταξίδια, να γεύονται τους καρπούς των αγώνων της δικής τους ζωής, χωρίς να είναι προσκολλημένοι και ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στις ζωές των παιδιών τους. Σα νέοι δεν έζησαν από τα έτοιμα, σαν ηλικιωμένοι λοιπόν καρπώνονται αυτά που δημιούργησαν.
Ακόμα κι αν δε με βρίσκει σύμφωνο αυτή η δομή της οικογένειας, πρέπει να παραδεχτώ οτι όλα τα πράγματα έχουν δυο πλευρές.
Έτσι και το οικογενειακό δέσιμο στην ελληνική κοινωνία μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές καταστάσεις, ιδανικές όταν τηρείται το μέτρο ή νοσηρές όταν κυριαρχεί η υπερβολή.
Στην ελληνική οικογένεια - σε γενικές γραμμές - οι γονείς είναι συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες των παιδιών τους. Θα τους δώσουν τα εφόδια να πετύχουν, θα τους γεμίσουν φιλοδοξίες (έστω κι αν πολλές φορές είναι δικές τους φιλοδοξίες στην ουσία), θα τους στηρίξουν στα πρώτα τους βήματα, ίσως και στα επόμενα. Το πατρικό σπίτι θα είναι πάντα ένα καταφύγιο που μπορείς να επιστρέψεις όταν το έχεις ανάγκη.
Τι γίνεται όμως όταν μερικές φορές το παρακάνουμε; Όταν η στήριξη δίνει τη θέση της στην ιδιοκτησία των επιθυμιών, ή όταν η συμπαράσταση γίνεται απόλυτη αφοσίωση;
Όταν οι γονείς, έχοντας προσφέρει τη στήριξή τους πιστεύουν οτι έχουν λόγο σε σημαντικά θέματα της ζωής των παιδιών τους και αποφασίζουν γι' αυτά ακόμα κι όταν εκείνα έχουν δική τους οικογένεια; Όταν φτάνουν 30άρηδες να βολεύονται στο σπίτι και το φαΐ της μαμάς και αρνούνται να βγουν έξω να αγωνιστούν, να προσπαθήσουν να ορθοποδήσουν; Ή όταν η γιαγιά γίνεται νταντά και οικιακή βοηθός αποκλειστικής απασχόλησης και όλη η ζωή της περιστρέφεται γύρω από τη ζωή των άλλων, αγνοώντας τις δικές της επιθυμίες.
Και μη σπεύσετε να με διαψεύσετε επειδή η ζωή σας δεν μοιάζει με αυτή που περιέγραψα. Σε λίγες προτάσεις προσπάθησα να συμπυκνώσω χαρακτηριστικά και καταστάσεις που έχω συναντήσει πολλάκις και αν ίσως υπερβάλλω λίγο, το κάνω για να καταστήσω σαφές το νόημα.
Μέτρον άριστον. Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να υιοθετήσω το αγγλικό μοντέλο στη ζωή μου. Θεωρώ οτι η οικογένεια είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο και είμαι περήφανος που η χώρα μου σε αυτό τουλάχιστον τον τομέα έχει μείνει τόσο πίσω! Αλλά θα ήθελα να πάρω κάποια καλά στοιχεία από τους Άγγλους. Ναι στη στήριξη και τις συμβολές, αλλά πρέπει να ξέρουμε πότε από καλό φτάνουμε να κάνουμε κακό στα παιδιά μας και τους εαυτούς μας, όπως στις περιπτώσεις που ανέφερα παραπάνω. Να δουλεύεις για να προσφέρεις στα παιδιά σου και να τα βοηθάς, αλλά χωρίς να φτάσεις να φυτοζωείς και να αγνοείς τις δικές σου ανάγκες σαν προσωπικότητα. Η ζωή δεν τελειώνει ούτε με την εμμηνόπαυση ούτε με την συνταξιοδότηση. Σίγουρα τα παιδιά και τα εγγόνια πρέπει (δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι) να προσφέρουν μεγάλη χαρά, και το να τα βοηθάς με την καρδιά σου και να τους δίνεις τα πάντα είναι μεγάλη ευτυχία, αλλά το φτωχό μου το μυαλό (τώρα, ίσως αργότερα να αλλάξω άποψη) μου λέει πως ευτυχισμένος άνθρωπος είναι ο ισορροπημένος άνθρωπος. Ξέρω και γω; Μπορεί να είμαι λάθος.
