Βόλτα στο ποτάμι με το Πολικό Εξπρές

Με έναν ζεστό καφέ και τη μουσική να παίζει μπας και ανοίξει το μάτι, αφού διάβασα διάφορα ενδιαφέροντα posts στην blogoγειτονιά, βλέποντας τον καταγάλανο ουρανό, έψαχνα να βρω τι θα κάνω την υπόλοιπη μέρα. Το να κατέβω πάλι στην αγορά Σαββατιάτικα το απέκλεισα από την αρχή. Θα πλησιάσω ξανά μετά τις γιορτές! Κοίταξα σε διάφορες ιστοσελίδες για κάτι ενδιαφέρον στην πόλη, και το μάτι μου έπεσε σε κάτι αρκετά ξεχωριστό. Στη IMAX έπαιζαν το άκρως γιορτινό και Χριστουγεννιάτικο The Polar Express και μάλιστα τρισδιάστατο!

Την ταινία (παραγωγής 2004) δεν την είχα δει όταν είχε βγει στις αίθουσες, ούτε σε DVD αργότερα. Ήξερα όμως οτι σκηνοθέτης είναι ο Robert Zemeckis, ο ίδιος με την ταινία Beowulf που είδα πρόσφατα πάλι σε 3D και με είχε ενθουσιάσει (περισσότερο η 3D experience παρά η ταινία...). Ρώτησα και έμαθα, και ο εορταστικός και μαγευτικός χαρακτήρας της ταινίας με ενθουσίασε (μέρες που είναι) κι έτσι έκλεισα εισιτήρια αμέσως.

Η IMAX βρίσκεται κοντά στο σταθμό του Waterloo, στην περιοχή South Bank, δίπλα στο ποτάμι από τη νότια πλευρά. Η περιοχή είναι από τις αγαπημένες μου για μια χαλαρή βόλτα. Υπάρχουν πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις, όπως το London Eye, το Big Ben και το Κοινοβούλιο απέναντι, οι γέφυρες με την υπέροχη θέα, το Καρουζέλ, το Aquarium και η μόνιμη έκθεση του Dali, διάφοροι πολυχώροι όπως το Royal Festival Hall και το County Hall, εστιατόρια και cafes δίπλα στο ποτάμι. Ή απλά μπορείς να περπατήσεις και να χαζέψεις του διάφορους animateurs που τα Σαββατοκύριακα είναι πάντα εκεί!

Έτσι παρόλο που η ταινία ήταν το απόγευμα, σηκώθηκα νωρίς νωρίς και κίνησα κατά ποτάμι μεριά.

Βγαίνοντας από το σταθμό και βλέποντας τον καθαρό ουρανό από πάνω μου αναρωτήθηκα που είδαν οι μετεωρολόγοι την πιθανότητα βροχής, εξ' αιτίας της οποίας εγώ κουβαλούσα μια ομπρελίτσα στην τσέπη (ναι, είναι compact η ομπρέλα και μεγάλη η τσέπη, μην το ψάχνετε τώρα!). Ανεβαίνοντας όμως τη γέφυρα για να διασχίσω το ποτάμι και γυρνώντας να απολαύσω τη θέα, η απάντηση ήρθε ξεκάθαρη. Μαύρα σύννεφα άρχισαν να καταφθάνουν! Αυτά όμως δε μας πτοούν εμάς, το έχω ξαναπεί, οπότε συνέχισα για τη βόλτα μου.

Αρκετός ο κόσμος, είναι και γιορτές μην ξεχνιόμαστε, αλλά όχι ο χαμός που σίγουρα θα γινόταν στην αγορά τέτοια ώρα. Περπατήσαμε μέχρι το London Eye, και ξανά πίσω, χαζεύοντας τον κόσμο, τους μουσικούς του δρόμου αλλά και τα παιδιά στο Καρουζέλ. Μπήκαμε και σ' ένα μαγαζάκι που είχε διάφορα ωραία πραγματάκια, όπως κούπες, Χριστουγεννιάτικα στολίδια, τετράδια και σημειωματάρια, τσάντες, που όλα είχαν ένα touch από τέχνη. Μου άρεσαν ιδιαίτερα κάτι μικρά ποτηράκια (για εσπρέσσο μάλλον) που έμοιαζαν σαν χάρτινα τσαλακωμένα ποτήρια μιας χρήσης! Το βρήκα πολύ ευφάνταστο.

Εν τω μεταξύ η ώρα πέρασε και κατευθυνθήκαμε προς το σινεμά.

Για την I-MAX σας έχω ξαναμιλήσει (επαναλαμβάνομαι οικτρά ώρες ώρες). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οθόνη στο Νησί και με δυνατότητες τρισδιάστατης προβολής με τα ειδικά γυαλιά σε φιλμς που το υποστηρίζουν. Το λέω και το ξαναλέω, γιατί όποτε πηγαίνω έχω ξεχάσει πόσο μεγάλη είναι μέχρι που την ξαναβλέπω, γι' αυτό σας έβγαλα και φωτογραφία!

Όλο αυτό δεν είναι τοίχος, είναι η οθόνη! Και έχει κι άλλο στα πλάγια και πάνω, δε χωρούσε όλη στην φωτογραφία, αλλά με την ανθρώπινη σιλουέτα μπροστά μπορείτε να αντιληφθείτε τα μεγέθη. Με 20 μέτρα ύψος (!) και 26 μέτρα πλάτος και με τα καθίσματα να μην είναι πολύ μακριά, αισθάνεσαι σα να ζεις την ταινία κι όχι να την παρακολουθείς. Πολλώ δε μάλλον όταν εκτός από μεγάλα αυτά που βλέπεις είναι και... ανάγλυφα!

Από έξω η IMAX είναι εξίσου εντυπωσιακή, έτσι όπως στέκεται κυκλική στη μέση του δρόμου.

Λίγα λόγια για την ταινία. Όπως και το Beowulf, με χρήση της ίδιας τεχνολογίας, η ταινία μοιάζει περισσότερο με animation παρά με ταινία. Ο Tom Hanks έχει τον κεντρικό ρόλο, ή μάλλον... ρόλους αφού υποδύεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας όχι έναν και δύο αλλά έξι χαρακτήρες! Το story τώρα. Ένα παιδί στην κρίσιμη ηλικία της αμφισβήτησης της ύπαρξης του Άγιου Βασίλη, προσπαθεί να πιστέψει αλλά η λογική και τα γεγονότα τον εμποδίζουν. Την παραμονή των Χριστουγέννων ξυπνάει από την άφιξη ενός... τρένου έξω από το σπίτι του και βρίσκεται ξαφνικά σε ένα μαγικό ταξίδι προς τον Βόρειο Πόλο και το σπίτι και εργοστάσιο του Άγιου Βασίλη.

Η ταινία είναι αρκετά μαγευτική, και παιδική βέβαια, αλλά αυτό δε με χάλασε! Με συνεπήρε σε ένα φανταστικό μαγικό κόσμο, απόλυτα εορταστικό, αυτό άλλωστε επιζητούσε κι εγώ. Είναι μια πολύ όμορφη Χριστουγεννιάτικη ταινία και ενδεχομένως να καθιερωθεί όπως τόσες άλλες "επίκαιρες", όπως το 26 λεπτών animation "The Snowman" (μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο) που εδώ στην Αγγλία από το 1982 είναι must τέτοιες μέρες.

Φεύγοντας, τράβηξα άλλη μια φωτογραφία από τη γέφυρα, έτσι να υπάρχει. Δυστυχώς χωρίς τρίποδα τη νύχτα είναι αρκετά δύσκολο να βγει καλή η φωτογραφία.


Επειδή την έχω καταβρεί με το να σκοτώνω την ώρα μου παίζοντας με τα βίντεο που τραβάω (μην σας κακομαθαίνω όμως, γιατί θα τελειώσουν οι γιορτές και θα κοπούν αυτά. Εε; Μάλλον δηλαδή!), θα ανεβάσω μάλλον και κάποιο βιντεάκι από το South Bank. Σκέφτομαι να αφήσω τον φυσικό ήχο αυτή τη φορά, αλλά υποψιάζομαι οτι το μόνο που θα ακούτε θα είναι ένα φφφφφφφ από τον αέρα!

Χρόνια πολλά!

I shop therefore I am - video

Ορίστε κι ένα βίντεο από τον πανικό που επικρατούσε χτες στην αγορά του Λονδίνου, λόγω της έναρξης της περιόδου των χειμερινών εκπτώσεων. Με το απαραίτητο μοντάζ βεβαίως. (Μπορεί να το παράκανα, αλλά έχει πλάκα όταν τα φτιάχνω!!!). Ελπίζω να σας αρέσει!

(Το original file είναι αρκετά πιο καθαρό από αυτό που βλέπετε, δεν ξέρω γιατί. Γκρρρρ....).

I shop therefore I am

Στην Αγγλία η Boxing Day (26 Δεκεμβρίου) είναι η μέρα που σηματοδοτεί την έναρξη των εκπτώσεων (αν και κάποια μαγαζιά ξεκινάνε από τις 27 ή τις 28). Οι τιμές πέφτουν αρκετά και οι εκπτώσεις είναι αρκετά σημαντικές σε πολλά μαγαζιά, και όπως καταλαβαίνετε γίνεται ένας πανικός! Τα μαγαζιά ανοίγουν πολύ πρωί και σε πολλά η ουρά που σχηματίζεται απ' έξω πριν ανοίξουν οι πόρτες (ή ακόμα και μετά!) σε προϊδεάζει για τι να περιμένεις μέσα...!

Η κίνηση είχε αυξηθεί τις τελευταίες μέρες στην αγορά, αφού εδώ ο Άγιος Βασίλης έρχεται Χριστούγεννα κι όχι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς που συνηθίζουμε στην Ελλάδα (αν κι αυτό απ' ότι ακούω γύρω μου αλλάζει, μάλλον ο Άγιος έχει εξοπλιστεί με έλκηθρο νέας τεχνολογίας και φτάνει γρηγορότερα!).

Κατέβηκα λοιπόν κι εγώ κέντρο, περισσότερο για να δω αυτό το πανηγύρι... καταναλωτισμού παρά για να ψωνίσω κάτι.

Ξεκίνησα αρκετά πρωί, κι έτσι κατά τις 10 ήμουν στην Oxford street. Οι δρόμοι μέχρι εκεί ήταν στην κυριολεξία άδειοι, αφού μου πήρε το μισό χρόνο με το λεωφορείο απ' ότι συνήθως. Με το που στρίψαμε όμως στην Marble Arch, που είναι η αρχή της Oxford street είδαμε τις ορδές των καταναλωτών να πλημμυρίζουν τα πεζοδρόμια με άγριες διαθέσεις!

Κατεβήκαμε στο λεωφορείο και περπατήσαμε λίγο να κόψουμε κίνηση. Ήταν σχετικά νωρίς και τα πεζοδρόμια περπατιώνταν ακόμη. Μπήκαμε και σε μερικά μαγαζιά να χαζέψουμε τιμές. Όσο περνούσε η ώρα τόσο ο κόσμος αυξανόταν. Πολλά μαγαζιά θύμιζαν νυχτερινά clubs, και οι σεκιούριτι έπαιζαν ρόλο πορτιέρη, διακόπτοντας αρκετές φορές την είσοδο πελατών γιατί μέσα ήταν φίσκα! Στα πρώτα μαγαζιά που πήγαμε το πρωί η κατάσταση ήταν καλύτερη απ' ότι φαινόταν απ' έξω, δοκίμαζες άνετα και στο ταμείο δεν είχε την τρελή ουρά. Κατά τις 12 όμως άρχισε να επικρατεί το χάος! Κόσμος παντού, το αδιαχώρητο στα μαγαζιά, από την είσοδο μέχρι το μέσο του μαγαζιού πήγαινες λες και ήσουν σε σειρά για συσσίτιο! Ευτυχώς που δεν είχαμε σκοπό να αγοράσουμε κάτι, γιατί πραγματικά θα ήταν πολύ δύσκολο! Και καλά αν θέλεις ένα μπουφάν, το δοκιμάζεις επί τόπου. Αν θες όμως και δοκιμαστήριο, τότε βάλε κι άλλη μια ουρά, έτσι να' χεις να πορεύεσαι!

