Monday 10 December 2007

Ευγένεια. Ζητάω πολλά;

Παρά τις πολλές ευχάριστες στιγμές που έζησα, τις αναμνήσεις που αναβίωσα, τον ήλιο (έστω και "με δόντια" που λέμε) που χόρτασα και τις μπαταρίες που γέμισα, δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να γκρινιάξω και λιγάκι. Γιατί ως γνωστόν, παντού μπορώ να βρω αφορμές! Επέστρεψα λοιπόν, δριμύτερος!

Το Σάββατο πρωί πήγα για έναν καφέ στο Θησείο. Παρ' ότι ψιλοξενυχτησμένος (τα μπουζούκια με μάραναν, αφού ρε συ ξέρω οτι δεν είναι για μένα, τι πάω; Anyway!) αποφάσισα να ξυπνήσω νωρίς (μη φανταστείς, 10 και κάτι) και να πάω για καφέ στο Θησείο. Με έναν τόσο καθαρό ουρανό κι έναν λαμπερό ήλιο, πως θα μπορούσα να καθίσω σπίτι;

Τη βόλτα αυτή τη χάρηκα με την ψυχή μου! Το Θησείο σχεδόν έρημο, στις καφετέριες στον πεζόδρομο 2-3 παρέες όλες κι όλες, ένα ζευγαράκι, ένας γεράκος με την εφημερίδα του κι έναν ελληνικό, ένας παππούς και μια γιαγιά με τα δυο τους εγγονάκια τους. Καθίσαμε με φόντο την Ακρόπολη και ήπιαμε τον φραπέ μας (επιτέλους, κάποιος άλλος να μου τον φτιάξει). Όλα καλά κι όλα ωραία. Βρίσκεις εσύ λόγο να παραπονεθείς; Όχι θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο. Έλα όμως που εμένα κάτι με έτρωγε και δε μπορώ να μην το γράψω! Γιατί αλλιώς τι σόι γκρινιάρης θα ήμουν;

Γιατί φίλε μου, όσο καλή διάθεση κι αν είχα, όσο κι αν έκανα στην ουσία διακοπές και θα έπρεπε να αδιαφορώ για τις ασήμαντες λεπτομέρειες, δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω την έλλειψη ευγένειας του σερβιτόρου. Δε θα πω αγένεια και φανώ υπερβολικός. Αλλά μου έρχεται για παραγγελία, τσιμουδιά, εκεί, με το ηλεκτρονικό μπλοκάκι να περιμένει ανυπόμονα (μόνο που δε χτυπούσε το πόδι στη γη...), ούτε καλημέρα ούτε γεια σας ούτε τίποτα. Το προσπερνάω, παραγγέλνω, φεύγει, αμίλητος κι αγέλαστος όπως ήρθε. Το ίδιο σκηνικό όταν τα έφερε, το ίδιο όταν πληρώσαμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάω τέτοια συμπεριφορά. Και βέβαια δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο επάγγελμα των σερβιτόρων, μην παρεξηγιόμαστε. Παρόμοια συμπεριφορά θα συναντήσεις σε - ορισμένους προφανώς - υπαλλήλους γραμματειών των σχολών, σε δημοσίους υπαλλήλους, σε ταμίες στην τράπεζα. Λες και του φταις σε κάτι, λες και σου κάνουν χάρη και τους έβαλες σε αγγαρεία.

Να, τις προάλλες, σε ένα μαγαζί, πάω να ψωνίσω κάτι, και στο ταμείο η κοπέλα, αφού έκραξε κανονικότατα μπροστά μου κάποιες συναδέλφους της στο τηλέφωνο επειδή ήθελε να κάνει το διάλειμμα της, φουρκισμένη με εξυπηρέτησε χωρίς μια κουβέντα, βγάζοντας σχεδόν καπνούς απ' τ' αυτιά της. Αφού όταν τις έδωσα το χαρτονόμισμα επειδή δεν είχα ψιλά, φοβήθηκα οτι θα με δείρει. Ευτυχώς δεν έφτασε μέχρι εκεί, ίσως επειδή είδε να καταφθάνει η προσωρινή αντικαταστάτριά της!