Ουφ, πολλές σκέψεις για Κυριακή βράδυ. Ευτυχώς που υπάρχει και το blog και αδειάζω λίγο τα temporary files, γιατί από αύριο ξεκινά καινούρια εβδομάδα. Και τη βδομάδα. Εορταστική!
Καλή εβδομάδα σε όλους!
19 comments:
Για ακόμα μια φορά συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Γκρινιάρη, σε όλα όσα λες. Όσο έζησα στο εξωτερικό μου έκανε μεγάλη εντύπωση που έβλεπα γιαγιάδες με τα ωραία ρουχαλάκια τους και όχι μέσα στα μαύρα, να βγαίνουν έξω με άλλες κυρίες της ηλικίας τους και να ζουν την ζωή και όχι να μιζεριάζουν! Από την πρώτη στιγμή που είδα αυτήν την εικόνα σκέφτηκα τι καλά να ήταν και στην Ελλάδα πιο πολύ έτσι οι μεγαλύτεροι άνθρωποι!
Όσο για τους 30αριδες που μένουν ακόμα στην μαμά έχεις δίκιο σε όλα όσα λες. Αυτό μόνο στην Ελλάδα και στην Ιταλία εξακολουθεί να συμβαίνει. Σε εμάς βέβαια σε μεγαλύτερο βαθμό.
Δυστυχώς σ'αυτό δεν υπάρχει μέτρο όπως ανέφερες. Και ο άλλος βολεύεται στην άνεση του σπιτιού και χρησιμοποιεί την φράση-καραμέλα "κορόιδο είμαι να φύγω" και η μαμά βολεύεται γιατί ελέγχει το καμάρι της. Και δυστυχώς πάλι με τον τρόπο αυτό δεν ωριμάζουν αυτά τα άτομα, με την έννοια πως τα έχουν όλα έτοιμα και δεν στέκονται στα πόδια τους. Και μιλάω τόσο για αγόρια (περισσότερο βέβαια, τα στοιχεία το δείχνουν) όσο και για κορίτσια. Και όταν έρθει η ώρα να μείνουν μόνοι τους θα τα περιμένουν όλα από το ταίρι τους ή από την μαμά!
Το θέμα που άνοιξες είναι ατελείωτο και μπορεί κανείς να γράφει με τις ώρες για αυτό! Πιστεύω όμως εσύ περιέγραψες συνοπτικά πολύ σωστά την πραγματικότητα!
Μακάρι όταν γίνουμε και εμείς γονείς να τα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας όλα αυτά και να δώσουμε βέβαια όσα περισσότερα εφόδια μπορούμε στα παιδιά μας, αλλά να τους μάθουμε και από νωρίς να στέκονται στα πόδια τους και να ανοίξουν τα φτερά τους! :)
Από τη μία η ανθρωπιά και η οικογενειακή στήριξη/ θαλπωρή που όλοι θέλουμε.
Από την άλλη το οικονομικό ζήτημα. Πόσα παίρνει κάποιος που πρωτοξεκινάει δουλειά στην Αγγλία και πόσα στην Ελλάδα. Του φτάνουν άραγε;
Δύσκολο ζήτημα, όντως.
Danah, αυτά τα μεγάλα σου comments είναι η καλύτερή μου!!! Χαχα! Χαίρομαι που συμφωνείς. Είναι δύσκολο πάντως να βρεις και να τηρείς το μέτρο. Είναι τυχερός όποιος το καταφέρει.