Το ίδιο και χειρότερα έξω από τα μαγαζιά. Τα πεζοδρόμια είναι πολύ πλατιά, αλλά πόσο κόσμο να χωρέσουν κι αυτά;

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε και στο Selfridges, ίσως το πιο γνωστό εμπορικό κέντρο στην Oxford street, με τις αρχαιοελληνικού τύπου κολώνες έξω και τις πάντα ευφάνταστες βιτρίνες. Έχει καταστήματα όλων των γνωστών φιρμών, Armani, Prada, Gucci, Dolce & Gabbana και δε συμμαζεύεται. Οι εκπτώσεις κι εδώ είναι τρανταχτές. Βέβαια παραμένει από τα πιο ακριβά μαγαζιά, αφού όπως και να το κάνεις, το μισό του 1200 λίρες δεν είναι 100 αλλά 600 λίρες! Όμως το 50% είναι 50%, πως να το κάνουμε.

Το μαγαζί κόντευε να βουλιάξει από τον κόσμο. Τα καταστήματα με τις μάρκες είχαν ουρές, για να μπαίνουν λίγοι λίγοι και να ψωνίζουν. Η ουρά για τα Gucci accessories, έβγαινε έξω από το πολυκατάστημα! Εγώ ευτυχώς κάθισα μόνο για τη φωτογραφία...

Μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως η πλειοψηφία των πελατών ειδικά στο Selfridges ήταν Ασιάτες. Και την ίδια παρατήρηση είχα κάνει και πέρσι. Στις ουρές για τις πιο γνωστές μάρκες το 60-70% ήταν Ασιάτες! Μάλλον τα ψώνια στις εκπτώσεις του Λονδίνου τέτοια εποχή είναι must! Άκουσα βέβαια και πολλούς Έλληνες στην Oxford street, περισσότερους από συνήθως.

Παρατήρησα οτι στο μαγαζί είχαν βάλει πάλι τα γνωστά σατυρικά (;) σλόγκαν που υπήρχαν και πέρσι ("I shop therefore I am", "Buy me, I will change your life"). Με αυτά που βλέπουν τα μάτια σου μια τέτοια μέρα αναρωτιέσαι όμως πόσο αυτά είναι απλά λόγια.


Θα ανεβάσω και κανένα βιντεάκι κάποια στιγμή, ελπίζω σύντομα.

Καλό βράδυ!

Τα Χριστούγεννα των υποκατάστατων

Τα Χριστούγεννα είναι από τις ημέρες που είναι ωραίο να τις περνάς παρέα με τους δικούς σου. Και όταν είσαι μακριά τους τέτοιες μέρες, νιώθεις την απουσία τους πολύ έντονη... Οι ευχές από το τηλέφωνο και τα λόγια αγάπης που ανταλλάζεις με κάποιον μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά είναι μόνο υποκατάστατα...

Γενικά αυτά τα Χριστούγεννα μπορώ να πω οτι είναι alternative, Χριστούγεννα των υποκατάστατων.

Τα μελομακάρονα μας τελείωσαν μια βδομάδα πριν τις γιορτές (πως να αντισταθείς, μου λες;). Έτσι το ρίξαμε στα τοπικά εδέσματα, όπως την πολύ συνηθισμένη pudding with custard. Προσοχή όμως, όχι την Χριστουγεννιάτικη version της (Christmas pudding), η οποία είναι ένα χάλι (προσωπική άποψη), αλλά την απλή, την syrup pudding. Τώρα έχω και στο σπίτι μερικές, με custard σε σκόνη!

Κάλαντα από παιδιά παραμονή Χριστουγέννων δεν είχαμε, κι έτσι αρκεστήκαμε στις παιδικές φωνές στην πλατεία. Είπαμε όμως να το ρίξουμε και λίγο έξω, σε κάτι πιο εορταστικό, κι έτσι πήγαμε σε μια ωραία παράσταση στο Royal Albert Hall με τίτλο Carols by candlelight. Ήταν μια πολύ όμορφη παράσταση, ότι πρέπει για την παραμονή Χριστουγέννων. Γνωστές Χριστουγεννιάτικες μελωδίες, περισσότερο θρησκευτικού περιεχομένου (μην περιμένετε τον μικρό τυμπανιστη ή τον Ρούντολφ το ελαφάκι, περισσότερο σαν αυτές που ανέβασε μόλις η Σοφία) εκτελεσμένες από ορχήστρα και χωρωδία, αλλά και με τη συμμετοχή του κοινού. Ήταν πολύ ωραία και ζεστά.

Ορίστε και δυο φωτογραφίες από το εσωτερικό του Royal Albert Hall, που χρωστούσα.



Στη δεύτερη βλέπετε (όσο μπορείτε να δείτε, δε βοηθούσε κι ο φωτισμός) και το μεγάλο organ, το οποίο για πρώτη φορά άκουσα στο συγκεκριμένο χώρο και ήταν εκπληκτικό!

Γαλοπούλα δεν ψήσαμε, κάναμε όμως... πάπια! Είπαμε, εναλλακτικά Χριστούγεννα! Με μια σάλτσα με μέλι και ξύδι που έκανα συνδυάζοντας 2-3 συνταγές που βρήκα, έγινε τέλεια!!! Για να τιμήσουμε όμως τις παραδόσεις φτιάξαμε και γέμιση για γαλοπούλα, ως συνοδευτικό, ξέρετε, με κιμά, συκωτάκια, κάστανα, κουκουνάρι κλπ! Έπεσαν βέβαια και τα σχετικά τηλέφωνα σε Ελλάδα για τη συνταγή αλλά και λίγο ψάξιμο στο internet. Είμαι πολύ περίφανος για το αποτέλεσμα!!!

Αρκετά τηλέφωνα σε συγγενείς και φίλους, e-mails και sms, και τώρα λίγο ελληνικό ραδιόφωνο και blogoευχές από πολλούς νέους φίλους, παρέα με ένα ποτήρι κρασί έρχονται να κλείσουν λιτά και εναλλακτικά αυτή τη μέρα.

Και του χρόνου με υγεία!

Χρόνια πολλά!

Καλά Χριστούγεννα!

Χρόνια πολλά σε όλους!

Εύχομαι να περάσετε αυτές τις γιορτινές μέρες όπως τις ονειρεύεστε!

Καλά Χριστούγεννα!

Foggy weekend

Ολόκληρη η πόλη σήμερα ήταν βυθισμένη σε ένα παχύ άσπρο πέπλο. Η ορατότητα ήταν πολύ περιορισμένη, δεν έβλεπες τίποτα στα 50 μέτρα! Γενικά αυτές τις μέρες τα πρωινά ήταν λίγο ομιχλώδη, αλλά σήμερα κράτησε μέχρι και το βράδυ, χωρίς να βελτιωθεί καθόλου! Μάλιστα ακυρώθηκαν και καμιά εκατοσταριά πτήσεις από το Λονδίνο.

Η φωτογραφία είναι από προχτές με την ομίχλη να είναι έντονη αλλά όχι όσο σήμερα

Θυμάμαι πέρσι τέτοια εποχή, γύρω στις 20 Δεκεμβρίου ήταν, υπήρχε το ίδιο φαινόμενο και το ίδιο πρόβλημα, για 2-3 μέρες οι πτήσεις ακυρώνονταν. Ήταν η περίοδος που πολλοί από εδώ επέστρεφαν στην πατρίδα και υπήρχε μια διαρκής αγωνία. Θα πετάξουμε, δε θα πετάξουμε.

Δε συμβαίνει πολύ συχνά αυτό, αλλά όταν συμβαίνει είναι εκπληκτικό. Ορατότης μηδέν, στην κυριολεξία!

Οι φωτογραφίες είναι από την Daily Mail.

Το Σάββατο πήγα στην αγορά του Portobello στο Notting Hill. Είχα πάει αρκετές φορές, αλλά ποτέ Σάββατο, γιατί τότε τα - πολλά - μαγαζιά με τις αντίκες είναι ανοιχτά και γίνεται χαμός από κόσμο, ειδικά όταν ο καιρός είναι καλός. Σε επόμενο post θα γράψω αναλυτικά.

Χρόνια πολλά σε όλους!

Θα μου λείψουν τα κάλαντα αύριο πρωί, γι' αυτό όποιος περάσει από δω, ας μας τραγουδήσει κανένα! Μην περιμένετε κέρασμα όμως, τα μελομακάρονα που έφερα πάνω δυστυχώς εξαντλήθηκαν... Τώρα που το σκέφτομαι, με τα κάλαντα αφήστε και κανένα από αυτά!

The Golden Compass (Το αστέρι του Βορρά)

Προχτές βράδυ πήγα και είδα το The Golden Compass (που στις ελληνικές αίθουσες προβάλλεται από σήμερα με το όνομα Το αστέρι του Βορρά).

Η ταινία είναι μεταφορά του μυθιστορήματος του Philip Pullman Northern Lights (που στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει τον τίτλο The Golden Compass, εξού και ο τίτλος της ταινίας), του πρώτου βιβλίο της τριλογίας με τίτλο His Dark Materials (ελληνιστί Η τριλογία του κόσμου).

Η ιστορία εκτυλλίσσεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, με πολλές ομοιότητες και πολλές διαφορές από το δικό μας. Για αρχή, οι ψυχές των ανθρώπων δεν ζούνε μέσα στο σώμα τους, αλλά δίπλα τους, με τη μορφή ενός ζωόυ (με τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε ψυχής)! Υπάρχουν πολικές αρκούδες που μιλάνε, μάγισσες, μπαλόνια υδρογόνου και άλλα ωραία.

Σ' αυτό λοιπόν το παράλληλο σύμπαν το δογματικό σύστημα εξουσίας (το Magesterium όπως αναφέρεται στην ταινία) έχει πάρει μέτρα που του αποτρέπουν στους ανθρώπους να αμφισβητούν την δική του θεώρηση των πραγμάτων κι έτσι την εξουσία που έχει εγκαθιδρύσει. Ένα από αυτά έχει να κάνει με τα παιδιά και τις ψυχές τους, οι οποίες (όπως και στον δικό μας κόσμο) δεν ελέγχονται εύκολα αφού είναι ελεύθερες, δεν έχουν αλλοτριωθεί και προπάντως είναι περίργες και ανοιχτές σε ερεθίσματα και νέες ιδέες. Αυτό βέβαια είναι η ερμηνεία της αλληγορίας, αφού στην ταινία υποτίθεται οτι οι ψυχές των παιδιών έρχονται σε επαφή με την περιβόητη σκόνη (dust) που είναι η ουσία που συνδέει τα διάφορα σύμπαντα (και της οποίας την ύπαρξη το Magesterium αρνείται).

Μπερδευτήκατε; Μάλλον δικό μου το σφάλμα. Γενικά η ταινία περιλαμβάνει αρκετές αλληγορίες και αυτό είναι που μου έμεινε στο τέλος. Ούτε η Nicole Kidman, ούτε η Dakota Blue Richards που ενσάρκωνε την μικρή ηρωίδα ούτε ο Daniel - James Bond - Craig. Οι πολύ έξυπνες αλληγορίες, αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας καλύπτοντάς το με ένα παραμύθι με μάγισσες και πολικές αρκούδες είναι αυτό που με έκανε να ψάχνω μετά να βρω το βιβλίο για μελλοντικό ανάγνωσμα.

Πρέπει να σημειώσουμε οτι το βιβλίο έχει πολλά περισσότερα και αιχμηρά μηνύματα απ' ότι η ταινία. Απ' ότι διάβασα, στο βιβλίο το Magesterium δεν είναι απλά ένα οποιοδήποτε ολοκληρωτικό σύστημα εξουσίας που θέλει να ελέγχει τους υπηκόους του, αλλά η Εκκλησία σαν οργανωμένο σύστημα και ο συγγραφέας καταφέρετε εναντίον της (μέσω της φανταστικής ιστορίας βεβαίως). Παρά τις όποιες νύξεις στην ταινία οτι υπάρχει θρησκευτική υπόσταση στο Magesterium (για παράδειγμα τα ρούχα που φοράνε ή η χρήση της λέξης "έραιση" για μια επιστημονική ανατρεπτική πεποίθηση) δε γίνεται σαφής αναφορά ενώ έχουν αφεραιθεί πολλά αντιθρησκευτικά στοιχεία του έργου, πράγμα που προκάλεσε συζητήσεις. Ξέρουμε όμως όλοι μας πως όσο περισσότερο είναι καμπυλωμένες οι γωνίες σε ένα θέαμα (θυμηθείτε πίνακες που έχουν κατέβει ή ταινίες που έχουν μποϋκοταριστεί) τόσο λιγότερες οι αντιδράσεις και περισσότερα τα έσοδα. Έτσι; Ωστόσο νομίζω συζητήσεις και κάποιες εκκλήσεις για μποϊκοτάζ έγιναν...

Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο, δεδομένου αυτού του στρογγυλέματος που υπέστη η ταινία, νομίζω οτι θα είναι πολύ καλύτερο και τροφή για πολλές σκέψεις και συζητήσεις. Η ταινία ήταν καλούτσικη, όχι κακή αλλά ούτε το κάτι άλλο, κι αυτό που κρατάω είναι πόσα πολλά μπορεί να πει κάποιος μέσα από μια φαινομενικά απλή ιστοριούλα για παιδιά. Αρκεί να υπάρχουν ανοιχτά αυτιά και μάτια.

Για όποιους ενδιαφέρονται, ορίστε και το trailer της ταινίας.

Κάλαντα στην πλατεία και ύμνοι στον Καθεδρικό

Συμπληρωματικά του post της Σοφίας για τα κάλαντα από διάφορες χορωδίες μπροστά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Trafalgar square, σκέφτηκα να ανεβάσω ένα μικρό βιντεάκι που τράβηξα την προηγούμενη εβδομάδα.

Το βίντεο δε διεκδικεί δάφνες ποιότητας (είναι από τη φωτογραφική μηχανή και προς στιγμήν το είχα ξεχάσει, εξού και το αποτυχημένο zoom out) και δε θα το ανέβαζα αν δεν ήταν το post της Σοφίας, απλά και μόνο για να σας δώσω μια ηχητική περισσότερο γεύση. Οι φωνές των μικρών παιδιών, ασυγχρόνιστες και φωναχτές, μοιάζουνε περισσότερο με παιχνίδι παρά με τραγούδι χορωδίας, αλλά γι' αυτό είναι τόσο χαριτωμένο!



Μπορείτε να δείτε (αν προσπαθήσετε πολύ, είπαμε για το zoom...) και την φάτνη που σας έδειξε η Σοφία, εκεί κάτω από την στήλη του Νέλσονα (αυτή την κολώνα λίγο πριν φανεί το Big Ben στο βάθος). Στο πρώτο πλάνο του βίντεο βλέπετε και τη National Gallery.


Θα ήθελα επίσης να μοιραστώ μια άλλη Χριστουγεννιάτικη εμπειρία που είχα ζήσει πέρσι. Κάποια στιγμή ένα απόγευμα βρέθηκα έξω από τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου και μπήκα μέσα να τον δω. Εκεί που περιεργαζόμουν τις εικόνες με τη γνωστή δυτική νοοτροπία (υπήρχαν και δυο Ορθόδοξες εικόνες στο πίσω μέρος της εκκλησίας, μάλλον για τους Ορθόδοξους πιστούς που ήθελαν να ανάψουν ένα κερί), κατάλαβα οτι σε λίγο θα άρχιζε μια από τις Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις-λειτουργίες της εκκλησίας και αφού είδα οτι πολλοί από τους επισκέπτες-τουρίστες έπαιρναν διστακτικά θέση, κάθισα κι εγώ από περιέργεια να την παρακολουθήσω.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε εκκλησιαστικά αναγνώσματα και ύμνους της καθολικής εκκλησίας από τη χορωδία της εκκλησίας. Ξέρετε, που είναι τραγουδιστοί ύμνοι, όχι ψαλμωδίες. Η χορωδία ήταν εκπληκτική, οι φωνές ήταν τόσο δυνατές, σταθερές και κρυστάλλινες που νόμιζες οτι παρακολουθούσες μουσική εκδήλωση! Βοηθούσε και η ακουστική του ναού. Ο καθένας είχε μπροστά του το πρόγραμμα και τους στίχους των τραγουδιών και το - μικρό - κοινό συμμετείχε σε κάποια. Δεν είχα ξανακούσει ύμνους της καθολικής εκκλησίας και έκπληκτος διαπίστωσα οτι πολλές από τις μελωδίες μου ήταν γνώριμες. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ κατανυκτική και γιορτινή μαζί και οφείλω να ομολογήσω οτι ένοιωσα μια ανάταση και μια ευφορία! Ήταν από τις ομορφότερες εμπειρίες μου εδώ. Τώρα που το σκέφτομαι θα ψάξω το πρόγραμμα των εκδηλώσεων για φέτος μήπως ξαναπάω.

Να προσθέσω εδώ οτι και στον Ορθόδοξο ναό της Αγίας Σοφίας στο Bayswater, που είναι και ο Αρχιεπισκοπικός ναός νομίζω, υπάρχει χορωδία που τραγουδάει τις ψαλμωδίες στις λειτουργίες του ναού και παρ' όλο που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα δεν ξενίζει καθόλου.

Καλημέρα!

Χριστουγεννιάτικη βόλτα (με οπτικοακουστικό υλικό βεβαίως βεβαίως!)

Η εβδομάδα αισίως έφτασε στη μέση της, το Σαββατοκύριακο είναι ακόμα μακριά, το ίδιο και οι γιορτές, οι εκπτώσεις και ότι άλλο μας επιφυλάσσει η επόμενη εβδομάδα. Κάπου τώρα είναι η καλύτερη στιγμή να θυμηθώ το Σαββατοκύριακο που έφυγε και να οργανώσω εκείνο που θα' ρθει. Πως αλλιώς θα αντέξω 3 μέρες; :)

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο λοιπόν ήταν ότι πρέπει για χειμωνιάτικη βόλτα. Ηλιόλουστο, με καθαρό ουρανό κατά περιόδους, με πολύ κρύο αλλά χωρίς να φυσάει ή να βρέχει. Προσωπικά το κρύο δε με πειράζει καθόλου, αντίθετα μ' αρέσει πολύ, αλλά όταν φυσάει δεν είναι η καλύτερή μου. Πως να κάνεις βόλτα όταν ο αέρας δε σ' αφήνει να κάνεις βήμα;

Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Winter Wonderland στο Hyde Park, ένα γιορτινό πανηγύρι - λούνα πάρκ - αγορά, όπως θες πες το, που έχει στηθεί σε μια γωνιά του πάρκου, στην αρχή της Serpentine. Είχα δει τις αφίσες από το Νοέμβριο κι από τότε το είχα βάλει στο πρόγραμμα πάω, αλλά το post και οι φωτογραφίες της Σοφίας πριν λίγο καιρό με έκαναν να το κάνω με την πρώτη ευκαιρία.

Από μακριά, από την άλλη σχεδόν μεριά του πάρκου, διακρίνεις τη μεγάλη γνώριμη ρόδα του λούνα παρκ. Όταν πλησιάσεις όμως βλέπεις τα πολλά μικρά ξύλινα μαγαζάκια της Γερμανικής αγοράς που έχει στηθεί, που πουλάνε μπιχλιμπίδια, κασκόλ και σκουφιά, Χριστουγεννιάτικα στολίδια, ζαχαρωτά, αλλά και βάφλες, λουκάνικα και hot dogs, διάφορα ψητά κρέατα σε μπάρμπεκιου, mulled wine (ζεστό κόκκινο κρασί με διάφορα μπαχαρικά) και pimm's. Βεβαίως δεν έλειπαν τα πολλά παιχνίδια τύπου λούνα παρκ (στοιχειωμένο σπίτι με τρενάκι, καρουζέλ και άλλα), τσουλήθρα στον πάγο, bungy dome (πως λέγεται αυτό στα ελληνικά;) αλλά και το μεγαλύτερο υπαίθριο παγοδρόμιο της πόλης.

Αφού κάναμε τη βόλτα μας αρκετή ώρα, μας άνοιξε η όρεξη (κάτι το κρύο, κάτι η μυρωδιές, κάτι οτι όλοι τσιμπούσαν κι από κάτι) κι έτσι στηθήκαμε στην ουρά για mulled wine (ωραιότατο!) και hot dogs, το οποίο καταβρόχθισα σε χρόνο dt καθισμένος σε ένα τραπεζάκι, βλέποντας τον Άγιο Βασίλη που υποδεχόταν ένα ένα τα πιτσιρίκια (που είχαν σχηματίσει μια τεράστια ουρά). Ήμουν έτοιμος να πάω να στηθώ στη σειρά να του δώσω και τη δική μου λίστα, αλλά κρατήθηκα!

Για χώνεψη είπαμε να κατέβουμε στο Covent Garden που είναι κι αυτό από τα πιο στολισμένα μέρη της πόλης με πολλές εορταστικές εκδηλώσεις. Φωτογραφίες σας έχω δείξει σε προηγούμενο post. Ο κόσμος ήταν περισσότερος από την προηγούμενη φορά (λογικό, Σάββατο και τόσο κοντά στα Χριστούγεννα), και το θέαμα πιο εμπλουτισμένο. Έξω από την στεγασμένη αγορά είχε στηθεί μια food market και έβλεπες σε πάγκους τυριά, ψωμιά, κατσαρόλες που με βραστό, γουρουνόπουλα σε σχάρες, θαλασσινά που μύριζαν από απόσταση, ριζότα, κρέπες και άλλα πολλά.

Μέσα στην Covent Garden market πολύς κόσμος πηγαινοερχόταν, τα τραπέζια ήταν γεμάτα, ενώ ένας παραμυθάς (story teller) είχε συγκεντρωμένα γύρω του καμιά 30αριά πιτσιρίκια που αποσβολωμένα άκουγαν τις ιστορίες του. Αφού καθίσαμε κι απολαύσαμε μια pudding με custard βλέποντας τον στολισμό που άλλαζε συνεχώς χρώματα βγήκαμε ξανά έξω, όπου είδαμε μια τύπισσα ντυμένη στα άσπρα που χόρευε ενώ κρεμόταν από ένα τεράστιο μπαλόνι που άλλαζε χρώμα, ενώ την διαδέχτηκαν κάποιοι άλλοι ανιματέρς που έπαιζαν ένα σκετσάκι υψωμένοι στον αέρα.

Και για να σας βάλω ακόμα λίγο περισσότερο στο κλίμα, είπα να ακολουθήσω το μονοπάτι που χάραξαν η Σοφία και η Δανάη και να ανεβάσω κανένα βιντεάκι. Μην περιμένετε καμία φοβερή σκηνοθεσία και μοντάρισμα, έτσι; Ερασιτέχνες άνθρωποι είμαστε. (Σημ. Αναγκάστηκα και τσάκισα λίγο την ποιότητα για να ρίξω λίγο το μέγεθος, δε γινόταν αλλιώς. Ήθελα και μουσικό χαλί βλέπεις, τρομάρα μου...)



Καλημέρα!

Παρακολουθώντας τη blogόσφαιρα με το Google Reader

Κάπου έχω ξαναμιλήσει για το RSS σε προηγούμενο post. Α, να, εδώ.

Μια από τις πιο πρακτικές χρήσεις του RSS (Really Simple Syndication) είναι η εύκολη περιήγηση στη blogόσφαιρα. Εγγραφόμενος στο RSS feed μιας ιστοσελίδας (κι άρα ενός blog) ενημερώνεσαι κάθε φορά που στη σελίδα γίνεται μια καινούρια ανάρτηση, βλέπεις τον τίτλο της νέας ανάρτησης ή και μέρος ή ολόκληρη την ανάρτηση μέσω του προγράμματος/σελίδας που χρησιμοποιείς για να διαχειρίζεσαι τα RSS feeds σου.

Κατά καιρούς έχω δοκιμάσει διάφορα προγραμματάκια, με πιο πρόσφατο το Sage, που είναι ένα extension του Mozilla Firefox, το οποίο και άντεξε στο χρόνο περισσότερο από όλα τ' άλλα. Την περίοδο όμως που έμεινα εκτός internet και χρησιμοποιούσα διάφορους υπολογιστές (για να είμαι ακριβής όπου έβρισκα intenet, καθόμουν και λίγο!) χρειάστηκε να βρω έναν πιο πρακτικό τρόπο να παρακολουθώ τα αγαπημένα μου blogs, από οποιονδήποτε υπολογιστή. Έτσι δοκίμασα το Google Reader το οποίο είχε προτείνει κάπου η Danah. Και από τότε έχει καθιερωθεί.