Το φαινόμενο είναι γενικότερο, κι ας δράττομαι της ευκαιρίας να το αναφέρω εξ' αιτίας κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων που εννοείται οτι δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των Ελλήνων εργαζομένων. Και θα ματαξαναγίνω σπαστικός, λέγοντας οτι το φαινόμενο δεν είναι τόσο διαδεδομένο έξω. Αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσω στους Άγγλους είναι η ευγένεια τους. Και θα πω κάτι που το λέω και στους φίλους μου αρκετές φορές όταν φτάνει η συζήτηση εκεί.

Δε με ενδιαφέρει αν είναι καλοί άνθρωποι και η ευγένεια τους είναι τυπική.

Δε με νοιάζει ο ταξιτζής ή ο υπάλληλος στο μαγαζί να πηγαίνει στην εκκλησία ή να είναι φιλάνθρωπος ή φιλόζωος! Με νοιάζει στην όποια σχέση ή επαφή έχει μαζί μου, κοινωνική ή επαγγελματική, να είναι σωστός κι ευγενής! Fake ξε-fake, αυτή η συμπεριφορά μου φτάνει και μου περισσεύει από ανθρώπους που ούτε συνεργάτες μου είναι ούτε βέβαια φίλοι μου! Δεν πα να ξύπνησε στραβά; Δεν πα να μην του αρέσει η φάτσα μου; Δεν πα να μισεί αυτό που κάνει αλλά να το κάνει μόνο για τα λεφτά; Αν είναι ευσυνείδητος εργαζόμενος θα τα αφήσει όλα πίσω, θα μου χαμογελάσει και θα με εξυπηρετήσει ευγενικά. Κι αυτό, ναι, μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι στην Αγγλία υπάρχει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό (όχι οτι δεν θα βρεις αγενείς), και κράξτε με όσο θέλετε που σας έχω πρήξει!

Ξαναματαλέω. Δεν αναλύω αν οι Έλληνες έχουν καλύτερη ή χειρότερη καρδιά, ούτε ποια κοινωνία είναι πιο συμπαγής και με αρχές (ειδικά για το τελευταίο έχω σαφή άποψη). Μιλάω για την ευγένεια προς τον άγνωστο, τον πελάτη, τον τουρίστα, τον οποιοδήποτε.

Ένα πρόχειρο παράδειγμα που θυμήθηκα. Σε κάποιες αλυσίδες σουπερμάρκετ στην Αγγλία οι ταμίες σε ρωτάνε πάντα "Πως είστε σήμερα;" και διάφορα άλλα τυπικά. Δεν είμαι αφελής, ξέρω πως το μόνο που δεν τον νοιάζει είναι αν είμαι καλά! Ναι, το ξέρω πως εκείνη την ώρα ίσως σκέφτεται τι φαγητό θα φάει το μεσημέρι ή τι κάθεται και κάνει εκεί αντί να χτίζει την επιχείρηση που είχε οραματιστεί κάποτε. Το θέμα είναι φίλε μου οτι παρ' όλα αυτά εμένα θα μου χαμογελάσει και θα με ρωτήσει τι κάνω. Ούτε θα με κοιτάξει με στραβό βλέμμα, ούτε θα με κάνει να νιώσω τύψεις που του δίνω τα ψώνια μου να μου τα "χτυπήσει" ή που θα του δώσω παραγγελία για φαγητό. Κάτι που το έχω νιώσει ουκ ολίγες φορές στην Αθήνα.