KitsosMitsos, σίγουρα ο Άγγλος θα πάρει περισσότερα, αλλά έχει και πολύ υψηλότερη φορολογία και κόστος ζωής. Πίστεψέ με, και σε έναν νέο εργαζόμενο στο Λονδίνο δεν του φτάνουν... Ακόμα κι αν παρ'όλα αυτά το ισοζύγιο είναι μεγαλύτερο σε σχέση με τον Έλληνα, δε νομίζω οτι το βασικό αίτιο της διαφοράς αυτής είναι το οικονομικό.
Έχεις δίκιο στον προβληματισμό σου. Μέτρον άριστον είπες. Έτσι είναι. Ούτε σου νοικιάζω το δωμάτιο μετά τα 18, ούτε όμως και σε ταίζω μέχρι τα 40.
Είναι αρώστια αυτό που συμβαίνει στην ελληνική οικογένεια. Χτίζει σπίτι ο γονιός και δεν βάζει στέγη. Αφήνει αναμονές στην ταράτσα για να σηκώσει όροφο για τον κανακάρη του. Κι αντί να τον αφήσει να κάνει καμμιά δουλειά για να αποκτήσει προυπηρεσία, προτιμά να τον χαρτζηλικώνει μέχρι να βρεθεί κενή καρέκλα προέδρου εταιρείας για να βολέψει τα σπάνια προσόντα του. Έλεος.
Ένα καλό μόνο έχει η ελληνική οικογένεια. Λειτουργεί σαν λιμάνι. Στην στραβή ξέρεις ότι θα πας στο πατρικό και θα βρεις καταφλυγιο. Αλλά για να το εκτιμήσεις αυτό θα πρέπει να έχεις κάνει ταξίδια πρώτα. Ακόμα και σε φουρτουνιασμένες θάλασσες.
Goodnight and good luck!
Oι πρόγονοί μας έχουν καλύψει το θέμα με τη ρήση που κι εσύ χρησιμοποίησες "παν μέτρον άριστον".
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι από μας αυτό θα προτιμούσαν.
Έχοντας γιούς μεγάλους, (έχουμε την τύχη να υπάρχει ξεχωριστό διαμέρισμα στο ισόγειο και να μένουν μόνοι τους) χαίρομαι που μπορώ να τους βοηθήσω προσφέροντας ζεστό φαγητό και σιδερωμένα ρούχα, έχοντας πάντα σαν αρχή να μην επεμβαίνω ούτε στη ζωή , αλλά ούτε και στα ....όνειρά τους.
προσωπικα θεωρω οτι και οι 2 καταστασεις εχουν την υπερβολη τους.
Όταν ξεκίνησα να δουλεύω ο μισθός μου ήταν 450€, πολύ μικρότερος απ'την επιθυμία μου να φύγω απ'το σπίτι! Η επιθυμία μου όμως δεν ήταν αρκετή... Σήμερα που τα οικονομικά μου είναι καλύτερα, η μάνα μου δεν θέλει ούτε ν' ακούσει ότι θα φύγω απ'το σπίτι. Της το ξέκοψα όμως, μόλις τελειώσουν οι δόσεις του αυτοκινήτου, την έκανα μ' ελαφρά πηδηματάκια! Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ποτέ κανένας δεν μου επέβαλε τι θα κάνω με την ζωή μου! Σπούδασα ότι ήθελα, κάνω την δουλειά που θέλω, ταξιδεύω συνέχεια... απλά μου λείπει η ανεξαρτησία του δικού μου σπιτιού!
Τελικά η όλη κατάσταση είναι δίκοπο μαχαίρι: τι απ' τα δυο να διαλέξεις;
Καλημέρα!
Άποψη, καλωσήρθες. Το σχόλιο σου με βρίσκει σύμφωνο σε μεγάλο βαθμό!
Νιόβη, εσύ περισσότερο από μένα θα έχεις καταλάβει οτι η ισορροπία από το να "στηρίζεις" στο να "συμμετέχεις" είναι πολύ λεπτή! :)
Zouri, όλες οι καταστάσεις μπορούν να γίνουν υπερβολικές κι όλες έχουν τα καλά και τα κακά τους.