Με το Google Reader μπορείς να συγκεντρώνεις στα αγαπημένα σου blogs σε μια ιστοσελίδα στην οποία κάνεις log in όπως κάνεις για το e-mail σου. Όποιος έχει λογαριασμό στο google (φυσικά όλοι οι χρήστες του blogger πλέον) μπορεί να χρησιμοποιήσει τον ίδιο λογαριασμό. Έτσι μπορείς να έχεις πρόσβαση από οποιονδήποτε υπολογιστή. Το οτι είναι ιστοσελίδα κι όχι πρόγραμμα αφ' ενός σημαίνει οτι είναι πάρα πολύ ελαφρύ κι αφ' εταίρου οτι πολύ εύκολα και γρήγορα μπορείς να μεταπηδήσεις με ένα κλικ στη σελίδα του post που θες. Επίσης μπορείς να σημειώσεις κάποιες αναρτήσεις στις οποίες θες να ανατρέξεις αργότερα, όπως για παράδειγμα αυτές στις οποίες θες να αφήσεις κάποιο σχόλιο.

Χτες μάλιστα το Google Reader έβαλε μπρος μια νέα υπηρεσία, το Shared items. Διαβάζω για παράδειγμα ένα πολύ καλό post σε ένα από τα blogs που παρακολουθώ και θέλω να το κοινοποιήσω στους υπολοίπους. Κάνοντας ένα κλικ το βάζω στη λίστα με τα My shared items κι αυτομάτως οι φίλοι μου στο Google ενημερώνονται για αυτό το post κι αν θέλουν το επισκέπτονται. Βέβαια επειδή είναι ακόμα αρχή είναι λίγο περίεργο το ποιων τα shared items παρακολουθείς και ποιοι παρακολουθούν τα δικά σου. Προς το παρόν σου δίνεται η δυνατότητα να παρακολουθείς τα shared items των χρηστών με τους οποίους έχεις μιλήσει στο chat του google. Πράγμα το οποίο δεν είναι και το πιο εύχρηστο. Θα προτιμούσα η διαδικασία να είναι πιο απλή. Θα ήθελα να μπορώ απλά να κάνω ένα subscribe στα shared items αυτών που θέλω (οι οποίοι πρέπει να είναι χρήστες του Google Reader), όπως κάνω για το rss feed του blog τους. Επίσης χρειάζεται να δίνεται η δυνατότητα στον χρήστη να δίνει ή όχι άδεια στον άλλον να βλέπει τα shared items του. Αυτά ίσως αλλάξει στο μέλλον, θα δούμε. Φαίνεται όμως μια καλή ιδέα, αφού έτσι ανακαλύπτεις νέα blogs ή ενδιαφέροντα posts που έχουν περάσει το όποιο φιλτράρισμα αυτών που τα έκαναν shared.

[Σχετικές αναρτήσεις για τη νέα υπηρεσία στο pestaola, vrypan και blogspace.]

Αυτά για σήμερα!

Την καλημέρα μου!

Οικογενειακοί δεσμοί (συγκριτική μελέτη!)

Το μεσημέρι της Κυριακής με βρήκε στην pub εδώ κοντά, παρέα με ένα χορταστικό burger και μια Stella να παρακολουθώ το Liverpool-Manchester Utd και το 1ο ημίχρονο του Arsenal-Chelsea. Μέρα με ντέρμπι βλέπετε, κι εδώ όπως και στην Ελλάδα, η σημερινή, οπότε σκέφτηκα να την κάνω τη βόλτα παρά την επίμονη παγωνιά.

Λίγο το βαρετό του ματς, λίγο η ηρεμία που σου προσφέρει ένα pint μπύρας σε γεμάτο στομάχι, άρχισα να περιεργάζομαι τις γύρω παρέες (από τα αγαπημένα μου σπορ, ειδικά σε μέρη με φαγητό!). Έπεσε λοιπόν το μάτι μου σε δυο παρέες ηλικιωμένων. Οι παρέες αποτελούνταν από ζευγάρια, γύρω στα 70-75. Οι κυρίες ντυμένες όχι ακριβά, αλλά κομψά, τα άσπρα τους μαλλιά ασορτί με τις ζεστές τους μπλούζες (είπαμε, κάνει κρύο), οι κύριοι λιτά ντυμένοι, με πουκαμισάκι και γιλέκο, ξέρετε, κλασικό ντύσιμο. Το μάτι μου δεν άργησε να εντοπίσει τις μπύρες (half pints βέβαια, αλλά και πάλι!) με τις οποίες συνόδευαν το μεσημεριανό τους, άντρες γυναίκες.

Με αφορμή αυτές τις παρέες θυμήθηκα κάτι συζητήσεις που έχω κάνει με φίλους και συναδέλφους Άγγλους και Έλληνες εδώ, γύρω από τις πολλές διαφορές των κοινωνιών μας. Μια από τις πιο τρανταχτές διαφορές είναι οι οικογενειακοί δεσμοί και η σχέση κάθε γενιάς με την επόμενη μέσα στην οικογένεια.

Στην Αγγλία είναι αρκετά συνηθισμένο όταν το παιδί τελειώσει την εκπαίδευσή του και αρχίσει να εργάζεται (με ή χωρίς ανώτατες σπουδές) να ανεξαρτητοποιείται πλήρως και να φεύγει να ζήσει τη δική του ζωή. Δώστε βάση στο πλήρως. Για να καταλάβετε για πόσο πλήρως μιλάμε, ξέρω πολλές περιπτώσεις που όταν το παιδί που έχει αρχίσει και ζει μόνο του (πχ ηλικίας 25 και πάνω) πάει για κάποιο διάστημα να μείνει στο πατρικό του (ακόμα και για Σαββατοκύριακο) οι γονείς του θα του νοικιάσουν το δωμάτιο! Αυτό που ακούτε. Μάλιστα θυμάμαι μια φίλη που θα πήγαινε για Σαββατοκύριακο στους δικούς της παρέα με μια κολλητή της μου ανέφερε οτι δε θα πλήρωνε (σα να ήταν είδηση δηλαδή), κι ότι ήθελε να κάνει στάση στο supermarket να αγοράσει κάνα κρέας ή ψάρι, για να μην χρειαστεί να τους ταΐσουν οι γονείς της!!!

Μια άλλη φορά προσπαθούσαμε κάποιοι Έλληνες να εξηγήσουμε σε έναν Άγγλο συνάδελφο πως στην Ελλάδα η οικογένειες - συνήθως - στηρίζουν τα παιδιά τους για πολλά χρόνια, και η στήριξη αυτή μπορεί να είναι και οικονομική σε πολλές περιπτώσεις (πχ για σπουδές ή μέχρι να σταθούν επαγγελματικά ως συμπλήρωμα). Αντίθετα αυτός μας έλεγε πως αν και οι γονείς του έχουν μια οικονομική άνεση, δεν μπορούσε, δηλαδή του φαινόταν παράλογο, να ζητήσει δανεικά. Οι γονείς του (αυτός ήταν 40, άρα φαντάζομαι εκείνοι πρέπει να ήταν 60+) έκαναν τη ζωή τους κι αυτός τη δική του. Είχαν σχέσεις κανονικά, τους επισκεπτόταν, μιλούσε μαζί τους πολύ συχνά, αλλά αυτό δεν συνεπαγόταν οτι μπορούσε να θεωρεί δεδομένη μια τέτοιου είδους στήριξη.

Όσο περίεργα κι αν μου φαίνονται όλα αυτά, κάθισα και σκέφτηκα το θέμα κι από την άλλη πλευρά. Σκληρή και άκαρδη στάση, μπορεί. Παράλογη στ' αυτιά μας, σίγουρα. Θα πρέπει να έχει και κάποια θετικά όμως. Για να δω... Με την τακτική αυτή που ακολουθούν οι οικογένειες, τα παιδιά αναγκάζονται να ωριμάσουν, να παλέψουν, να σταθούν στα πόδια τους και να κάνουν τη ζωή τους. Δε χρωστάνε στους γονείς τους, δε ζούνε τη ζωή που δεν έζησαν εκείνοι, αλλά κάνουν τις επιλογές τους και λούζονται τις συνέπειες. Επίσης βλέπεις μεγάλους ανθρώπους, συνταξιούχους, να κάνουν τη ζωή τους με τους φίλους τους και φυσικά της οικογένειες τους, να βγαίνουν έξω, να πηγαίνουν ταξίδια, να γεύονται τους καρπούς των αγώνων της δικής τους ζωής, χωρίς να είναι προσκολλημένοι και ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στις ζωές των παιδιών τους. Σα νέοι δεν έζησαν από τα έτοιμα, σαν ηλικιωμένοι λοιπόν καρπώνονται αυτά που δημιούργησαν.

Ακόμα κι αν δε με βρίσκει σύμφωνο αυτή η δομή της οικογένειας, πρέπει να παραδεχτώ οτι όλα τα πράγματα έχουν δυο πλευρές.

Έτσι και το οικογενειακό δέσιμο στην ελληνική κοινωνία μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές καταστάσεις, ιδανικές όταν τηρείται το μέτρο ή νοσηρές όταν κυριαρχεί η υπερβολή.

Στην ελληνική οικογένεια - σε γενικές γραμμές - οι γονείς είναι συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες των παιδιών τους. Θα τους δώσουν τα εφόδια να πετύχουν, θα τους γεμίσουν φιλοδοξίες (έστω κι αν πολλές φορές είναι δικές τους φιλοδοξίες στην ουσία), θα τους στηρίξουν στα πρώτα τους βήματα, ίσως και στα επόμενα. Το πατρικό σπίτι θα είναι πάντα ένα καταφύγιο που μπορείς να επιστρέψεις όταν το έχεις ανάγκη.

Τι γίνεται όμως όταν μερικές φορές το παρακάνουμε; Όταν η στήριξη δίνει τη θέση της στην ιδιοκτησία των επιθυμιών, ή όταν η συμπαράσταση γίνεται απόλυτη αφοσίωση;

Όταν οι γονείς, έχοντας προσφέρει τη στήριξή τους πιστεύουν οτι έχουν λόγο σε σημαντικά θέματα της ζωής των παιδιών τους και αποφασίζουν γι' αυτά ακόμα κι όταν εκείνα έχουν δική τους οικογένεια; Όταν φτάνουν 30άρηδες να βολεύονται στο σπίτι και το φαΐ της μαμάς και αρνούνται να βγουν έξω να αγωνιστούν, να προσπαθήσουν να ορθοποδήσουν; Ή όταν η γιαγιά γίνεται νταντά και οικιακή βοηθός αποκλειστικής απασχόλησης και όλη η ζωή της περιστρέφεται γύρω από τη ζωή των άλλων, αγνοώντας τις δικές της επιθυμίες.

Και μη σπεύσετε να με διαψεύσετε επειδή η ζωή σας δεν μοιάζει με αυτή που περιέγραψα. Σε λίγες προτάσεις προσπάθησα να συμπυκνώσω χαρακτηριστικά και καταστάσεις που έχω συναντήσει πολλάκις και αν ίσως υπερβάλλω λίγο, το κάνω για να καταστήσω σαφές το νόημα.


Μέτρον άριστον. Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να υιοθετήσω το αγγλικό μοντέλο στη ζωή μου. Θεωρώ οτι η οικογένεια είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο και είμαι περήφανος που η χώρα μου σε αυτό τουλάχιστον τον τομέα έχει μείνει τόσο πίσω! Αλλά θα ήθελα να πάρω κάποια καλά στοιχεία από τους Άγγλους. Ναι στη στήριξη και τις συμβολές, αλλά πρέπει να ξέρουμε πότε από καλό φτάνουμε να κάνουμε κακό στα παιδιά μας και τους εαυτούς μας, όπως στις περιπτώσεις που ανέφερα παραπάνω. Να δουλεύεις για να προσφέρεις στα παιδιά σου και να τα βοηθάς, αλλά χωρίς να φτάσεις να φυτοζωείς και να αγνοείς τις δικές σου ανάγκες σαν προσωπικότητα. Η ζωή δεν τελειώνει ούτε με την εμμηνόπαυση ούτε με την συνταξιοδότηση. Σίγουρα τα παιδιά και τα εγγόνια πρέπει (δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι) να προσφέρουν μεγάλη χαρά, και το να τα βοηθάς με την καρδιά σου και να τους δίνεις τα πάντα είναι μεγάλη ευτυχία, αλλά το φτωχό μου το μυαλό (τώρα, ίσως αργότερα να αλλάξω άποψη) μου λέει πως ευτυχισμένος άνθρωπος είναι ο ισορροπημένος άνθρωπος. Ξέρω και γω; Μπορεί να είμαι λάθος.