Παράκληση σε όλους. Ας χαμογελάμε, όχι μόνο για το δικό μας καλό και την ψυχική μας ισορροπία, αλλά και γιατί η καλή διάθεση είναι μεταδοτική κι ένα χαμόγελο ή μια ευγενική συμπεριφορά είναι ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνήσεις με κάποιον άγνωστο! Μην κοιτάς εμένα που είμαι γκρινιάρης στην blogόσφαιρα, δεν είναι σωστή πρακτική όταν συναναστρέφεσαι με κόσμο in real life να τους μεταδίδεις ότι γκρίνια και σκοτούρα σε βασανίζει, ή απλά την απαισιοδοξία που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Οι άλλοι δε μας φταιν σε τίποτα, ας είμαστε λοιπόν όλοι λίγο περισσότερο σωστοί και λίγο περισσότερο ευγενικοί. Δε βλάπτει, δεν κουράζει, και προπαντός δεν κοστίζει.

10 comments:

An-Lu said...

Αποτελεί και δικό μου μόνιμο καϋμό αυτό!

Sourotiri said...

Ποσο δικιο εχεις... Η ζωη μας θα ηταν πολυ πιο ομορφη αν ολοι ηταν ευγενικοι.

DaNaH said...

Είχα την εντύπωση πως και εγώ είχα κάνει σχετικό ποστ αλλά φαίνεται πως δεν έκανα! Το έχω συζητήσει τόσες φορές αυτό το θέμα!!! Φυσικά συμφωνώ μαζί σου σε ΟΛΑ όσα αναφέρεις!

Όταν ήμουν στις Βρυξέλλες και πήγαινα στο supermarket οι ταμίες πάντα μου έλεγαν "καλήμερα" με το που πήγαινα στο ταμείο και "ευχαριστώ" όταν πλήρωνα και πάλι "καλημέρα" όταν έφευγα. Δυστυχώς η ευγένεια αυτή στην Ελλάδα σπανίζει ή συχνά δεν υπάρχει και καθόλου. Και ας λες εσύ για να μην παρεξηγηθείς πως δεν είναι όλοι έτσι. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι έτσι είναι εδώ: αγέλαστοι, μη ευγενικοί και σε καμία περίπτωση δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα.

Ακόμα και στις περιπτώσεις που θα ακούσεις ένα ευχαριστώ τις περισσότερες φορές είναι τυπικό. Θα μου πεις και στο εξωτερικό τυπικό είναι, αλλά δεν έχει σημασία τι λες αλλά ΠΩΣ το λες! Εκεί σου χαμογελάνε, σου φέρονται ευγενικά, σου λένε και κανένα αστειάκι καμιά φορά. Και μετά λέμε πως εμείς είμαστε χαρούμενος λαός επειδή έχουμε τον ήλιο! Για τα μπουζούκια και το αραλίκι μόνο είμαστε, στους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς λυπάμαι που το λέω αλλά παίρνουμε μηδέν! Από τον περιπτερά που παίρνεις κάτι-πληρώνεις-φεύγεις και δεν ανταλλάζεις ούτε μια κουβέντα, μέχρι τον ανυπόμονο νευρικό οδηγό που αρχίζει και κορνάρει πριν καν περάσουν 2 δευτερόλεπτα από την στιγμή που άνοιξε το πράσινο φανάρι!

Ευτυχώς που πολλοί από εμάς έχουμε ζήσει στο εξωτερικό και έχουν ανοίξει τα μάτια μας και μπορούμε να προτρέψουμε κόσμο - όπως κάνεις εσύ τώρα καληώρα - να αλλάξει συμπεριφορά και να είναι πιο ευχάριστος και ευγενικός. Ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα δεν κοστίζουν τίποτα και κάνουν και εσένα να χαίρεσαι που μεταδίδεις χαρά και το άτομο με το οποίο συνδιαλλέγεσαι να νιώσει όμορφα και να σε συμπαθήσει! :)

K-Top said...

Ποιο χαμόγελο, και ποιο ευχαριστώ μου λες... εδώ με κοιτάζουνε σαν εξωγήινο όταν μαζέυω τις κουράδες του σκύλου μου που πέρα από ευγένεια είναι και θέμα υγείας.

Unknown said...