Graso, το οικονομικό ζήτημα παίζει το ρόλο του αλλά όπως είπες δεν είναι το βασικό. Έχουμε μάθει να στηρίζουμε και να βοηθιόμαστε, πως να το κάνουμε, πράγμα που δεν είναι καθόλου κακό, όταν δεν ξεφεύγει από τα όρια. Τώρα ποιος θέτει τα όρια σε κάθε περίπτωση, είναι άλλη συζήτηση!
Δυστυχώς έχεις απόλυτο δίκιο...Μην ξεχνάς όμως ότι στην Αγγλία το συγκεκριμένο στυλ οφείλεται και στο (παρόλη τη μιζέρια τους) κοινωνικό κράτος που διαθέτουν, κάτι που εδώ, ακόμα παραμένει ΕΦ.
γεια σου!συμφωνω μ αυτο που λες αλλα σκεψου οτι σε χωρες σαν την Αγγλια οι ηλικιωμενοι καταληγουν σε οικους ευγηριας.οχι οτι εδω δε γινεται αλλα ακομη εχουμε καποια οικογενειακη συνοχη.
κ τελος παντων θα ηταν πολυ βαρετοι η ζωη αν ολοι οι λαοι εμοιαζαν μεταξυ τους.Δε θα χες λογο να ταξιδεψεις η να ζησεις σε μια αλλη χωρα.
An-lu, δεν έχεις άδικο. Όλα παίζουν το ρόλο τους.
Me, σίγουρα η ποικιλία είναι καλοδεχόμενη και κάτι παραπάνω. Για μένα το καλύτερο είναι να παίρνεις από κάθε διαφορετική προσέγγιση όσα καλά στοιχεία μπορείς. Να σου πω την αλήθεια δε μπορώ να επιβεβαιώσω αυτό περί οίκων ευγηρίας (αν είναι αλήθεια ή μύθος) γιατί δεν έχω γνωρίσει τόσους πολλούς. Πάντως όσοι ηλικιωμένοι συναντώ ή έρχομαι σε επαφή, φαίνεται να έχουν μια πιο πρόσχαρη καθημερινότητα σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Είναι σαν "πιο μεγάλοι ηλικιακά μεσήλικες που δε δουλεύουν" κι όχι μια άλλη, ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων, με τελείως διαφορετικές ανάγκες και συνήθειες από αυτές που είχε 10 χρόνια πριν, όπως συμβαίνει σ' εμάς. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω.
Έγραψα ένα μεγάλο σχόλιο αλλά μου το εξαφάνισε ο blogger (φτου)! Η κεντρική ιδέα ήταν ότι και οι δύο καταστάσεις μπορούν να φτάσουν στην υπερβολή - δεν νοικιάζουν όλοι οι Άγγλοι δωμάτιο στα παιδιά τους, όπως δεν μένουν όλοι οι Έλληνες 30άρηδες με τους γονείς τους. Σίγουρα η αγγλική κοινωνία ευνοεί την αυτονομία, την ανεξαρτησία, την ελευθερία, ενώ η ελληνική την εξάρτηση, την υποστήριξη και τον έλεγχο. Και τα δύο έχουν υπέρ και κατά. Το τι είναι καλύτερο εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός, αλλά σίγουρα τα άκρα είναι άσχημα και στις δύο περιπτώσεις.
Α και κάτι άλλο. Το οικονομικό σίγουρα δεν παίζει ρόλο. Ο μέσος Άγγλος που ξεκινάει την πρώτη του δουλειά στο Λονδίνο παίρνει λιγότερες από 1000 λίρες το μήνα. Μια γκαρσονιέρα έχει στο νερό 600 λίρες, ενώ για μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών θέλει πάνω από 100 λίρες τον μήνα. Συνεπώς του μένουν το πολύ 70 λίρες την εβδομάδα για τα έξοδα, τους λογαριασμούς, τα ψώνια, την διασκέδαση κ.λπ. 70 λίρες είναι μηδαμινό ποσό. Γι' αυτό κανείς δεν μένει μόνος του, αλλά όλοι συγκατοικούν για να μοιράζονται τα έξοδα, αντί να τα περιμένουν όλα έτοιμα από τους γονείς τους.