Ουφ, πολλές σκέψεις για Κυριακή βράδυ. Ευτυχώς που υπάρχει και το blog και αδειάζω λίγο τα temporary files, γιατί από αύριο ξεκινά καινούρια εβδομάδα. Και τη βδομάδα. Εορταστική!

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Beowulf 3D

Χτες βράδυ πήγα να δω την ταινία Beowulf. Είχα βάλει στο πρόγραμμα να τη δω από τότε που βγήκε, όχι για το σενάριο, ούτε για την Ατζελίνα, ούτε γιατί μια αδυναμία που έχω σαν παιδί κι εγώ στις επικές φανταστικές ιστορίες και ταινίες, αλλά γι' αυτή την περιβόητη τεχνοτροπία 3D γραφικών. Για όσους δεν ξέρουν, η ταινία εκτός από την συνηθισμένη (δισδιάστατη) μορφή, προβάλλεται σε ορισμένες αίθουσες και σε 3D με τη βοήθεια ειδικών γυαλιών. Στο κεντρικό Λονδίνο υπάρχουν νομίζω δύο αίθουσες που προβάλλουν το Beowulf 3D, η IMAX στο Waterloo (η μεγαλύτερη οθόνη στη Μ. Βρετανία, η οποία έχει πολλές 3D προβολές, κυρίως ντοκιμαντέρ) και το Vue Cinemas στη Leicester square. Εγώ πήγα στη 2η, η οποία απ' ότι διάβασα χρησιμοποιεί την τεχνολογία τρισδιάστατης απεικόνισης Real D. Απ' όσο ξέρω 3D προβολή υπάρχει και στην Αθήνα στα Village Cinemas.

Λίγα λόγια για το θέμα της ταινίας. Η ταινία είναι μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου έπους της Αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας που χρονολογείται κάπου μεταξύ 8ου και 11ου αιώνα. Η κεντρική μορφή, ο Beowulf (Ray Winstone), είναι ένας Viking ήρωας με πολλούς άθλους στο βιογραφικό του (και μετριόφρων, τι να σου πω, αυτά τα sea monsters για πρωινό τα έτρωγε!) ο οποίος σπεύδει να βοηθήσει τον Βασιλιά της Δανίας Hrothgar (Anthony Hopkins) και να σκοτώσει ένα τέρας που σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο στο Βασίλειό του. Στην πορεία εμφανίζεται και η μητέρα του τέρατος (Angelina Jolie), σε έναν πολύ σύντομο αλλά αποκαλυπτικό ρόλο (άλλο πράγμα η 3D Angelina σου λέω!). Ε, τι, θέλετε κι άλλο; Σε γενικές γραμμές αυτό είναι το story.

Δεν ξετρελαθήκατε, ε; Ούτε εγώ. Και που να ακούσετε και το άλλο. Η ταινία είναι animation, δηλαδή παρόλο που οι ηθοποιοί είναι κανονικοί, στην οθόνη φαίνεται σαν ένα video game.

Χάλια θα μου πεις. Χάλια θα σου πω, ΑΝ πας και το δεις σε ένα απλό σινεμά, ή το νοικιάσεις σε DVD όταν βγει.

Γιατί όλα τα λεφτά τελικά ήταν το τρισδιάστατο του πράγματος! Οι - πολλές και εντυπωσιακές - σκηνές δράσης και μάχης ζωντάνευαν στην κυριολεξία μπροστά σου! Έπιανα τον εαυτό μου να κάνει ελιγμό για να αποφύγει το βέλος που ερχόταν προς τα πάνω μου! Πέταγα παρέα με το δράκο, κολυμπούσα δίπλα στον Beowulf, τιναζόμουν που ξαφνικά μπροστά μου ξεπεταγόταν ο Grendel (το τέρας ντε), ή για να στο πω κι αλλιώς... ώρες ώρες ένιωθα οτι ήμουν ο Brad Pitt!!! Χαχα, εντάξυ εδώ υπερέβαλα, αλλά στα άλλα καθόλου!

Αν θέλετε κουλτούρα, ερμηνείες για Oscar, δακρύβρεχτες ιστορίες, μυστηριώδη πλοκή κλπ μην πλησιάσετε (καλά, ποιος λογικός άνθρωπος θα πήγαινε ποτέ στο Beowulf προσδοκώντας κάτι απ' τα παραπάνω;). Αν θέλετε πολύ δράση, εφέ, μάχες, μύες και σπαθιά, να πάτε, να πάτε. Αλλά επειδή έχω την εντύπωση οτι χωρίς το τρισδιάστατο δε θα λέει και πολλά, και για να μην τελειώσει η ταινία και πείτε "τσάμπα τα 7 ευρώ" (που εδώ είναι πολύ παραπάνω...) ή "και δεν έμενα σπίτι να δω ποδόσφαιρο" ή στην καλύτερη περίπτωση "αν ήθελα animation θα πήγαινα στο Bee Movie", σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το δείτε στην τρισδιάστατη μορφή του!

Κώδικας Οδικής Καφρίλας

Ο Κ.Ο.Κ. στην Ελλάδα μάλλον έχει παρερμηνευθεί. Δε χρειάστηκα πολύ χρόνο για να θυμηθώ τις παλιές καλές μέρες μου μπροστά στο βολάν, όταν η οδήγηση ήταν ένας αγώνας επιβίωσης...

Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας λοιπόν που διδάσκεται και εξετάζεται στην Ελλάδα, τον οποίον ευλαβικά τηρεί ο Έλληνας οδηγός, πρέπει λογικά να περιλαμβάνει τα εξής:

1. Οι παράλληλες άσπρες γραμμές στο οδόστρωμα, στο φανάρι, υποδεικνύουν την θέση στάσης του πρώτου οχήματος όταν ο φωτεινός σηματοδότης είναι κόκκινος. Σε περίπτωση που το πρώτο όχημα δεν καταλαμβάνει τον συγκεκριμένο χώρο (παρανόμως βέβαια), δικαιούστε και υποχρεούστε να παρακάμψετε τη σχηματισμένη ουρά και να καταλάβετε τον χώρο. Αγνοήστε οποιοδήποτε ενοχλητικό πεζό ο οποίος ίσως διαμαρτυρηθεί, είναι απλά ανάγωγοι. Δεν τους φτάνουν τα τεράστια πεζοδρόμια, θέλουν να πατήσουν το πόδι τους και στο δρόμο... Σα δε ντρέπονται...

2. Ο Θεός μας προίκισε με δύο χέρια και προφανώς είχε τους λόγους του. Ένα χέρι για το τιμόνι και τον λεβγιέ των ταχυτήτων είναι υπεραρκετό. Με το έτερο άκρο (δεξί ή αριστερό, όποιο προτιμάτε) μπορείτε να κρατάτε το κινητό αν οι συνθήκες το απαιτούν (αν σας καλεί η γκόμενα, αν η φιλενάδα έχει συγκλονιστικό νέο για τον πρώην, αν έβαλε ο Ολυμπιακός γκολ, αν νιώθετε έντονη τη μοναξιά του αυτοκινήτου και χρειάζεστε κάποια από τις τηλεπαρέες). Αν δεν συντρέχει κάποιος από τους παραπάνω λόγους, μπορείτε πάντα να κρατήσετε τσιγάρο, κομπολόι, φραπέ, το μπούτι της διπλανής (ή του διπλανού, δε μας νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι και το αμάξι του), ότι τέλος πάντων είναι εύκαιρο. Σε περίπτωση ανάγκης (όπως το να γυρίσετε σελίδα στην εφημερίδα) δικαιούστε να συνδράμετε και με το άλλο χέρι. Μην ξεχνάτε οτι ο Θεός μας έχει προικίσει και με τηλεπάθεια και μπορείτε απλά να δίνεται εντολές στο αμάξι με το μυαλό.

3. Τα φορτηγά στην εθνική οδό υποχρεούνται να καταλαμβάνουν την μεσαία λωρίδα, ενώ στην περίπτωση που βιάζονται και δεν κάνουν απλά διαδρομές για βόλτα, μπορούν να μπαίνουν και στην αριστερή. Με τις κόρνες και τα φώτα τους τα γύρω αμάξια προφανώς
εκφράζουν την συγκατάβαση τους αλλά και τον θαυμασμό τους για την τήρηση του Κ.Ο.Κ..

4. Η γραμμές που χωρίζουν τις λωρίδες κυκλοφορίας υποδεικνύουν ταυτόχρονα και το χώρο κίνησης των δικύκλων. Οι οδηγοί τους υποχρεούνται να οδηγούν πάνω σ' αυτές, ανάμεσα από τα αυτοκίνητα, για να μην καταλαμβάνουν ζωτικό χώρο για τα αυτοκίνητα, αλλά και για να απαγορεύουν σ' αυτά την αλλαγή λωρίδας, παίζοντας έτσι βασικό ρόλο στην τήρηση της τάξης στους ελληνικούς δρόμους.

5. Στην άκρη του δρόμου υπάρχει ελεύθερο parking διπλής, ενίοτε και τριπλής, σειράς. Όταν φτάσετε στον προορισμό σας απλά παρκάρετε εκεί που θέλετε. Αν είστε στην πρώτη σειρά, αφήστε το λίγο να προεξέχει στο δρόμο (στην ανάγκη εμποδίστε την κυκλοφορία, λίγο θα κάνετε εξ' άλλου, 1-2 ώρες), για να μη σας κλείσει κάποιος. Αν είστε στη δεύτερη σειρά, βρείτε ένα βολικό σημείο, δίπλα σε κάποιο αμάξι που να φαίνεται πως δε θα κουνηθεί για τις επόμενες ώρες (εκπέμπουν ειδικά vibes αυτά τα αμάξια) και κάντε αμέριμνος τη δουλειά σας. Το γεγονός οτι οι λωρίδες του δρόμου από 3 μειώθηκαν σε 1.5 είναι εντελώς συμπτωματικό και δεν έχει να κάνει μ' εσάς. Όλο και κάποιος άλλος θα έχει διπλοπαρκάρει πιο κάτω, οπότε δεν κάνατε τίποτα περισσότερο απ' το να μειώσετε τις λωρίδες λίγα μέτρα νωρίτερα. Αν παρόλ' αυτά σας κατατρώνε οι τύψεις (πρώτο δείγμα οτι δεν κάνετε για οδηγός στην Ελλάδα, σκεφτείτε την μετανάστευση), αφήστε αναμμένα τα alarm ή ένα σημείωμα "επιστρέφω σε λίγο" και κατευθυνθείτε αμέριμνα στην κοντινή καφετέρια.

6. Σε λίγες δεκάδες πεζοδρόμια σε όλη την Αθήνα ίσως δείτε κάποιες ράμπες. Μην παραξενευτείτε, είναι ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα των Δήμων επιχορηγούμενο από το νέο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης για να κερδίσετε πλούσια δώρα. Κάθε φορά που παρκάρετε σε ένα τέτοιο σημείο κερδίζετε μια συμμετοχή στη μεγάλη κλήρωση, η οποία γίνεται στις 3 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο. Αν δεν βρίσκετε τις τυχερές ράμπες, μην απογοητεύεστε, είναι λίγες και πολλές φορές κρυμμένες από κάδους σκουπιδιών. Ψάξτε καλά, παρκάρετε και κερδίστε!

7. Το θέμα της προτεραιότητας είναι ένας παλιός απαρχαιωμένος κανόνας που έχει καταργηθεί χρόνια τώρα. Τα όποια σήματα είναι εντελώς διακοσμητικά, για να μας θυμίζουν τα χρόνια που πέρασαν, ενώ συζητιέται να συμπεριληφθούν στα μνημεία υπό την προστασία της UNESCO. Ο νέος κανόνας έχει ως εξής: βγάζετε μούρη, τόση ώστε τα επερχόμενα αμάξια να αντιληφθούν με σαφήνεια τις προθέσεις σας (γιατί αν δεν το κάνουν θα πέσουν πάνω σας) και μετά συνεχίζετε την πορεία σας. Εναλλακτικά, αν θέλετε να είστε πιο ριψοκίνδυνοι, δικαιούστε να πεταχτείτε στο δρόμο της επιλογής σας. Οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να προσέχουν. Κι αν δεν το κάνουν, κακό του κεφαλιού τους.