Και εδώ από Αμερική μεριά έχω παρόμοια εμπειρία: βγαίνεις έξω και γίνονται σχεδόν χαλί να τους πατήσεις σε εστιατόρια, υπηρεσίες κτλ (ένας από τους λόγους βέβαια είναι ότι πληρώνονται μόνο από το φιλοδώρημα που θα τους αφήσεις).

Αυτή η ελληνική "ζεστασιά" στην Ελλάδα υπάρχει σε πολύ προσωπικό επίπεδο (φίλοι, οικογένεια κτλ) αλλά δεν λειτουργεί καθόλου προς την κοινωνία γενικότερα.

KitsosMitsos said...

Καλησπέρα! Πες τα χρυσόστομε, γιατί η τακτική αυτή είναι αρκετά διαδεδομένη. Κάποια πράγματα απλά και τυπικά πάνε μαζί με την εκάστοτε δουλειά, πώς να το κάνουμε;
Θυμάμαι όταν ήμουν Ολλανδία, στο σούπερ μάρκετ να μου κάνει φιλική παρατήρηση η ταμίας γιατί μου είπε Ευχαριστώ και δεν της είπα Παρακαλώ!

Σοφία said...

Χαχαχα σιγά-σιγά αγγλοποιείσαι! Προβλέπω σύντομα να λες 5 ευχαριστώ κάθε φορά που περνάς από ταμείο σούπερ μάρκετ ;-)

Προσωπικά με εκνευρίζουν οι πολλές περιπτύξεις με ταμίες, σερβιτόρους κ.λπ. (δηλαδή αυτά τα παλαβά "how are you today" που σου λένε άγνωστοι άνθρωποι) αλλά από το να κοροϊδεύεις τους ξένους για τυπικότητα και διπλοπροσωπία μέχρι να συμπεριφέρεσαι σαν ζώο με την δικαιολογία της αυθεντικότητας, υπάρχει ένα τεράααααστιο κενό. Μέχρι ενός σημείου μου αρέσει που στην Ελλάδα είμαστε λίγο χύμα και πραγματικά δεν θα με ενοχλούσε να μου πουν ένα ευχαριστώ λιγότερο. Αλλά δυστυχώς η ζυγαριά γέρνει προς την άλλη πλευρά, αυτή που μας θέλει να φερόμαστε σε ανθρώπους που (υποτίθεται ότι) εξυπηρετούμε χωρίς το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς και ευγένειας. Και το χειρότερο, θεωρούμε ότι η συμπεριφορά αυτή αποδεικνύει την ανωτερότητα της φυλής, ενώ στην ουσία το μόνο που δείχνει είναι πόσο άξεστοι είμαστε.

Laplace said...

δυστυχώς ζητας πολλα!ακου ευγένεια στην Ελλάδα!αχαχ

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

atron@
Αν ξεστραβωνόντουσαν λιγάκι θα ξέραν τι σημάινει κανόνες υγιεινής δημόσιου χώρου.
Αλλά τι περιμένεις από λοβοτομημένους της τηλεόρασης που από το μεσημέρι μεχρι αργά το βράδυ βλέπουνε trash tv και τίποτα άλλο? (για την πλειοψηφία μιλάω)
Μπράβο σου για αυτό που κάνεις γιατί η καρδόυλα μου το ξέρει πόσα σκατά σκύλων έχουν κολλήσει στα χέρια και τις ρόδες του αναπηρικού μου καροτσιού και τα έχω φέρει μέσα στο σπίτι μου.
Και δεν έιναι γαμώτο μου μόνο εγώ είναι και η μάμα με το καροτσάκι του παιδιόυ της . είναι και ο γέρος με το μπ[αστουνάκι του, Ειμαστε και όλοι οι υπόλοιποι που κολλάνε κάτω από τις σόλες των παπουτσιών.
Μονο τους φιλόζωους ξέρουμε να πάιζουμε αλλά πως να χειριζόμαστε την δήθεν φιλοζωία μας τα στραβά μας δεν βγάζουμε.
Αντε να γιατί τα πήρα τώρα και ναμε συγχωρήσετε φίλοι μου

