Ευγένεια. Ζητάω πολλά;

Παρά τις πολλές ευχάριστες στιγμές που έζησα, τις αναμνήσεις που αναβίωσα, τον ήλιο (έστω και "με δόντια" που λέμε) που χόρτασα και τις μπαταρίες που γέμισα, δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να γκρινιάξω και λιγάκι. Γιατί ως γνωστόν, παντού μπορώ να βρω αφορμές! Επέστρεψα λοιπόν, δριμύτερος!

Το Σάββατο πρωί πήγα για έναν καφέ στο Θησείο. Παρ' ότι ψιλοξενυχτησμένος (τα μπουζούκια με μάραναν, αφού ρε συ ξέρω οτι δεν είναι για μένα, τι πάω; Anyway!) αποφάσισα να ξυπνήσω νωρίς (μη φανταστείς, 10 και κάτι) και να πάω για καφέ στο Θησείο. Με έναν τόσο καθαρό ουρανό κι έναν λαμπερό ήλιο, πως θα μπορούσα να καθίσω σπίτι;

Τη βόλτα αυτή τη χάρηκα με την ψυχή μου! Το Θησείο σχεδόν έρημο, στις καφετέριες στον πεζόδρομο 2-3 παρέες όλες κι όλες, ένα ζευγαράκι, ένας γεράκος με την εφημερίδα του κι έναν ελληνικό, ένας παππούς και μια γιαγιά με τα δυο τους εγγονάκια τους. Καθίσαμε με φόντο την Ακρόπολη και ήπιαμε τον φραπέ μας (επιτέλους, κάποιος άλλος να μου τον φτιάξει). Όλα καλά κι όλα ωραία. Βρίσκεις εσύ λόγο να παραπονεθείς; Όχι θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο. Έλα όμως που εμένα κάτι με έτρωγε και δε μπορώ να μην το γράψω! Γιατί αλλιώς τι σόι γκρινιάρης θα ήμουν;

Γιατί φίλε μου, όσο καλή διάθεση κι αν είχα, όσο κι αν έκανα στην ουσία διακοπές και θα έπρεπε να αδιαφορώ για τις ασήμαντες λεπτομέρειες, δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω την έλλειψη ευγένειας του σερβιτόρου. Δε θα πω αγένεια και φανώ υπερβολικός. Αλλά μου έρχεται για παραγγελία, τσιμουδιά, εκεί, με το ηλεκτρονικό μπλοκάκι να περιμένει ανυπόμονα (μόνο που δε χτυπούσε το πόδι στη γη...), ούτε καλημέρα ούτε γεια σας ούτε τίποτα. Το προσπερνάω, παραγγέλνω, φεύγει, αμίλητος κι αγέλαστος όπως ήρθε. Το ίδιο σκηνικό όταν τα έφερε, το ίδιο όταν πληρώσαμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάω τέτοια συμπεριφορά. Και βέβαια δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο επάγγελμα των σερβιτόρων, μην παρεξηγιόμαστε. Παρόμοια συμπεριφορά θα συναντήσεις σε - ορισμένους προφανώς - υπαλλήλους γραμματειών των σχολών, σε δημοσίους υπαλλήλους, σε ταμίες στην τράπεζα. Λες και του φταις σε κάτι, λες και σου κάνουν χάρη και τους έβαλες σε αγγαρεία.

Να, τις προάλλες, σε ένα μαγαζί, πάω να ψωνίσω κάτι, και στο ταμείο η κοπέλα, αφού έκραξε κανονικότατα μπροστά μου κάποιες συναδέλφους της στο τηλέφωνο επειδή ήθελε να κάνει το διάλειμμα της, φουρκισμένη με εξυπηρέτησε χωρίς μια κουβέντα, βγάζοντας σχεδόν καπνούς απ' τ' αυτιά της. Αφού όταν τις έδωσα το χαρτονόμισμα επειδή δεν είχα ψιλά, φοβήθηκα οτι θα με δείρει. Ευτυχώς δεν έφτασε μέχρι εκεί, ίσως επειδή είδε να καταφθάνει η προσωρινή αντικαταστάτριά της!