8. Κάποιες φορές ίσως δείτε στις διπλανές λωρίδες ένα κενό μεταξύ των αυτοκινήτων. Οι παλιοί το έλεγαν απόσταση ασφαλείας. Χα! Ναι αγαπητέ Έλληνα οδηγέ, χα! Δε φτάνει που σπαταλούν ζωτικό χώρο τους δρόμου, προκαλώντας ανυπόφορη συμφόρηση, το κάνουν και καλά για ασφάλεια. Μην τους ακούτε. Πλέον όταν το κενό μεταξύ δύο αυτοκινήτων σε διπλανή λωρίδα είναι μεγαλύτερο από μισό αμάξι, δικαιούστε να "χωθείτε". Σκεφτείτε οτι το κάνετε προς χάριν της ομαλής κυκλοφορίας. Θεωρήστε την ενδεχόμενη κόρνα ως επιβράβευση για την ευσυνειδησία σας.


Άντε, και τα μυαλά στα κάγκελα.....

People out there

Η αγαπημένη μου by far είναι η πρώτη, όπου ο βιολιστής έπαιζε μέσα στη βροχή, γελώντας (κι ας μη φαίνεται αυτό πολύ καθαρά)... Respect.

Ευγένεια. Ζητάω πολλά;

Παρά τις πολλές ευχάριστες στιγμές που έζησα, τις αναμνήσεις που αναβίωσα, τον ήλιο (έστω και "με δόντια" που λέμε) που χόρτασα και τις μπαταρίες που γέμισα, δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να γκρινιάξω και λιγάκι. Γιατί ως γνωστόν, παντού μπορώ να βρω αφορμές! Επέστρεψα λοιπόν, δριμύτερος!

Το Σάββατο πρωί πήγα για έναν καφέ στο Θησείο. Παρ' ότι ψιλοξενυχτησμένος (τα μπουζούκια με μάραναν, αφού ρε συ ξέρω οτι δεν είναι για μένα, τι πάω; Anyway!) αποφάσισα να ξυπνήσω νωρίς (μη φανταστείς, 10 και κάτι) και να πάω για καφέ στο Θησείο. Με έναν τόσο καθαρό ουρανό κι έναν λαμπερό ήλιο, πως θα μπορούσα να καθίσω σπίτι;

Τη βόλτα αυτή τη χάρηκα με την ψυχή μου! Το Θησείο σχεδόν έρημο, στις καφετέριες στον πεζόδρομο 2-3 παρέες όλες κι όλες, ένα ζευγαράκι, ένας γεράκος με την εφημερίδα του κι έναν ελληνικό, ένας παππούς και μια γιαγιά με τα δυο τους εγγονάκια τους. Καθίσαμε με φόντο την Ακρόπολη και ήπιαμε τον φραπέ μας (επιτέλους, κάποιος άλλος να μου τον φτιάξει). Όλα καλά κι όλα ωραία. Βρίσκεις εσύ λόγο να παραπονεθείς; Όχι θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο. Έλα όμως που εμένα κάτι με έτρωγε και δε μπορώ να μην το γράψω! Γιατί αλλιώς τι σόι γκρινιάρης θα ήμουν;

Γιατί φίλε μου, όσο καλή διάθεση κι αν είχα, όσο κι αν έκανα στην ουσία διακοπές και θα έπρεπε να αδιαφορώ για τις ασήμαντες λεπτομέρειες, δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω την έλλειψη ευγένειας του σερβιτόρου. Δε θα πω αγένεια και φανώ υπερβολικός. Αλλά μου έρχεται για παραγγελία, τσιμουδιά, εκεί, με το ηλεκτρονικό μπλοκάκι να περιμένει ανυπόμονα (μόνο που δε χτυπούσε το πόδι στη γη...), ούτε καλημέρα ούτε γεια σας ούτε τίποτα. Το προσπερνάω, παραγγέλνω, φεύγει, αμίλητος κι αγέλαστος όπως ήρθε. Το ίδιο σκηνικό όταν τα έφερε, το ίδιο όταν πληρώσαμε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάω τέτοια συμπεριφορά. Και βέβαια δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο επάγγελμα των σερβιτόρων, μην παρεξηγιόμαστε. Παρόμοια συμπεριφορά θα συναντήσεις σε - ορισμένους προφανώς - υπαλλήλους γραμματειών των σχολών, σε δημοσίους υπαλλήλους, σε ταμίες στην τράπεζα. Λες και του φταις σε κάτι, λες και σου κάνουν χάρη και τους έβαλες σε αγγαρεία.

Να, τις προάλλες, σε ένα μαγαζί, πάω να ψωνίσω κάτι, και στο ταμείο η κοπέλα, αφού έκραξε κανονικότατα μπροστά μου κάποιες συναδέλφους της στο τηλέφωνο επειδή ήθελε να κάνει το διάλειμμα της, φουρκισμένη με εξυπηρέτησε χωρίς μια κουβέντα, βγάζοντας σχεδόν καπνούς απ' τ' αυτιά της. Αφού όταν τις έδωσα το χαρτονόμισμα επειδή δεν είχα ψιλά, φοβήθηκα οτι θα με δείρει. Ευτυχώς δεν έφτασε μέχρι εκεί, ίσως επειδή είδε να καταφθάνει η προσωρινή αντικαταστάτριά της!

Το φαινόμενο είναι γενικότερο, κι ας δράττομαι της ευκαιρίας να το αναφέρω εξ' αιτίας κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων που εννοείται οτι δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των Ελλήνων εργαζομένων. Και θα ματαξαναγίνω σπαστικός, λέγοντας οτι το φαινόμενο δεν είναι τόσο διαδεδομένο έξω. Αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσω στους Άγγλους είναι η ευγένεια τους. Και θα πω κάτι που το λέω και στους φίλους μου αρκετές φορές όταν φτάνει η συζήτηση εκεί.

Δε με ενδιαφέρει αν είναι καλοί άνθρωποι και η ευγένεια τους είναι τυπική.

Δε με νοιάζει ο ταξιτζής ή ο υπάλληλος στο μαγαζί να πηγαίνει στην εκκλησία ή να είναι φιλάνθρωπος ή φιλόζωος! Με νοιάζει στην όποια σχέση ή επαφή έχει μαζί μου, κοινωνική ή επαγγελματική, να είναι σωστός κι ευγενής! Fake ξε-fake, αυτή η συμπεριφορά μου φτάνει και μου περισσεύει από ανθρώπους που ούτε συνεργάτες μου είναι ούτε βέβαια φίλοι μου! Δεν πα να ξύπνησε στραβά; Δεν πα να μην του αρέσει η φάτσα μου; Δεν πα να μισεί αυτό που κάνει αλλά να το κάνει μόνο για τα λεφτά; Αν είναι ευσυνείδητος εργαζόμενος θα τα αφήσει όλα πίσω, θα μου χαμογελάσει και θα με εξυπηρετήσει ευγενικά. Κι αυτό, ναι, μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι στην Αγγλία υπάρχει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό (όχι οτι δεν θα βρεις αγενείς), και κράξτε με όσο θέλετε που σας έχω πρήξει!

Ξαναματαλέω. Δεν αναλύω αν οι Έλληνες έχουν καλύτερη ή χειρότερη καρδιά, ούτε ποια κοινωνία είναι πιο συμπαγής και με αρχές (ειδικά για το τελευταίο έχω σαφή άποψη). Μιλάω για την ευγένεια προς τον άγνωστο, τον πελάτη, τον τουρίστα, τον οποιοδήποτε.

Ένα πρόχειρο παράδειγμα που θυμήθηκα. Σε κάποιες αλυσίδες σουπερμάρκετ στην Αγγλία οι ταμίες σε ρωτάνε πάντα "Πως είστε σήμερα;" και διάφορα άλλα τυπικά. Δεν είμαι αφελής, ξέρω πως το μόνο που δεν τον νοιάζει είναι αν είμαι καλά! Ναι, το ξέρω πως εκείνη την ώρα ίσως σκέφτεται τι φαγητό θα φάει το μεσημέρι ή τι κάθεται και κάνει εκεί αντί να χτίζει την επιχείρηση που είχε οραματιστεί κάποτε. Το θέμα είναι φίλε μου οτι παρ' όλα αυτά εμένα θα μου χαμογελάσει και θα με ρωτήσει τι κάνω. Ούτε θα με κοιτάξει με στραβό βλέμμα, ούτε θα με κάνει να νιώσω τύψεις που του δίνω τα ψώνια μου να μου τα "χτυπήσει" ή που θα του δώσω παραγγελία για φαγητό. Κάτι που το έχω νιώσει ουκ ολίγες φορές στην Αθήνα.

Παράκληση σε όλους. Ας χαμογελάμε, όχι μόνο για το δικό μας καλό και την ψυχική μας ισορροπία, αλλά και γιατί η καλή διάθεση είναι μεταδοτική κι ένα χαμόγελο ή μια ευγενική συμπεριφορά είναι ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνήσεις με κάποιον άγνωστο! Μην κοιτάς εμένα που είμαι γκρινιάρης στην blogόσφαιρα, δεν είναι σωστή πρακτική όταν συναναστρέφεσαι με κόσμο in real life να τους μεταδίδεις ότι γκρίνια και σκοτούρα σε βασανίζει, ή απλά την απαισιοδοξία που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Οι άλλοι δε μας φταιν σε τίποτα, ας είμαστε λοιπόν όλοι λίγο περισσότερο σωστοί και λίγο περισσότερο ευγενικοί. Δε βλάπτει, δεν κουράζει, και προπαντός δεν κοστίζει.

... και back away!

Μετά την επίσκεψη-αστραπή στην Ελλάδα, και πάλι Αγγλία.... Θα τα λέμε και πάλι συχνότερα, όσο δηλαδή το επιτρέπουν οι συνθήκες, το πρόγραμμα, η όρεξη και πάει λέγοντας!

Καλή εβδομάδα!

Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Σα να μην έφυγα ποτέ. Έτσι μου φαίνονται όλα εδώ.

Οι ίδιοι ρυθμοί ζωής, η ίδια σχεδόν καθημερινότητα με τότε. Με μικροαλλαγές στις λεπτομέρειες, άλλοτε σημαντικές κι άλλοτε ασήμαντες.

Κάθησα να δω λίγο τηλεόραση, να πιάσω παλμό. Πρόσωπα ίδια, ίσως σε άλλες θέσεις, ίδια και τα λόγια και η βαρεμάρα. Οι ίδιοι καλεσμένοι, οι ίδιοι πολιτικοί, οι ίδιες χαζομάρες. Οι ίδιες ερωτήσεις, οι ίδιες απαντήσεις, οι ίδιες αντιδράσεις, ίσως λίγο πιο έντονες τώρα με το ασφαλιστικό.

Είχα έναν φόβο τι θα γίνει με το αμάξι, γιατί πρώτη φορά έχει περάσει τόσος καιρός χωρίς να οδηγήσω, αλλά τελικά δεν είχα πρόβλημα! Μάλλον είναι όπως το ποδήλατο, που λέμε! :) Εξ' άλλου δεν είχα και πολλές επιλογές, έπρεπε να ανεβάσω αδρεναλίνη και βαθμό ετοιμότητας πολύ γρήγορα για να αντιμετωπίσω τις σφήνες από παντού!