Ενα άλλο σχόλιο για την ευγένεια και το χαμόγελο.
Εχετε παρατηρήσει την φάτσα αυτών που οδηγάνε σήμερα? Θεωρώ πολύ σημαντική την συμπερφορά του οδηγού μιάς χώρας (κατά πλειοψηφία πάντα φυσικά)
Ολοι λοιπόν, αυτοι που πίνουν μόνον καφέ για πρωινό και αυτόν στο αυτοκινητο το πρωί στο μποτιλιάρισμα, γιατί δεν έχουν χρόνο, γιατί δουλέυουν δύο δουλειές και την δέυτερη να βγάλουν το γαμημένο γραμμάτιο, όλοι αυτοί οδηγώντας το αυτοκίνητο για το οποίο χρεώθηκαν, το πρωί έχουν μιά φάτσα στην καμπίνα ένα αυτοκίνητο ένας οδηγός στην απομόνωση, ούτε να κοιτάξουν δεξιά αριστερά, ποιός περνάει, έτοιμοι να σε καταπιοούν αν τους παρενοχλήσεις, έτσι και χειρότερα φυσικά στη δουλειά τους.
Και πως άραγε να είναι ευγενικοί κατ επέκταση οι υπάλληλοι του τρεξίματος στα σουπερμάρκετ στις καφετέριες και δεν ξέρω που αλλού όταν κουβαλάνε όλα αυτά από το ξεκίνημά τους και με τους μισθούς της πειναλέας καθήλωσης που φτιάχνει μάυρο τον όρίζοντα!!
Δεν δικαιολογώ κανένα
Ομως δέν αξίζει αυτό ο Ελληνας έτσι όπως κατάντησε γαμώτο !! ΟΧΙ Και ειναι κρίμα

Γκρινιάρης said...

An-Lu, κουράγιο!

Sourotiri, ακούγεται λίγο σαν παραμύθι, λίγο ουτοπικό, αλλά ναι, θα ήταν αρκετά πιο όμορφη.

Danah, μόλις έγραψες το post που δεν είχες γράψει! Χαχα!

Atron, καλά, άλλο μεγάλο θέμα αυτό...

Themos kallos, όπως τα λες. Είμαστε ευγενικοί μόνο στους κοντινούς μας. Την ανατροφή μας την αφήνουμε πάντα σπίτι όμως.

Kitsosmitsos, τα λέω αλλά ποιος μ' ακούει! Όταν πρωτοείχα έρθει εδώ μου είχε κάνει κι εδώ κάποιος μια "ευγενική" παρατήρηση επειδή δεν είπα "παρακαλώ", για την ακρίβεια επανέλαβε λίγο πιο έντονα το "Ευχαριστώ" που μου είχε πει...! Εμ, έτσι μετά σου μένει...!

Σοφία, ασ' τα να πάνε. Πρόσφατα, χωρίς να το θέλω, έκανα παρατήρηση σε μια φίλη που ήρθε από Ελλάδα επειδή στην σερβιτόρα είπε Yes αντί για Yes please! Πραγματικά, χωρίς να το θέλω, το σκέτο Yes μου φάνηκε πολύ γυμνό και απότομο. Πάντως καλά κάνεις και διαχωρίζεις κάτι. Άλλο η αυθεντικότητα, κι άλλο η αγένεια. Άλλο η υποκρισία κι άλλο η τυπική ευγένεια.

Laplace87, δεν το είπα για αστείο, αλλά μάλλον τέτοιο έχει φτάσει να θεωρείται, ε;

Sakis, εντάξει, τι να λέμε τώρα, όταν δεν κάνουμε τα απλά, θα κάτσουμε να ασχοληθούμε με αυτά που απαιτούν να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας;
Όσο για τη στραβή μας τη μουτσούνα, σίγουρα δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, αλλά όπως λες κι εσύ, δε θα τις δεχτώ τόσο εύκολα.