Το φαινόμενο είναι γενικότερο, κι ας δράττομαι της ευκαιρίας να το αναφέρω εξ' αιτίας κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων που εννοείται οτι δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των Ελλήνων εργαζομένων. Και θα ματαξαναγίνω σπαστικός, λέγοντας οτι το φαινόμενο δεν είναι τόσο διαδεδομένο έξω. Αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσω στους Άγγλους είναι η ευγένεια τους. Και θα πω κάτι που το λέω και στους φίλους μου αρκετές φορές όταν φτάνει η συζήτηση εκεί.

Δε με ενδιαφέρει αν είναι καλοί άνθρωποι και η ευγένεια τους είναι τυπική.

Δε με νοιάζει ο ταξιτζής ή ο υπάλληλος στο μαγαζί να πηγαίνει στην εκκλησία ή να είναι φιλάνθρωπος ή φιλόζωος! Με νοιάζει στην όποια σχέση ή επαφή έχει μαζί μου, κοινωνική ή επαγγελματική, να είναι σωστός κι ευγενής! Fake ξε-fake, αυτή η συμπεριφορά μου φτάνει και μου περισσεύει από ανθρώπους που ούτε συνεργάτες μου είναι ούτε βέβαια φίλοι μου! Δεν πα να ξύπνησε στραβά; Δεν πα να μην του αρέσει η φάτσα μου; Δεν πα να μισεί αυτό που κάνει αλλά να το κάνει μόνο για τα λεφτά; Αν είναι ευσυνείδητος εργαζόμενος θα τα αφήσει όλα πίσω, θα μου χαμογελάσει και θα με εξυπηρετήσει ευγενικά. Κι αυτό, ναι, μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι στην Αγγλία υπάρχει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό (όχι οτι δεν θα βρεις αγενείς), και κράξτε με όσο θέλετε που σας έχω πρήξει!

Ξαναματαλέω. Δεν αναλύω αν οι Έλληνες έχουν καλύτερη ή χειρότερη καρδιά, ούτε ποια κοινωνία είναι πιο συμπαγής και με αρχές (ειδικά για το τελευταίο έχω σαφή άποψη). Μιλάω για την ευγένεια προς τον άγνωστο, τον πελάτη, τον τουρίστα, τον οποιοδήποτε.

Ένα πρόχειρο παράδειγμα που θυμήθηκα. Σε κάποιες αλυσίδες σουπερμάρκετ στην Αγγλία οι ταμίες σε ρωτάνε πάντα "Πως είστε σήμερα;" και διάφορα άλλα τυπικά. Δεν είμαι αφελής, ξέρω πως το μόνο που δεν τον νοιάζει είναι αν είμαι καλά! Ναι, το ξέρω πως εκείνη την ώρα ίσως σκέφτεται τι φαγητό θα φάει το μεσημέρι ή τι κάθεται και κάνει εκεί αντί να χτίζει την επιχείρηση που είχε οραματιστεί κάποτε. Το θέμα είναι φίλε μου οτι παρ' όλα αυτά εμένα θα μου χαμογελάσει και θα με ρωτήσει τι κάνω. Ούτε θα με κοιτάξει με στραβό βλέμμα, ούτε θα με κάνει να νιώσω τύψεις που του δίνω τα ψώνια μου να μου τα "χτυπήσει" ή που θα του δώσω παραγγελία για φαγητό. Κάτι που το έχω νιώσει ουκ ολίγες φορές στην Αθήνα.

Παράκληση σε όλους. Ας χαμογελάμε, όχι μόνο για το δικό μας καλό και την ψυχική μας ισορροπία, αλλά και γιατί η καλή διάθεση είναι μεταδοτική κι ένα χαμόγελο ή μια ευγενική συμπεριφορά είναι ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνήσεις με κάποιον άγνωστο! Μην κοιτάς εμένα που είμαι γκρινιάρης στην blogόσφαιρα, δεν είναι σωστή πρακτική όταν συναναστρέφεσαι με κόσμο in real life να τους μεταδίδεις ότι γκρίνια και σκοτούρα σε βασανίζει, ή απλά την απαισιοδοξία που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Οι άλλοι δε μας φταιν σε τίποτα, ας είμαστε λοιπόν όλοι λίγο περισσότερο σωστοί και λίγο περισσότερο ευγενικοί. Δε βλάπτει, δεν κουράζει, και προπαντός δεν κοστίζει.