Πηγαίνοντας μια βόλτα ένα πρωινό, πέρασα από κάτι καφετέριες και ήταν γεμάτες. Είχα ξεχάσει αυτό το θέαμα, βλέπεις πάνω αφ' ενός δεν έχει καφετέριες (αλλά pubs), αφ' εταίρου αν έχουν κόσμο το πρωί αυτοί είναι τουρίστες, οι ντόπιοι τις γεμίζουν το απόγευμα μετά τη δουλειά. Εύλογο το ερώτημα (μη νομίσεις οτι είναι πρόσφατο, ανέκαθεν είχα την απορία όταν τους έβλεπα γυρνώντας από τη σχολή το μεσημέρι) "μα καλά, όλοι αυτοί δουλειά δεν έχουν"; Γιατί ρε συ, ούτε τουριστική περιοχή/περίοδος είναι, ούτε ξένοι/ηλικιωμένοι/φοιτητές είναι, μια χαρά "εργατικό δυναμικό" (ωχ, πολύ τεχνοκρατικό ακούστηκε αυτό) είναι, τι στο καλό; Προβληματίστηκα και κάθησα να πιω έναν καφέ να το σκεφτώ, αλλά αντί για φραπέ που ήθελα πήρα ζεστό, με νίκησε το κρύο (ω ναι) βλέπετε. Και τώρα που το' φερε η κουβέντα, τι κρύο είναι αυτό ρε συ; Εγώ περίμενα οτι θα έρθω και με το ζώρι θα χρειάζεται φούτερ, κι έρχομαι και λέω καλά που έφερα χοντρό πουλόβερ! Θα μου πεις, Δεκέμβρης είναι, τι περιμένεις; Πάντως μου φαίνεται το κρύο εδώ πιο τσουχτερό, δεν κάνω πλάκα. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου. Ίσως έχει να κάνει με την υγρασία του Λονδίνου, ή με το οτι εκεί έχει σύννεφα αντί για καθαρό ουρανό, ή ακόμα οτι εκεί το περιμένεις ενώ εδώ όχι! Τι να πω...

Α, μην το ξεχάσω, πριν φύγω να πάω και στο σουβλατζίδικο της γειτονιάςνα χτυπήσω 2 πίτα με απ' όλα, με τζατζίκι και τα συναφή, έτσι για το καλό! Προς το παρόν το φαϊ της μαμάς καλά κρατεί, πήρα και συνταγές για πάνω! Ξέρεις τώρα, κανένα σουτζουκάκι, τίποτα γιουβαρλάκια, να έρχεται και να δένει με το fish & chips και το κινέζικο και να είμαστε κομπλέ! Όχι οτι δεν τίμησα δεόντως κάτι γλυκά που βρήκα, σιρωπιαστά, που είναι η αδυναμία μου! Σκέφτομαι να πάρω τίποτα πάνω, να κεράσω, κανα μελομακάρονο, να τους τρελάνω! :)

Ο στολισμός είναι αρκετά λιτός, τουλάχιστον στα μέρη που πρόλαβα να βγω. Στους δρόμους έχουν μπει τα γνωστά κίτρινα λαμπιόνια, χωρίς υπερβολές αλλά και χωρίς διόλου φαντασία. Τα ίδια τόσα χρόνια τώρα. Θα πεις είναι ακόμα αρχές του μηνού, και δε θα διαφωνήσω, προς το τέλος ειδικά σε εμπορικές περιοχές η πόλη χρωματίζεται πολύ πιο έντονα.

Έκλεισε το Village Center στο Μαρούσι, πρόσφατα το έμαθα. Το έφαγε το Cosmopolis και το Mall. Δεν έχω πάει στο Cosmopolis, ίσως να είναι πιο ωραίο. Απλά έχω πολλές αναμνήσεις από τα Village, κάτι βόλτες χρόνια πριν για σινεμά και Goody's μετά με την παλιοπαρέα.

Άνοιξε όμως Τερκενλής στην Αθήνα, εκτός από το αεροδρόμιο (το οποίο επιτέλους βρήκα και πήρα το αγαπημένο τσουρέκι με το που πάτησα πόδι Αθήνα). Ναι, το είδα προχτές περνώντας για Χαλάνδρι, στη συνέχεια της Δουκίσσης Πλακεντίας νομίζω. Αμέ!

Τέλος, αλλά πιο σημαντικό απ' όλα, ίδιοι έμειναν και οι φίλοι. Αυτό κι αν είναι καλό. Γιατί τα στηρίγματα τα θες σταθερά κι αυτούς που σε συντροφεύουν ακλόνητους, συνοδοιπόρους για πάντα. Ήταν από τις μεγαλύτερες χαρές που πήρα να βλέπω τους φίλους μου να παρατάνε τα πάντα, να αλλάζουν το πρόγραμμά τους, να ακυρώνουν τις δουλειές τους για να έρθουν να με δουν, για να πιούμε έναν καφέ, να τα πούμε. Τους ευχαριστώ, γι' αυτό και τους έχω στην καρδιά μου εκεί που τους έχω.

Κλείνω τώρα γιατί με φωνάζουν για πρωινό!

Χα! Πόσο καιρό είχα να το πω αυτό άραγε; :)

Back home...

Έντεκα μήνες έχουν περάσει από τότε που ήμουν ξανά εδώ, στα γνώριμα μέρη, στην ζεστασιά της οικογένειας που σαν άλλη δεν υπάρχει στον κόσμο, στις αγκαλιές και τις εκμυστηρεύσεις φίλων που η απόσταση δεν χώρισε αλλά επιβεβαίωσε τι αξίζουν για μένα, στο σπίτι. Έντεκα μήνες είναι λίγοι όταν τους ζεις μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, αλλά πάρα μα πάρα πολλοί όταν κοιτάς πίσω από το σήμερα.

Χαίρομαι που είμαι σπίτι, έστω κι αν είναι για λίγο. Θα τα ξαναπούμε σε μερικές μέρες που θα επιστρέψω στο Νησί. Επιτρέψτε μου και την όποια απουσία από τα blogs σας!

Καλό τελευταίο μήνα του 2007!

Πίνοντας βότκα σε ποτήρι από πάγο

Γενικά δεν τρελαίνομαι για διασκέδαση by night, είμαι παιδί της μέρας. Προτιμώ χίλιες φορές μια βόλτα στο πάρκο, στην αγορά, στο ποτάμι, στη θάλασσα, πρωί ή μεσημέρι, ή το απογευματάκι στο σούρουπο, από μερικά ποτά και χορό σε ένα club. Κι αν πρέπει ντε και καλά να βγω βράδυ θα προτιμήσω να πάω για φαγητό ή σε ένα χαλαρό cafe που να μένει μέχρι αργά, ή - προσφάτως - σε καμιά pub να σκιστούμε στις μπύρες και να γελάσουμε. Αλλά club ή bar δε θυμάμαι πότε πήγα τελευταία φορά. Ναι, μπορείτε να πείτε οτι είμαι ολίγον ξενέρωτος, δε θα με πειράξει καθόλου.

Που και που όμως, ειδικά όταν είναι παρέα στη μέση, επιχειρώ την υπέρβαση, κάνω την καρδιά μου πέτρα (καλά, τα παραλέω λίγο) και κάνω αυτό που κάνει όλος ο κόσμος, i.e. ντύνομαι στα μαύρα και πάω για ποτάκι.

Κάπως έτσι έγινε και τις προάλλες. Βρέθηκα με κάτι φίλους που ήρθαν για μια δουλίτσα στο Λονδίνο, και είπα να πάω με τα νερά τους. Θυμήθηκα λοιπόν ένα bar για το οποίο μου είχαν πει κάτι φίλοι πέρσι, στο οποίο δεν είχα πάει και θα ήθελα (ω, ναι) να το δω κι αυτό.

Πρόκειται για το Absolut Ice Bar. Είναι ένα bar, στο κέντρο του Λονδίνου (δίπλα στη Regent Street), που είναι φτιαγμένο από πάγο. Όχι ολόκληρο (τοίχοι, πάτωμα κλπ) αλλά η μπάρα, τα καθίσματα, τα τραπέζια και βεβαίως τα ποτήρια είναι από πάγο! Η θερμοκρασία είναι στους -5 βαθμούς, και γι' αυτό σου δίνουν και φοράς κάτι ισοθερμικά πανωφόρια και γάντια, ενώ δε μένεις πάνω από 40 λεπτά (αν και πολλοί φεύγουν σε λιγότερο χρόνο!).

Το bar σερβίρει μια ποικιλία cocktails με βότκα, τα οποία αν και η βότκα δεν είναι το αγαπημένο μου ποτό, βρήκα αρκετά ωραία και εύγευστα μη σας πω! Το κορυφαίο βέβαια είναι τα τετράγωνα ποτήρια από πάγο, τα οποία δυσκολεύεσαι να πιάσεις με γυμνό χέρι γιατί γλιστράνε! Όταν καταφέρεις να πιεις (γι' αυτό τελικά υπάρχουν τα γάντια στα πανωφορια) έχει πλάκα γιατί το σημείο του ποτηριού απ' όπου πίνεις αρχίζει και λιώνει (λίγο βρε, μη φανταστείς οτι θα σου μείνει το ποτό στο χέρι).

Βέβαια το εν λόγω bar μόνο bar δεν είναι, ή τουλάχιστον ως τέτοιο ποτέ δεν το αντιμετωπίσαμε εμείς. Αφού περάσαμε αρκετή ώρα βγάζοντας φωτογραφίες (στην παγωμένη μπάρα, πίνοντας από το παγωμένο ποτήρι, τσουγκρίζοντας τα παγωμένα ποτήρια, τουρτουρίζοντας κλπ), κι αφού βγάλαμε φωτογραφίες και τις γύρω παρέες (κατ' όπιν παρακλήσεώς τους εννοώ!), επιδοθήκαμε σε διαφόρων ειδών χαζομαρούλες, του στυλ ποιος θα κρατήσει το χέρι του περισσότερη ώρα πάνω στο παγωμένο τραπέζι (γκουχ γκουχ, νίκησα παρεπιμπτόντως). Για κάποιους τα 40 λεπτά φάνηκαν αιωνιότητα αλλά αποφασίσαμε να εξαντλήσουμε το χρόνο, παρατείνωντας το μαρτύριο τους (χεχε!). Το καλό ήταν οτι όταν βγήκαμε στους 8 βαθμούς έξω, μας φάνηκε πολύ ήπιος ο καιρός!

Μουσική πρέπει να έπαιζε, αλλά όχι πολύ δυνατή, γιατί δεν την πολυπροσέξαμε. Από Πέμπτη μέχρι Κυριακή πρέπει να έχει αρκετό κόσμο και να χρειάζεται reservation, αλλά την Τρίτη που πήγαμε εμείς ήταν πιο χαλαρά. Μη με ρωτάτε αν αξίζει, γιατί δεδομένου του γούστου μου τη διασκέδαση δε θα είμαι αντικειμενικός. Αν πάντως πάτε ποτέ, οι κοπέλες μη βάλετε φούστα. Είδα μια που φορούσε και τη λυπήθηκε η ψυχή μου!

The Phantom of the Opera

Πήγα χτες βράδυ και είδα επιτέλους το πολυβραβευμένο musical The Phantom of the Opera στο Her Majesty's Theatre. Η μουσική του Andrew Lloyd Webber γενικά είναι εκπληκτική κατά τη γνώμη μου, αλλά στο συγκεκριμένο έργο είναι κάτι παραπάνω από αυτό, και σε συνδυασμό με μια ωραία ιστορία γεμάτη πάθος και περιπέτεια, ήταν κάτι που δε μπορούσα να αντισταθώ, παρά την λίγο πιο τσιμπημένη τιμή σε σχέση με άλλα musicals!

Πηγαίνοντας στο θέατρο είχα αρχίσει να σιγοτραγουδάω κάποια από τα γνωστά τραγούδια, αφήνοντας βέβαια κατά μέρος τους στίχους, που σπάνια θυμάμαι σε ένα τραγούδι! Όπως καταλαβαίνετε πήγαινα με μεγάλες προσδοκίες. Το κακό με όταν συμβαίνει αυτό είναι οτι γίνομαι πολύ αυστηρός και δεν ενθουσιάζομαι εύκολα.

Θα είμαι ειλικρινής. Στο πρώτο μισό της πρώτης πράξης είχα ανατριχιάσει στην κυριολεξία! Δεν μου έχει ξανατύχει αυτό, σε τίποτα απ' ότι έχω παρακολουθήσει ever. Μπορεί σε κάποια άλλα θεάματα να συγκινήθηκα ή ακόμα και να ανατρίχιασα, αλλά αυτό δεν κράτησε παραπάνω απ' όσο να "χωνέψω" αυτό που έβλεπα ή άκουγα. Χτες όμως επί περίπου μισή ώρα, από τη στιγμή που ο πολυέλαιος ξεσκεπάστηκε στη δημοπρασία της πρώτης σκηνής και ολόφωτος υψώθηκε για να μας μεταφέρει στις μέρες δόξας της Όπερας του Παρισιού, καθώς η μία σκηνή διαδεχόταν την άλλη, καθώς η ορχηστρική μουσική ταλλαντευόταν σε τέμπο και ένταση, έννιωθα το ένα ρίγος μετά το άλλο. Είχα εκστασιαστεί και δεν υπερβάλλω καθόλου!