Σοφία, συμφωνώ. Οι υπερβολές σίγουρα δεν είναι ο κανόνας, αλλά βοηθούν στην πιο γλαφυρή επισήμανση των διαφορών των δύο κοινωνιών στο συγκεκριμένο θέμα.
Οπωσδήποτε. Απλά το επισημαίνω γιατί συνήθως γενικεύουμε πολύ περισσότερο για το ξένο (αυτό που δεν γνωρίζουμε) παρά για το γνώριμο-δικό μας.
Γενικώς συμφωνώ με όσα λες, και με την ανάλυση που έχεις κάνει.
Είμαι 100% μαζί σου , αλλά οι Έλληνες γονείς δεν υποστηρίζουν συγκατοικήσεις και άλλα τέτοια ''μοντέρνα'' .
Κοίτα φίλε , μπορεί να παίζουν φράγκα στην ελλάδα , αλλά είμαστε ακόμα στα Βαλκάνια , είμαστε ακόμα μια θεόσεβούμενη , συντηριτική κοινωνία .Έχουμε δρόμο ακόμα...
Όπως είπες κι εσύ συνονόματε, το νόμισμα έχει πάντα 2 όψεις. Θεωρώ εξωφρενικό να πληρώνεις ενοίκιο ή να ψωνίζεις μπριζόλες για να επισκεφτείς τους γονείς σου. Θεωρώ επίσης εξωφρενικό εδώ στην Ελλάδα που παντρεμένα ζευγάρια σχολώντας από τη δουλειά, περνάνε από το σπίτι των γονιών για να πάρουν ταπεράκι με φαΐ, σε καθημερινή βάση.
Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις η οικογένεια έρχεται να συμπληρώσει την απουσία του κράτους πρόνοιας. Π.χ. αύριο μεθαύριο που θα κάνω παιδί και σε 2-3 μήνες θα πρέπει να γυρίσω στη δουλειά μου, τι θα το κάνω το βρέφος? Λεφτά για παιδικό δεν υπάρχουν, για να μπει στο δημόσιο είναι πολύ δύσκολο, οπότε θες δεν θες, μία λύση μένει. Η γιαγιά.
Fpboy, παρόλα αυτά, έχοντας ζήσει εδώ μερικούς μήνες, ουκ ολίγες φορές έχω αναλογιστεί τι καλά που είναι που η κοινωνία μας είναι λίγο πιο συντηρητική. Trust me. Απλά είπαμε, μέτρον άριστο.
Συνονόματη καλωσήρθες! Δεν έχεις άδικο, η κοινωνική πρόνοια είναι σε εμβρυικό στάδιο στην Ελλάδα, και η συπαγής οικογένεια την υποκαθιστά σε πολλούς τομείς. Καλημέρα!
Μου αρέσει που εξετάζεις το πολύ σοβαρό αυτό θέμα ψύχραιμα και δίνεις σκέψεις επιχειρήματα για τις δυο όψεις.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τη μέση οδό του μέτρου. Η δική μας η γενιά έπρεπε να βάλει πολλά πράγματα στη θέση τους αλλά και οι νέες γενιές δυστυχώς επωμίζονται πιο δύσκολο ρόλο, εκείνο της οριοθέτησης.
Δεν ξέρω αν θα ήθελα να φύγουν τα παιδιά από κοντά μου, τα αγαπάω πάρα πολύ, τα θαυμάζω, τα στηρίζω και -προσπαθώ- δεν ελέγχω τη ζωή τους.
Καλωσήρθες Katerina ante portas. Όπως είπα, κάθε κατάσταση στην υπερβολή της είναι επιβλαβής. Από εκεί και πέρα, όταν τηρείται το μέτρο προτιμώ το δικό μας μοντέλο με τις πιο ισχυρές οικογενειακές σχέσεις και την διαχρονική αλληλεπίδραση. Εύχομαι να καταφέρεις να συνεχίσεις να κρατάς αυτή την ισορροπία!
Post a Comment