Βέβαια, όπως όλα τα ωραία πράγματα, είχε κι αυτό ένα τέλος, και συντομότερα απ' ότι περίμενα. Η παράσταση έκανε μια τεράστια κοιλιά, από τη μέση της πρώτης πράξης (για όσους ξέρουν, μετά την συνάντηση του Φαντάσματος της Όπερας με την Christine, εκεί που στέλνει γράμματα στους νέους ιδιοκτήτες της Όπερας για τις απαιτήσεις του), η οποία δυστυχώς συνεχίστηκε και μέχρι τη μέση της δεύτερης πράξης. Αυτό κυρίως νομίζω λόγω του σεναρίου, αφού το Φάντασμα έχει μικρή συμμετοχή και εμφανίζεται σποραδικά, ενώ το κυρίως θέμα είναι οι αντιδράσεις του θιάσου στη μυστηριώδη ύπαρξή του. Ένα άλλο στοιχείο που δε μου άρεσε είναι οι σκηνές που μιλάνε (ή τραγουδάνε) όλοι μαζί, με αποτέλεσμα αν δεν κάθεσαι στις πρώτες σειρές (και όχι, δεν καθόμουνα εκεί), να μην καταλαβαίνεις ούτε τι λένε ούτε τι τραγουδάνε, ούτε τέλος πάντων τι γίνεται. Κάπου εκεί άρχισα να κοιτάω το υπόλοιπο θέατρο, τα διαζώματα, τα σκηνικά, τα φώτα, τις εξόδους, τους γύρω μου που μιλούσαν συνέχεια κλπ. Δεν αντιλέγω, σίγουρα έφταιγε οτι ήξερα την υπόθεση, αλλά οτι θα ήμουν αυστηρός το είπα, δεν το είπα;

Κατάφερα να συγκεντρωθώ ξανά προς τη μέση της δεύτερης πράξης, όταν το Φάντασμα επέστρεψε δριμύτερο και διεκδίκησε την Christine με όλα τα επακόλουθα. Κάπως το έσωσε, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω πως μία ώρα νωρίτερα, ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις και όλη τη δυναμική, κατάφερε να με κάνει να βαρεθώ.

Στα θετικά της παράστασης θα βάλω την μουσική του Webber, την άψογη εκτέλεσή της από τους μουσικούς, την ερμηνεία της ηθοποιού που υποδυόταν την Christine αλλά και του Φαντάσματος, αν και δεν με εντυπωσίασε τόσο. Επίσης στα θετικά θα βάλω τα ωραία σκηνικά, που σε μεταφέρουν από την σκηνή και τα παρασκήνια της Όπερας στην υπόγεια λίμνη με τα κεριά που ζει το Φάντασμα. Οι εναλλαγές των σκηνικών ήταν πολύ γρήγορες, ενώ η μεγάλη σε βάθος σκηνή επέτρεπε την εξέλιξη της δράσης σε διαφορετικά επίπεδα. Καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα κουστούμια αλλά και η ερμηνεία του Raoul (του αγαπητικού της Christine) και ίσως της Meg Giry (της καλύτερης φίλης της Christine), η οποία αν θυμάμαι καλά στην ταινία (χωρίς βέβαια να θέλω να συγκρίνω την ταινία με την παράσταση) είχε πολύ μεγαλύτερο ρόλο.

Παρ' όλη την κριτική που έκανα, και παρά τις δυσκολίες που είχε σαν θέαμα σε σχέση με τα άλλα musicals που έχω δει εδώ (γνωστό σενάριο, γνωστή μουσική, πρόσφατη ταινία, υψηλές προσδοκίες) νομίζω οτι για την ένταση του πρώτου μέρους, την ερμηνεία των τραγουδιών και τα σκηνικά, άξιζε τον κόπο και σίγουρα καταφέρνει να μπει ψηλά στη λίστα των δικών μου Best of!

Που είναι ο Wally;

Περπατώντας χτες μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο, είδα σε μια βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου μια γνώριμη φιγούρα από το παρελθόν, που μου μου χαιρετούσε χαμογελαστή.

Ο χαριτωμένος και ταξιδιάρης Wally, με την γνωστή του ριγέ ασπροκόκκινη μπλούζα του, τον σκούφο του και το μπλε του παντελόνι, πόζαρε στο κουτί μιας συλλογής τεσσάρων βιβλίων! Εννοείται οτι τα αγόρασα αμέσως (οι - λίγες - αναστολές μου έκαναν φτερά από το γεγονός οτι ήταν σε προσφορά!).

Ένα από τα βιβλία του Wally, νομίζω αυτό με το κόκκινο εξώφυλλο, μου το είχαν φέρει δώρο όταν ήμουν πολύ μικρός, και θυμάμαι διασκέδαζα πολύ να τον ψάχνω στα υπερβολικά πολυσύχναστα μέρη που σύχναζε. Για όσους δεν ξέρουν, τα βιβλία με τίτλο Where's Wally (σε διάφορες εκδόσεις και ονόματα, πχ στην Αμερική είναι Waldo) αποτελούνται από μεγάλες εικονογραφήσεις στις οποίες συναντάμε εκατοντάδες ανθρώπους σε διάφορα μέρη. Εκτός από το γέλιο που ρίχνεις βλέποντας τα αστεία σκηνικά που εκτυλίσσονται σε κάποιες παρέες σε μια παραλία ή στα γυρίσματα μιας επικής ταινίας στο Hollywood, ή σε έναν σταθμό μετρό σε ώρα αιχμής που είναι ο ένας πάνω στον άλλον (στην κυριολεξία), ή ακόμα ακόμα στο αρχαίο εργοτάξιο των πυραμίδων της Αιγύπτου (αμέ), ψάχνεις και να ξετρυπώσεις τον κρυμμένο Wally, κάτι το οποίο σας διαβεβαιώ κάποιες φορές είναι πολύ μα πολύ δύσκολο. Και για να καταλάβεται περι τίνος πρόκειται, ορίστε και μία εικόνες που βρήκα στο internet!

Βεβαίως εδώ δε φαίνονται και πολλά (ίσως αν κάνετε zoom, αλλά και πάλι θα στραβωθείτε!), αλλά μια ιδέα την πήρατε νομίζω. Άλλες είναι πιο εύκολες κι άλλες πιο δύσκολες, ανάλογα με το σκηνικό, την πυκνότητα του κόσμου, τα χρώματα κλπ. Πολλές φορές μπερδεύεσαι γιατί φοράνε άλλοι αυτή την ριγέ μπλούζα, άλλες φορές σε μπερδεύει η ριγέ τέντα ενός παγωτατζίδικου, άλλες δε φαίνεται ολόκληρος αλλά είναι τον μισοκρύβει κάτι και πάει λέγοντας. Επίσης σε κάθε εικόνα υπάρχουν κι άλλα πράγματα να ψάξεις να βρεις (υπάρχει λίστα στο τέλος του βιβλίου), όπως πχ τους φίλους και τον σκύλο του Wally, ή κάποιον που χτίζει κάστρο στην άμμο, ή ένα κόκκινο βιβλίο σε μια βάρκα τον καιρό των πειρατών!

Σπανίως αγοράζω πράγματα αυθόρμητα, όταν δεν το έχω προγραμματίσει από πριν και δεν έχω κάνει μια στοιχειώδη (έως και εξονυχιστική) έρευνα αγοράς, αλλά όταν το κάνω βεβαιώνομαι οτι είναι για πράγματα που ξέρω οτι αξίζουν, για τον δικό τους λόγο κάθε φορά. Κι αυτό είναι ένα από αυτά, γιατί είναι κομμάτι των παιδικών μου χρόνων που θυμάμαι με πολύ αγάπη (αν και το είχα ξεχάσει πολύ καιρό εκεί που ήταν θαμμένο). Κι ας μην είμαι πια 10 χρονών, κι ας φαντάζει γελοίο να κάθομαι πάνω σε ένα βιβλίο με ζωγραφιές και να φωνάζω "Α, να' τος" (με το χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, εν μέρει επειδή το βρήκα πρώτος, να τα λέμε όλα!), με χαρά διαπίστωσα οτι μπορώ και το κάνω ακόμα.

Είμαι σίγουρος οτι και όταν τους το δείξω στο σπίτι στην πατρίδα θα ενθουσιαστούν όπως κι εγώ!

Eμείς μέσα, οι Άγγλοι έξω

Ονειρεύονταν οι Άγγλοι μια καλύτερη απόδοση στο επόμενο Euro στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, από αυτή στο περσινό, ονειρευόμουν κι εγώ ένα καλοκαίρι γεμάτο ποδόσφαιρο.

Ονειρεύονταν αυτοί πρωτιές στον όμιλο, προκρίσεις, τελικούς και κύπελλα, ονειρευόμουν κι εγώ κατάμεστες pub γεμάτες αναψοκοκκινισμένους Άγγλους με άσπρες φανέλες και με τη μπύρα να ρέει αύθονη να ζητωκραυγάζουν, να γιορτάζουν, να γιορτάζω κι εγώ μαζί τους. Κι ας μην υποστηρίζω την Αγγλία σαν ομάδα, βλέπετε για ανεξήγητους μέχρι τώρα λόγους ανέκαθεν υποστήριζα την Ιταλία, από απωθημένο ίσως στο χαμένο Μουντιάλ του '94. Αλλά φανταζόμουν το ερχόμενο καλοκαίρι όλα να γυρίζουν γύρω από το ποδόσφαιρο, να μην υπάρχει άλλο θέμα για κανέναν. Γιατί εδώ το ποδόσφαιρο είναι η ζωή τους, και δεν υπερβάλλω.

Και εννοείται οτι θα γυρίζει για μένα, όπως και για όλους τους Έλληνες εκείνες τις μέρες, αφού η Εθνική μας κατάφερε πανάξια να προκριθεί στα τελικά του Ευρωπαϊκού κυπέλλου και μάλιστα πρώτη, και μάλιστα με τη μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών από όλους (αν και ήμασταν και σε σχετικά εύκολο όμιλο). Αλλά ρε συ, θα είχε πολύ περισσότερη πλάκα αν όλο αυτό το ζούσα παρέα με τους τρελούς Εγγλέζους. Αν παρακολουθούσαν με τέτοιο πάθος τους αγώνες της εθνικής τους στο Rugby πριν λίγες βδομάδες, φαντάσου τι θα γινόταν το καλοκαίρι.

Αλλά είναι άξιοι της μοίρας τους. Εκεί που δεν είχαν την τύχη στα χέρια τους και έλπιζαν σε στραβοπάτημα άλλων, το στραβοπάτημα γίνεται και όλοι είναι μέσα στην τρελή χαρά. Και έχουν τελευταίο ματς μέσα στην Αγγλία, στο θρυλικό Wembley, απέναντι στην Κροατία που έχει ήδη προκριθεί, και χρειάζονται νίκη ή ακόμα και ισοπαλία, ή ακόμα και ήττα αν η Ρωσία δεν κέρδιζε. Τι άλλο δηλαδή; Και χάνουν στο ημίχρονο 2-0! Λέω, δεν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν. Θα κάνουν το come back. Και το κάνουν. Σε 10 λεπτά ισοφαρίζουν (με ένα πέναλτι που το δίνεις δεν το δίνεις) και μ' αυτό προκρίνονται. Αλλά θα παν και για 3ο. Αλλά αντί να το βάλουν αυτοί, το βάζουν οι άλλοι. Και κάπου εκεί αντιλαμβάνονται όλοι οτι άλλη μια πανωλεθρία ήταν γεγονός!

Θέλω να δω τα πρωτοσέλιδα αύριο, τι θα σούρουν του McClaren και σε όλη την ομάδα. Ξέρετε, οι εφημερίδες εδώ δεν θέλουν και πολύ... Και η σημερινή ήττα - αποκλεισμός, και με τον τρόπο που έγινε, θα τους πέσει βαριά στο στομάχι.

Αλλά κι αν αυτοί δεν είναι εκεί, εμείς θα είμαστε! Μπράβο στα παιδιά, στον προπονητή και όλους όσους συνετέλεσαν στην επιτυχία αυτή!


ΥΓ. Ένας φίλος μου είπε πως βλέπει Μουρίνιο για προπονητή της Αγγλίας. Μωρέ λες;